Η Λορντ και το μποικοτάζ
«…Η νεαρή Νεοζηλανδή τραγουδίστρια Λορντ ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να ακυρώσει τη συναυλία της στο Τελ Αβίβ μετά τις εκκλήσεις προς αυτή την κατεύθυνση που της απηύθυναν υποστηρικτές ενός μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Η 21 ετών ποπ καλλιτέχνης είχε ανακοινώσει την περασμένη εβδομάδα ότι θα έκανε έναν σταθμό στην πολιτιστική και οικονομική πρωτεύουσα του Ισραήλ τον Ιούνιο, στο πλαίσιο μιας περιοδείας της.
Ωστόσο η Λορντ βρέθηκε αντιμέτωπη με τις επικρίσεις Νεοζηλανδών και διεθνών ακτιβιστών υπέρ του μποϊκοτάζ του Ισραήλ με στόχο τον τερματισμό της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών. Τελικά ανακοίνωσε ότι δεν θα συμπεριλάβει το Τελ Αβίβ στην περιοδεία της….»
(Αθηναϊκό -Μακεδονικός Πρακτορείο Ειδήσεων)
Διαβάζοντας για την απόφαση της διάσημης Νεοζηλανδής τραγουδίστριας, το μυαλό πήγε από τη μια σε διάφορους «ψαγμένους» καλλιτέχνες που δεν δίστασαν να αγνοήσουν τις εκκλήσεις και εμφανίστηκαν στο Ισραήλ κι από την άλλη σε μια συζήτηση που είχαμε γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι σχετικά με τη σημασία που έχει το κάθε είδους μποϊκοτάζ.
Η μόνιμη επωδός όταν θίγεις τέτοια θέματα, όπως π.χ. να αρνείσαι να καταναλώνεις κάποια συγκεκριμένη μάρκα αναψυκτικών, να ψωνίζεις από καταστήματα που στεγάζονται στο περίφημο Mall ή να βγαίνεις για τις αγορές σου τις Κυριακές που ανοίγουν τα καταστήματα, είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα. Γιατί να στερηθείς την απόλαυση (;) μιας Coca Cola που την πίνει κι ο Άγιος Βασίλης; Θα κάνεις εσύ το Mall να κλείσει αν δεν αγοράσεις από εκεί το μπλουζάκι σου; Ή μήπως οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων θα τρομάξουν που δεν τα επισκέφθηκες εσύ την Κυριακή;
Αυτή η νοοτροπία έχει μεταφερθεί και στην πολιτική. Συνήθως αναλωνόμαστε στη γκρίνια, καταθέτουμε τις ενστάσεις μας και μετά… σιωπή! Στην καθημερινότητα γεμίζουμε το καλάθι μας με αναψυκτικά, πάμε και στο Mall με τα παιδιά γιατί «εκεί πάνε όλοι οι φίλοι τους» και φυσικά ψωνίζουμε την Κυριακή.
Πληρώνουμε βογκώντας τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους, τα τέλη, τον ΦΠΑ (όταν βρούμε τα χρήματα), εκνευριζόμαστε, θυμώνουμε, βλαστημάμε, πέφτουμε σε κατάθλιψη, αλλά θεωρούμε ότι είμαστε αδύναμοι απέναντι σε τόσο ισχυρούς αντιπάλους.
Λέμε πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις….
Κι όμως. Η προσωπική στάση μετράει. Και δεν χρειάζεται να είσαι η Λορντ. Το αποδείξαμε κάποτε κατεβαίνοντας στο Σύνταγμα. Προσπαθούν όλοι να το ξεχάσουμε. Κι όμως έχουμε τη δύναμη.
Το έγραψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Πρέπει να πούμε το «Αρνούμαι».
Μια-μια οι φωνές μας, οι πράξεις μας μπορούν να ενωθούν σαν ρυάκια και να σχηματίσουν ποτάμι.
«Είμαι πάρα πολύ περήφανη για να παραδεχτώ ότι έσφαλα», είπε η Λορντ. Εμείς;
Μαμά κι εγώ δεν σ’ αγαπώ
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει η νέα χρονιά είναι και η μεταφορά στη θεατρική σκηνή της νουβέλας της Μαργαρίτας Φρανέλη «Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2009 από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο για τις σχέσεις μητέρας – κόρης που προσεγγίζει το θέμα με ιδιαίτερη διεισδυτικότητα.
Απ’ όποια πλευρά κι αν βρίσκεται κανείς, του γονέα ή του παιδιού θα έχει πολλά να σκεφτεί διαβάζοντάς το. Και βεβαίως, ένα τόσο δυνατό κείμενο έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πως θα μεταφερθεί στο θέατρο.
Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 13 Ιανουαρίου στο Θέατρο Επί Κολωνώ και η παραγωγή είναι της Εταιρείας Θεάτρου Ναυτίλος.
Η θεατρική διασκευή και η σκηνοθεσία είναι του Θανάση Χαλκιά και πρωταγωνιστούν η Ηλέκτρα Γεννατά και η Μαρία Θρασυβουλίδη.
Πληροφορίες:
Διάρκεια παραστάσεων: 13/1 έως 1/4/2018,
Κάθε Σάββατο 21:30 & Κυριακή 19:00
Θέατρο Επί Κολωνώ
Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός (Στάση μετρό Μεταξουργείο) τηλ. 2105138067
