Δημοσιεύουμε την ενδιαφέρουσα παρέμβαση του Γιώργου Αϋφαντή, πρέσβη ε.τ., σχετικά με τις πρωτοβουλίες που μπορούν να παρθούν από τους πολίτες για να προασπίσουν το εθνικό συμφέρον μπροστά στις παραχωρήσεις που ετοιμάζεται να κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα προς την Τουρκία.
του Γιώργου Αϋφαντή
Ενώ η παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα μεταβάλλεται ραγδαία, το εγχώριο σύστημα εξουσίας έχει υποτάξει την όποια θεώρηση του ελληνικού εθνικού συμφέροντος στην ρευστή, όσο και αντιφατική αντίληψη περί υπερτέρου συμφέροντος του Δυτικού Κόσμου. Με το πρόσχημα της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», οι κυβερνώντες –μαζί και όσοι δήθεν τους αντιπολιτεύονται– φαλκιδεύουν την ανεξαρτησία της χώρας και το εθνικό συμφέρον, προκειμένου να εξασφαλίσουν στήριξη από τον ξένο παράγοντα στην ιδιοτελέστατη διακυβέρνησή τους.
Οι παραινέσεις του ΝΑΤΟ για ικανοποίηση των εκπεφρασμένων, ωμών τουρκικών απαιτήσεων σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας, παρουσιάζονται από το ελληνικό πολιτικό σύστημα σαν ανωτέρα βία που επιτάσσει θυσίες, τις οποίες οι Έλληνες πολιτικοί με διπλωματική δεινότητα θα περιορίσουν τάχα στις απολύτως απαραίτητες…
Μόνον μετά τις πρόσφατες διπλές εκλογές, ο Έλληνας πρωθυπουργός θεώρησε επιβεβλημένο να ενημερώσει τον ελληνικό λαό, μέσω του «καθεστωτικού» ΣΚΑΙ, ότι θα διαπραγματευθεί για τον πυρήνα των διαφορών μας με την Τουρκία, επισημαίνοντας ότι θα απαιτηθούν «υποχωρήσεις από τις αφετηριακές μας θέσεις».
Δεν προσδιόρισε ούτε τις θέσεις ούτε ποιες υποχωρήσεις. Κατά την έκφραση της –εξ αγχιστείας συγγενούς του– δημοσιογράφου, έκφραση στην οποία ο πρωθυπουργός δεν αντίλεξε, οι υποχωρήσεις «ενδεχομένως αφορούν απομείωση της κυριαρχίας μας στα νησιά». Από τα πλέον έγκυρα χείλη, συνεπώς, γνωρίζουμε ότι επίκεινται διαπραγματεύσεις, στις οποίες θα κάνουμε άξιες λόγου υποχωρήσεις.
Επίσης, μετά τις εκλογές, δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη έγινε η απεμπλοκή της Ελλάδας από τις όποιες εξελίξεις στην Κύπρο. Η «βελτίωση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων στηρίζεται πλέον στην απροσχημάτιστη εγκατάλειψη της Κύπρου στην τύχη της, η οποία με ελληνική συναίνεση υποβιβάσθηκε στα επιχειρησιακά σχέδια του ΝΑΤΟ από κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος σε γεωγραφικές συντεταγμένες! Μετά την προδοσία της Χούντας για τη διχοτόμηση του νησιού και το συνακόλουθο δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν» των Καραμανλή-Αβέρωφ, περάσαμε στα νεότερα του Κυριάκου Μητσοτάκη χάριν της επιχειρησιακής ενότητας του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Απειλή κρατική ανεπάρκεια
Εν τω μεταξύ, διαδοχικά περιστατικά (με πιο αποκαλυπτικό τις εκρήξεις πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο) αναδεικνύουν ότι η ανεπάρκεια, η αμέλεια καθήκοντος και η διαφθορά που σακατεύουν τον ελληνικό κρατικό οργανισμό καλά κρατούν και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Όσοι θέλουν, μπορούν να βαυκαλίζονται με τα gadgets των εξοπλισμών που κάθε τόσο εξαγγέλλονται.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο ελληνικός στόλος ραγδαία απαρχαιώνεται, ενώ οι παραιτήσεις έμπειρων στελεχών του Πολεμικού Ναυτικού πολλαπλασιάζονται. Ότι η Ελληνική Αεροπορία στερείται κρίσιμων υποδομών, αλλά και πυρομαχικών για σύγκρουση που θα υπερέβαινε τις πέντε-έξι ημέρες. Ότι η ελληνική αντιαεροπορική άμυνα είναι πια ανεπαρκής για να ανακόψει το πλήθος των κατευθυνόμενων βλημάτων και των μη επανδρωμένων που μαζικά πλέον παράγουν οι Τούρκοι. Ότι ακόμη και οι πολυδιαφημισμένες ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις –δεν συζητάμε καν για τον μέσο στρατιώτη– υποβάλλονται πολύ αραιά στη στοιχειώδη δοκιμασία της βολής με τα όπλα τους, πολύ δε περισσότερο βολής σε συνθήκες μάχης.
Αυτές οι (ενδεικτικές) πληγές δεν μπορούν να θεραπευθούν όσο η επιλογή των ανώτατων στελεχών για τις κρίσιμες θέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις (όπως, άλλωστε, και στο υπουργείο Εξωτερικών) γίνεται από την Κυβέρνηση με κριτήριο την αφοσίωση στους υπερατλαντικούς συμμάχους, αλλά και σε κάποιες οικογένειες. Αυτού του είδους η επιλογή «ηγητόρων» συνιστά, αυτόχρημα, ισχυρό τεκμήριο ανεπάρκειάς τους. Και γι’ αυτό εξαερώνει τον φόβο αποτροπής που οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έπρεπε να εμπνέουν σε αντιπάλους, καθώς και τον σεβασμό των συμμάχων.
Όπως μας δείχνουν με τον πιο τραγικό τρόπο και οι πρόσφατες πυρκαγιές, η ασφάλεια και η κυριαρχία της χώρας απειλούνται, εν κατακλείδι, από την σχεδιασμένη ανεπάρκεια του ίδιου της του κρατικού μηχανισμού. Παράλληλα, το πολιτικό σύστημα λειτουργεί πρωτίστως για να καταπνίγει κάθε προσπάθεια θεραπείας των δεινών της χώρας! Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, οι πολίτες δεν έχουν άλλη επιλογή από την πρωτοβουλιακή κινητοποίηση και παρέμβασή τους για να υπερασπίσουν την εθνική κυριαρχία, την ακεραιότητα και ασφάλεια της πατρίδας. Από εκεί αρχίζουν όλα!
Επείγει, συνεπώς, η συγκρότηση ενός δικτύου, στο οποίο θα συσπειρώνονται όσοι πολίτες θεωρούν ότι η παρέμβασή τους δεν μπορεί να εξαντλείται μόνον στην διεκδίκηση της παραλίας από τις τοπικές μαφίες και τους δημοτικούς άρχοντες. Αλλά ότι επιβάλλεται να επεκταθεί και στα εξ ίσου κρίσιμα μέτωπα που καθορίζουν την συλλογική μας μοίρα, ως αυθύπαρκτης κρατικής οντότητας συγκροτημένης πάνω στη βάση του ελληνικού έθνους.
Η συγκρότηση ενός τέτοιου δικτύου Επιτροπών Πρωτοβουλίας δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση. Δεν είναι όμως και σισύφειο έργο. Ας θυμηθούμε τη μαζική λαϊκή απόρριψη του καλά οργανωμένου και με παντοδύναμους υποστηρικτές Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο πριν μία 15ετία
Επιτροπές Πρωτοβουλίας
Η συγκρότηση Επιτροπών Πρωτοβουλίας ανά την χώρα οφείλει να στοχεύσει στην αποτροπή των πιο άμεσων και μειζόνων κινδύνων. Οφείλουν οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας πρωτίστως να απαιτήσουν ήρεμα, απαρασάλευτα και μαχητικά την διενέργεια δημοψηφίσματος για το τί και με ποιους όρους θα παραπεμφθεί σε οιοδήποτε διεθνές δικαστήριο (ή διεθνή οργανισμό ή μεσολαβητή) από όσα απαιτεί η Τουρκία σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας.
Η παρούσα Βουλή διαθέτει την θεσμική νομιμοποίηση να νομοθετεί, αλλά πολιτικά όχι να αποφασίσει κατά τρόπο που μπορεί να συρρικνώσει την εθνική κυριαρχία και να θέσει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αποφασίσει να εκχωρήσει σε διεθνές δικαστήριο ή σε διεθνή διαιτησία ή σε οποιονδήποτε διεθνή φορέα αρμοδιότητα να αποφασίσει για τα όρια της επικράτειας. Κι αυτό, επειδή το ζωτικό αυτό θέμα επιμελώς αποσιωπήθηκε από τα πολιτικά κόμματα κατά τον προεκλογικό αγώνα.
Οφείλουν, λοιπόν, οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας να οργανώσουν τη λαϊκή απαίτηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τέτοια ζητήματα. Προφανώς, δεν επιδιώκουν να υποκαταστήσουν την κυβέρνηση και τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας, αλλά θα είναι υπέρ του εθνικού συμφέροντος, εάν όλοι οι παραπάνω θα υπόκεινται στον οργανωμένο έλεγχο των πολιτών. Ας μας απαντήσουν π.χ. γιατί δεν έχουν μέχρι τώρα χαράξει ευθείες γραμμές βάσης για να κλείσουν κόλπους, γεγονός που θα αύξανε τα χωρικά ύδατα και θα προέκτεινε την ελληνική ΑΟΖ. Για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν υπάρχει καν η φοβική δικαιολογία του τουρκικού casus belli.
Η άμυνα ξεκινά από την Κύπρο
Τα εθνικά θέματα μπορεί να είναι πολυσύνθετα στις λεπτομέρειές τους, αλλά σε τελική ανάλυση είναι απλά. Επειδή, μάλιστα, η καλλιεργούμενη αυθεντία των «ειδικών» έχει αποδείξει ότι κατά κανόνα λειτουργεί σαν όχημα για εθνικές υποχωρήσεις, είναι εθνικά επιβεβλημένο, παρακάμπτοντας στείρους νομικισμούς, να μπει στο παιχνίδι και η κοινωνία.
Η άμυνα της Ελλάδας ξεκινάει από την Κύπρο και για αυτό είναι ζωτικά κρίσιμο και για εμάς τους Ελλαδίτες να εμποδίσουμε την κατοχική-επεκτατική τουρκική στρατηγική στη Μεγαλόνησο. Εάν επιτρέψουμε στο «Κράτος των Αθηνών» να νομιμοποιήσει ιδεολογικά-πολιτικά την εγκατάλειψη του Κυπριακού Ελληνισμού στα νύχια της Άγκυρας και των Βρετανών, τί μας εγγυάται ότι δεν θα πράξει το ίδιο και για τους Έλληνες της Θράκης και του Αιγαίου; Ήδη διάφορα trolls ξελαρυγγιάζονται ότι π.χ. το Φαρμακονήσι βρίσκεται τόσο βολικά κοντά στην Τουρκία και τόσο αφύσικα μακριά από το Σύνταγμα!
Οφείλουν από κοινού με τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις Δυνάμεις Ασφαλείας και οι πολίτες να συμμετάσχουν στην υπεράσπιση της πατρίδας. Έχουμε ανάγκη μία νέα Εθνοφυλακή στις παραμεθόριες και απειλούμενες περιοχές, καλά οργανωμένη και επαρκώς εκπαιδευμένη, σε λογική παλλαϊκής άμυνας. Ευρύτερα, ο πολίτης/φορολογούμενος, που πληρώνει το πολιτικό σύστημα και τους κρατικούς μηχανισμούς, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αποκτήσει λόγο και να ασκήσει έλεγχο. Μόνο τότε θα είναι ενεργός πολίτης κι όχι έρμαιο των πολιτικάντηδων, που του απευθύνονται κάθε τέσσερα χρόνια για να του αποσπάσουν την ψήφο του.
Κινητοποίηση των απλών πολιτών
Η ιδέα για τη συγκρότηση ενός δικτύου Επιτροπών Πρωτοβουλίας πηγάζει από αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Επιδιώκει να συσπειρώσει κάθε εναργή πολίτη που πιστεύει ότι η αναγέννηση του Κράτους του Δήμου και η σωτηρία της πατρίδας είναι στόχοι ταυτόσημοι! Τα κόμματα έχουν πλέον αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι έχουν εκφυλισθεί σε μηχανισμούς εξουσίας και ως εκ τούτου δεν μπορούν να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο έχουν συγκροτηθεί.
Και επειδή στην Ελλάδα δεσπόζει το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας, είναι σκόπιμο να υπερβούμε τις στείρες μικροπολιτικές κόντρες των κομμάτων και να εστιάσουμε στην κινητοποίηση των απλών πολιτών, που έχουν βαρεθεί τα χωρίς αντίκρισμα μεγάλα λόγια. Όποιοι, λοιπόν, πολίτες ανησυχούν για την κοινή πατρίδα, όσοι αμφιβάλουν για την ικανότητα/βούληση του πολιτικού συστήματος να υπερασπιστεί το νόμιμο εθνικό συμφέρον, να έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιηθούν για να υπερασπίσουν τον κοινό σκοπό.
Οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας, εάν πράγματι αναπτυχθούν και λειτουργήσουν ως δίκτυο, μπορούν να είναι ένα πλαίσιο, το οποίο μπορεί να δώσει αυτή τη δυνατότητα στους απλούς πολίτες. Πολύ περισσότερο σε όσους έχουν υπηρετήσει και υπηρετούν με εντιμότητα και αξιοπρέπεια στις κρατικές δομές. Αυτοί που έχουν μεν την ειδικότερη γνώση και εμπειρία, αλλά συχνά δεν μπορούν να επιτελέσουν το εθνικό έργο τους, λόγω των αντίθετων κυβερνητικών πολιτικών.
Προφανώς η συγκρότηση ενός τέτοιου δικτύου Επιτροπών Πρωτοβουλίας δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση. Δεν είναι όμως και σισύφειο έργο. Ας θυμηθούμε τη μαζική λαϊκή απόρριψη του καλά οργανωμένου και με παντοδύναμους υποστηρικτές Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο πριν μία 15ετία. Άρα, δεν πάνε χαμένες όσες φωνές «βοούν εν τη ερήμω». Στην πραγματικότητα, όταν οι πολίτες τολμήσουν να οργανωθούν για τον κοινό εθνικό σκοπό, η «έρημος» εξαφανίζεται…
