Εκεί που συζητούσαμε για το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας, το οποίο συμπίπτει με το Πάσχα, και προτιμούσαμε τον όρο Λαμπρή, προτάθηκε να έχουμε –μέρες που είναι, λαμπριάτικες– έναν τόνο αισιοδοξίας: Άνοιξη, Ζωή, Ανάσταση, θανάτω θάνατον πατήσας, λαμπρυνθώμεν λαοί και άλλα, που στηρίζουν έναν τέτοιο τόνο.
Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε βοηθά ιδιαίτερα το φετινό Πάσχα. Τους λόγους τους ξέρετε. Δεν πρόκειται να τους περιγράψουμε πάλι. Απλά απαγορεύεται η φύση, η μετακίνηση προς την ύπαιθρο και τους γενέθλιους χώρους, τα χωριά και τους συγγενείς και, ω του θαύματος, η Ανάσταση θα έρθει 3 ώρες νωρίτερα. Μια μικρή μετάθεση με κυβερνητική και επιστημονική βούλα. Η Πρωτομαγιά πήρε δύο μεταθέσεις: μία επίσημη για τις 4 Μαΐου (αργία), μία ανεπίσημη για τις 6 Μαΐου (απεργία).
Κυρίως το Πάσχα ως σημαντικότερη θρησκευτική και λαϊκή γιορτή, και η Πρωτομαγιά ως μέρα των εργατών, γίνονται «θυσία» για να «ζήσουμε» κάπως «κανονικό» Τουρισμό (να η νέα θεότητα της Ελλάδας). Να έρθουν οι εμβολιασμένοι τουρίστες, να κινηθεί λίγο η αγορά και το all inclusive που δεν αφήνει παρά ψιλά στην τοπική οικονομία, να δουλέψουν τα μεγάλα ταξιδιωτικά πρακτορεία και οι τουριστικές επιχειρήσεις. Οι υπόλοιποι να κουτσοπροσπαθήσουν να μην αφανιστούν. Ας βρουν τρόπο…
Αισιοδοξία λοιπόν δύσκολη και όχι σε περίσσεια, ούτε χαζοχαρούμενη. Ούτε αναμένοντας πως θάρθει κάποιο θαύμα κάποια στιγμή.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτό που είναι. Είναι και αυτό που θέλει να γίνει. Ο άνθρωπος εν κοινωνία (καπιταλιστική) δεν είναι μόνο οι υλικοί όροι της χαμοζωής του. Είναι και η συνείδησή του, και η συνείδηση των αλλοτριώσεων που υφίσταται. Η αισιοδοξία μπορεί να υπάρχει μόνο ως κοινωνικό εγχείρημα υπόστασης και κατοχύρωσης μιας νέας συνείδησης για τον ίδιο τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη φύση, την παραγωγή, την εργασία, τον πολιτισμό.
Η αισιοδοξία λοιπόν μπορεί να καλλιεργηθεί με μια προϋπόθεση: άλλης πνευματικής κατάστασης. Μιας πνευματικότητας η οποία θα συμπληρώνει και θα ανάγει την ατομική και κοινωνική πραγματικότητα με ιδέες, προτάσεις, αγώνες, στάση ζωής που θα έχουν ένα στίγμα πέρα από τον ατομικισμό και τον ωφελιμισμό. Οι ματιές στο παρελθόν μπορεί να είναι βοηθητικές, αλλά δεν υποκαθιστούν την επείγουσα ανάγκη μιας νέας συνείδησης, πιο συνολικής και ολιστικής.
Εδώ συναντιόμαστε με μια διαπίστωση περισσότερο παγκόσμια και πανανθρώπινη: δεν μπορεί να πάει επί μακρόν άλλο έτσι, δηλαδή με τις δυνάμεις της καταστροφής και της αλλοτρίωσης να καταστρέφουν γενικά τη ζωή στον πλανήτη, αλλά και την πνευματικότητα. Δεν είναι λίγα τα δείγματα μιας τέτοιας ανάγκης, που είναι το σπέρμα μιας πιο γενικής νέας συνείδησης, η οποία θα αντιπαραθέσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτό το απεχθές 1% που κινεί νήματα, οικονομίες, ερημοποιήσεις, πολέμους, δυστυχίες, καραντίνες, έλεγχο, απανθρωποποίηση, αποφυσικοποίηση.
Οι λαοί, οι μεγάλες ταυτότητες, καλούνται να αντισταθούν στους οδοστρωτήρες της «παγκοσμιοποίησης». Η ποίηση του τιτάνιου αγώνα που εκτυλίσσεται θα αντληθεί παράλληλα: από το παρελθόν και τη μνήμη, από το παρόν και τους αγώνες και, τέλος, από αγκίστρωμα στο μέλλον. Χωρίς το τελευταίο, η δύναμη των άλλων δύο δεν φτάνει.
Ήμασταν λοιπόν αισιόδοξοι στο σημείωμα αυτό; Ας το πούμε διαφορετικά: Έχει σημασία να συνεχίζουμε, αλλάζοντας όταν πρέπει, έχοντας επίγνωση των όρων και προϋποθέσεων. Και να μην ξεχνάμε το δεύτερο μέρος της πρότασης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι και αυτό που θέλει να γίνει. Εκεί, στη νέα συνείδηση, πρέπει να στραφούν οι μεγαλύτερες προσπάθειες.
Πασχαλινό ma non troppo
Σχόλια
