Ορισμένες σκέψεις με αφορμή την Ηριάννα και τον Περικλή
του Τάσου Βαρούνη
Ή θα σταματήσετε τα λογής λογής «μπαμ μπουμ» ή θα την πληρώνουν οι δικοί σας άνθρωποι. «Δικοί σας» σε τέτοιο ή αλλιώτικο βαθμό. Εμπλεκόμενοι, περαστικοί, φίλοι. Αυτό θα είναι το πλαίσιο άσκησης της δικαιοσύνης. Παλιά υπήρχε το πιστοποιητικό κοινωνικών –όχι τυχαία η επιλογή της λέξης– φρονημάτων. Πάντα κάτι «ευρύτερο» είναι αυτό που σε κάθε περίοδο οριοθετεί –τουλάχιστον προσπαθεί– τις δικαστικές πρακτικές. Τα πράγματα ζορίζουν και σφίγγουν ως προς τις ανοχές των κυρίαρχων. «Δεν θα παίζετε μαζί μας». Αυτή είναι η κρατική και παρακρατική γραμμή που εκδηλώνεται ανά περίσταση κατασταλτικά και προνοητικά.
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς αν νομικά και δικαστικά συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Παρά μόνο αν υποτιμά το παραπάνω «πλαίσιο». Αλλά και ευρύτερα. Αν δηλαδή γίνεται λόγος για επιστροφή της Πολιτικής, αυτή αφορά τη διάχυσή της, πιο άτσαλα και παρεμβατικά, σε πλευρές φαινομενικά πιο αυτόνομες και πιο ανεξάρτητες. Οι τρόποι με τους οποίους αυτό συμβαίνει δεν είναι λεπτομέρεια ή μικρής σημασίας θέμα αλλά τέλος πάντως…στο τέλος βρίσκονται.
Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία –μαζί και οι μηχανισμοί της– παραμένουν εκεί, φυσικά και με αυτή την κυβέρνηση, για να ορίζουν τα «περιθώρια» και να νουθετούν τις «κοινωνικές συμπεριφορές». Δείγμα όχι μόνο του όποιου αστικού κράτους αλλά εν προκειμένω και της ολοκληρωτικής συμμόρφωσης των διαχειριστών της αποικίας. Οι ΣΥΡΙΖαίοι μάς έπρηξαν στη συζήτηση για το φύλο ότι τα δικαιώματα δεν έχουν σχέση με πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Σωστό. Αλλά σιγά τα αίματα. Γιατί εδώ πρόκειται για μια κυβέρνηση που νομοθετεί ενάντια στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα κάθε τύπου για να προβάλει έπειτα την ευαισθησία της για τον «κάθε ξεχωριστό άνθρωπο». Όποιοι λοιπόν εκ του ΣΥΡΙΖΑ κόπτονται για την Ηριάννα, δεν αποτελούν έναν «απρόσμενο σύμμαχο» αλλά βρίσκονται απέναντι.
Το ότι οι «επικίνδυνοι» κυκλοφορούν ελεύθεροι και ότι αθώοι βρίσκονται στις φυλακές είναι μια γενική αλήθεια, σοφή, βαθιά, δυναμική, που όμως από μόνη της δεν μπορεί να σηκώσει το γάντι. Η αδικία είναι τόσο γενικευμένη που αποτελεί πια το πραγματικό καθεστώς. Το συνηθισμένο. Τόσοι και τόσοι αθώοι, απόκληροι, άτυχοι καταδικάστηκαν, δεν είναι δα και φοβερό πράγμα να καθυστερήσει μια νέα κοπέλα το διδακτορικό της. Είναι; Είναι. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε από έναν καταστροφικό κυνισμό.
Η συζήτηση όμως δεν μπορεί να σταματά εκεί. Είναι πραγματικά εξαιρετικά σημαντικές οι πολύ μαζικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης και το κλίμα συμπαράστασης. Οι πολλαπλές τους αφετηρίες είναι δείγμα της εποχής. Ο ανθρωπισμός και η ευαισθησία ανήκουν οργανικά στον αγώνα αλλά και εν προκειμένω είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ανάπτυξή τους. Γιατί δεν είναι τυχαίο και χρήζει ερμηνείας το πως και γιατί γι’ αυτό -και όχι για άλλο- ζήτημα πραγματοποιήθηκε μια συναυλία αλληλεγγύης με τέτοια συμμετοχή. Παρόλα αυτά το ερώτημα θα μάς βασανίζει γιατί θα κρίνει πολλά για την εξέλιξη των πραγμάτων: Ποια αθωότητα υπερασπιζόμαστε, ενάντια σε ποιους και με ποιο τρόπο;
