Τη δόξα του Ηρόστρατου ζήλεψαν οι θεματοφύλακες του Πολιτισμού στη χώρα μας. Εκείνος έκαψε –επί τούτου– τον ναό της Εφέσου για να μείνει στην Ιστορία (και τα κατάφερε) κι εκείνοι άφησαν να καεί με την ανικανότητά τους ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους της χώρας…
Δίκαιες ασφαλώς οι αιτιάσεις για την ολιγωρία των αρχών, αλλά και για την άθλια (συν) κάλυψη της πυρκαγιάς στις Μυκήνες από τα ΜΜΕ. Όμως ομολογώ ότι μου φαίνεται από πολλές απόψεις υποκριτικό το ενδιαφέρον και η στενοχώρια. Πολλά τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνονται…
Διότι από τη μια «σπαράζουν» διάφοροι εκπρόσωποι και οπαδοί κομμάτων που βρέθηκαν –πολύ ή λίγο– στην εξουσία για την προστασία των αρχαιολογικών χώρων, όμως εμπράκτως το ενδιαφέρον είναι… μηδέν. Μόνο για το θεαθήναι ή αν… «παίζει» κανένα πρόγραμμα όπου μπορούν να «αξιοποιήσουν» με τον γνωστό τρόπο διάφορα κονδύλια, απολαμβάνουν να μιλούν για τη μεγάλη μας πολιτιστική κληρονομιά, να φωτογραφίζονται σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, να υπόσχονται μεγάλες μέρες που θα ‘ρθουν για τον Πολιτισμό.
Στην πραγματικότητα ο Ηρόστρατος ωχριά μπροστά τους!
Για ρωτήστε με τι συμβάσεις δουλεύουν οι φύλακες των αρχαιολογικών χώρων. Για ταξιδέψτε για να δείτε ότι δεκάδες σημαντικά μνημεία είναι ξέφραγα αμπέλια! Μπορεί να μην καίγονται, όμως καμιά φορά εξαφανίζονται…
Πού να βρίσκεται άραγε ο περίφημος ναός του Δήλιου Απόλλωνα στις Πρασσιές στο Πόρτο Ράφτη; Αν και ήταν από τους σημαντικότερους ναούς τίποτα δεν γίνεται σήμερα για να βρεθεί/αναδειχθεί. Αν πάτε στην περιοχή ουδείς γνωρίζει ότι υπήρξε κάτι τέτοιο. Ας είναι καλά όσοι άφησαν αν χτίζει ο καθένας όπου θέλει κι όπως θέλει κάνοντας τα στραβά μάτια. Με το αζημίωτο άραγε;
Στο χωριό μου, τα Καστέλλια Φωκίδας, όπου βρισκόταν μια από τις πόλεις της Δωρικής Τετράπολης, ουδεμία ανασκαφή έχει γίνει και παρά τις μελέτες και τα εμφανέστατα ερείπια, αρχαιολογική υπηρεσία και τοπικές αρχές ουδέποτε τοποθέτησαν έστω μια πινακίδα που να ενημερώνει τι βρισκόταν εκεί.
Στην περίπτωσή μας, προφανέστατα έχει παίξει ρόλο η ανεξέλεγκτη εξορυκτική δραστηριότητα στη Γκιώνα. Ο βωξίτης, ευχή και κατάρα του τόπου, είναι πιο πολύτιμος από την Ιστορία και τον Πολιτισμό. Βλέπετε, αν αποκαλυπτόταν ο αρχαιολογικός χώρος τότε δεν θα μπορούσαν να ανατινάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Αν και δεν δίστασαν, ως χριστιανοί ταλιμπάν να ισοπεδώσουν εκκλησία της εποχής της Τουρκοκρατίας που τους… εμπόδιζε. Με τις ευλογίες μάλιστα του τότε Μητροπολίτη. Την ίδια τύχη είχε κι ένα δάσος με αιωνόβιες βελανιδιές. Για να μη μιλήσουμε για καταγγελίες… εξαφανίσεων αρχαίων τάφων και άλλων δειγμάτων της παλαιότατης κατοίκησης της περιοχής από τους κατά τ’ άλλα ένδοξους προγόνους μας.
Η ίδια εταιρεία σε ρόλο Ντον Κορλεόνε, κι ενώ στον Δήμο Δελφών/ Νομό Φωκίδας βρίσκεται ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους, μεγαλύτερης κατά τη γνώμη μου σημασίας από τις Μυκήνες, σίγουρα συμβάλλει στο να εμποδίζονται με κάθε τρόπο οι επισκέπτες στην προσέγγισή τους στην περιοχή. Οι δρόμοι εξαγγέλλονται και ποτέ δεν γίνονται…
Η αρχαία Κίρρα με τη σημαντική της ιστορία περιμένει ακόμη να αποκαλυφθεί, αρκούμενη στις ανασκαφές της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής.
Ο δρόμος Ιτέα-Ναύπακτος είναι γεμάτος στροφές και… εκκλησάκια. Η σύνδεση Ιτέας-Πελοποννήσου, έχει σταματήσει από καιρό. Γιατί άραγε;
Ο Νομός Φωκίδας έχει κοπεί σαν καρπούζι στη μέση και έχουν δημιουργηθεί δυο δήμοι-υπόδειγμα παραλογισμού για τον τρόπο συγκρότησης. Και λίγους θα βρείτε σε όλη την περιοχή –ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων– που να μην σας πουν πόσο παράλογο είναι να είναι δυο περιοχές που τις χωρίζει το πέμπτο ψηλότερο βουνό της χώρας.
Οι αρχαιολογικοί χώροι πρέπει να αναδεικνύονται, να προστατεύονται και να είναι προσβάσιμοι κατά το μέτρο του δυνατού…
Η φωτιά στις Μυκήνες –αν επιτρέπεται τέτοιος παραλληλισμός– είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω δραστηριοποιούνται πολλοί και ποικίλοι. Και η αρχαιοκαπηλία φυσικά ανθεί παντού. Αφού δεν υπάρχει στοιχειώδης προστασία.
Νομίζω πως δεν χρειάζονται άλλα επιχειρήματα για να αποδειχθεί πόσο κροκοδείλια ήταν τα δάκρυα που έτρεξαν ποτάμι. Αυτό που χρειάζεται είναι δράση.
Υ.Γ.: Η εικόνα με τα ερειπωμένα τείχη, είναι από το κάστρο που έδωσε το όνομά του στο χωριό Καστέλλια. Ποτέ και κανείς δεν έβαλε μια πινακίδα όπου να αναγράφεται. Δίπλα του, αν βρεθείτε εκεί ψηλά, θα δείτε τις πληγές των μεταλλείων στις πλαγιές της Γκιώνας…
