Πιστεύω ότι η σημαντικότερη άμυνα κάθε λαού, κάθε έθνους, κάθε κράτους είναι η εσωτερική συνοχή του, η εσωτερική του θωράκιση. Μια οντότητα που είναι εσωτερικά διχασμένη, έχει διεφθαρμένη διοίκηση και οι αποφάσεις της υπαγορεύονται από εξωτερικά κέντρα, δεν μπορεί σε βάθος χρόνου να έχει στιβαρή και αποτελεσματική άμυνα. Ακόμα κι αν έχει στρατό και όπλα, η άμυνά της θα είναι σαθρή. Ο στρατός των 180.000 αντρών που είχαν δημιουργήσει οι Αμερικάνοι στο Αφγανιστάν διαθέτοντας τεράστια κεφάλαια επί 20 χρόνια, κατέρρευσε σε λίγες ώρες χωρίς να ρίξει μία σφαίρα! Αλλά και το φιάσκο της ελληνικής εκστρατείας στη Μικρά Ασία, που το ξανακοιτάμε λόγω των εκατό χρόνων, οφείλεται στην έλλειψη εσωτερικής συνοχής και στην υποταγή των εθνικών συμφερόντων στις επιδιώξεις των ξένων κηδεμόνων. Δεν χάθηκε η Μικρά Ασία λόγω υπεροπλίας του αντιπάλου. Και τα ανάλογα παραδείγματα απ’ όλο τον κόσμο το αποδεικνύουν. Η Κούβα, η Κίνα και το Βιετνάμ, αλλά και η Σοβιετική Ένωση στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είχαν υπεροπλία απέναντι στους αντίπαλους, αλλά είχαν συνοχή, ανεξάρτητο πνεύμα και πατριωτική διοίκηση. Ακόμα κι αν αυτές δεν είναι οι μόνες προϋποθέσεις, δεν παύουν να είναι καθοριστικής σημασίας.
Αυτό το ζήτημα είναι πολύ επίκαιρο και είναι απαραίτητο να συνυπολογιστεί για να μπορέσει να καταλάβει κανείς πώς η Ουκρανία βρέθηκε σ’ αυτή την εξαιρετικά δυσχερή θέση, πιάνοντας το νήμα από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας, το 1991.
Οι τρανσφόρμερ
Στην πρώτη δεκαετία, ο έλεγχος της χώρας ήταν στα χέρια μερικών υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚ Ουκρανίας που πήραν την πρωτοβουλία όχι μόνο για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της, αλλά και για την ανατροπή του καθεστώτος της του οποίου οι ίδιοι ήταν θεματοφύλακες και προαγωγοί και τη μετατροπή του οικονομικού και πολιτικού της συστήματος, του κρατικού εξισωτικού, σε καθαρά καπιταλιστικό. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Λεονίντ Κραβτσούκ, το νούμερο δύο στην ιεραρχία του ΚΚ Ουκρανίας, ο οποίος ήταν και ο ένας από τους τρεις ηγέτες που υπέγραψαν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Οι άλλοι δύο ήταν ο Μπαρίς Γιέλτσιν από τη Ρωσία και ο Στανισλάβ Σουσκέβιτς από τη Λευκορωσία. Ηγέτες από τις άλλες Σοβιετικές Δημοκρατίες που συναποτελούσαν την ΕΣΣΔ δεν εκπροσωπήθηκαν στην τριμερή συνάντηση.
Ο Κραβτσούκ διετέλεσε πρώτος πρόεδρος της Ουκρανίας και ο Λεονίντ Κούτσμα που ήταν πρωθυπουργός επί προεδρίας Κραβτσούκ, ήταν ο επόμενος πρόεδρος. Προηγουμένως, επί ΕΣΣΔ, ο Κούτσμα είχε υπάρξει μέλος της ΚΕ του ΚΚ και ήταν διευθυντής σε ένα από τα μεγαλύτερα κρατικά βιομηχανικά συγκροτήματα επί ουκρανικού εδάφους. Ανήκε κι αυτός στα στελέχη τα οποία υποχθονίως ευνοούσαν την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ γιατί έβλεπαν τα κομμάτια της σαν πλούσια λεία.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν αποτέλεσμα ξένης επέμβασης, αλλά κατάληξη της σήψης στην κορυφή του σοβιετικού στρώματος εξουσίας η οποία αποχαλινώθηκε στα χρόνια της «περεστρόικα». Ήταν τόσο προχωρημένη η σήψη στην κορυφή της διοίκησης της Σοβιετικής Ένωσης και των περιφερειακών διοικήσεων, που αντί η περεστρόικα με τα μέτρα χαλάρωσης να εξυγιάνει την πολιτική ζωή, διευκόλυνε και επιτάχυνε τη διαδικασία την οποία επιδίωκαν τα υψηλόβαθμα στελέχη τα οποία προσδέθηκαν στον Γιέλτσιν προσδοκώντας να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη από τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Όπως και έγινε. Πιθανότατα, ο εκτός τόπου και χρόνου Γκορμπατσόφ να μην έχει ακόμα καταλάβει πώς συνέβη το μοιραίο.
Παραεξουσία
Στην Ουκρανία, αυτά τα στελέχη της ηγετικής ομάδας είχαν μέσα στα χρόνια δημιουργήσει ένα άτυπο δίκτυο γνωριμιών, επαφών και σχέσεων, επιλέγοντας αυτούς με τους οποίους είχαν κοινές, ίσως και ανομολόγητες, επιδιώξεις. Να σημειωθεί ότι παρόμοια δίκτυα με στελέχη και παράγοντες του κόμματος, του κρατικού μηχανισμού και των διευθυντηρίων των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων και άλλων νευραλγικών τομέων της κρατικής δομής, είχαν σχηματιστεί και σε επίπεδο μεσαίων στελεχών. Και, επίσης, πολύ βασικό, σε τέτοια άτυπα δίκτυα γίνονταν δεκτοί και άλλοι παράγοντες της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Έτσι, ένα τέτοιο άτυπο δίκτυο μπορεί να συμπληρωνόταν από στελέχη της τοπικής διοίκησης, διευθυντές εργοστασίων, αστυνομικούς, ποδοσφαιρικούς παράγοντες, ακόμα και μαυραγορίτες και τζογαδόρους.
Ο Αλίκ Γκρεκ, Αλίκ ο Έλληνας, ο οποίος μόλις κηρύχτηκε η ανεξαρτησία της Ουκρανίας αναδείχτηκε πολύ γρήγορα ως το μεγάλο αφεντικό του Ντονμπάς, επικεφαλής της πιο ισχυρής «επιχειρηματικής» ομάδας, προερχόταν από ένα τέτοιο εκτεταμένο άτυπο δίκτυο στο οποίο συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα παράγοντες της τοπικής εξουσίας, βουλευτές, αξιωματούχοι από τις υπηρεσίες ασφαλείας, διοικητικά στελέχη από τα διευθυντήρια των ορυχείων μέχρι και μαφιόζοι που έλεγχαν τον παράνομο τζόγο. Σημειωτέον ότι στα κυκλώματα του τζόγου που συμμετείχαν και νομιμόφρονες παράγοντες του κρατικού μηχανισμού, δημιουργούνταν ισχυρές κοινωνικές γνωριμίες και σχέσεις και διαμορφώνονταν ομάδες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην άλωση του κράτους και της δημόσιας περιουσίας.
Όσα κομματικά μέλη και απλοί πολίτες δεν ήταν μέσα σε τέτοια δίκτυα, που ήταν και οι περισσότεροι, με την απότομη διάλυση της ΕΣΣΔ για την οποία κανένας πολίτης και κανένα μέλος της διοίκησης δεν ρωτήθηκε και δεν ενημερώθηκε για την απόφαση της κλίκας γύρω από τον Γέλτσιν, έμειναν στην κυριολεξία μετέωροι στο περιθώριο των σοβαρότατων και βαρυσήμαντων εξελίξεων που θα άλλαζαν τον χαρακτήρα του κράτους και τις ζωές τους εκ θεμελίων. Πολλοί έβλεπαν ότι κάτι πάει στραβά, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο είχε προχωρήσει η σήψη μέσα στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος και του κράτους. Όταν το αντιλήφθηκαν ήταν πολύ αργά. Η ανατροπή και η διάλυση ήταν δεδομένα μη αναστρέψιμα. Η κοινωνία δεν είχε άλλες μορφές οργάνωσης για να αντιδράσει πέρα από το κόμμα, αλλά αυτοί που το έλεγχαν δεν υπολόγιζαν καθόλου τη γνώμη των υπηκόων.
Στον αέρα!
Η εξέλιξη αυτή επιβεβαίωσε την άποψη ότι η κορυφή της εξουσίας στην ΕΣΣΔ ήταν απολύτως αποκομμένη από το σώμα της κοινωνίας, αλλά και από την πλατιά βάση των εκατομμυρίων μελών του κόμματος τα οποία ήταν αδρανοποιημένα πολιτικά και επί της ουσίας αμέτοχα, πολύ μακριά από τα τεκταινόμενα στην κορυφή. Επιβεβαίωσε επίσης την εκτίμηση ότι παράλληλα με την κεντρική και τοπική εξουσία λειτουργούσαν παράλληλες και ως επί το πλείστον παράνομες συσσωματώσεις που είχαν διασυνδέσεις με παράγοντες της κεντρικής εξουσίας. Κι αυτό εξηγεί το πώς μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ήρθαν στην επιφάνεια και επικράτησαν νέα σχήματα εξουσίας, τα οποία μέχρι να σταθεροποιηθούν χρειάστηκε κάποιος χρόνος και άγρια βία. Βία γιατί οι ομάδες, δεν θα παρεξηγηθούμε αν τις ονομάσουμε συμμορίες, που διεκδικούσαν τα μερίδια εξουσίας και πλούτου που ήταν αδέσποτα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ήταν ακραία ανταγωνιστικές. Δολοφονίες με κάθε μέσο ήταν συχνές και μερικές φορές πολύ εντυπωσιακές στην εκτέλεσή τους.
Η περίπτωση του αφεντικού του Ντονμπάς που είχε αρπάξει ένα σημαντικό κομμάτι από τον βιομηχανικό πλούτο της περιοχής, που ήταν κι ο μεγαλύτερος της Ουκρανίας, είναι πολύ χαρακτηριστική. Ο Αλίκ ο Έλληνας, το παρατσούκλι είναι από το Αλέξανδρος, αν και ήταν Τάταρος στην καταγωγή, από τις περιοχές των ελληνικών χωριών, είχε βάλει στο χέρι βιομηχανίες και ανθρακωρυχεία σε στενή συνεργασία με παράγοντες που είχαν από καιρό προδώσει την ιδέα του σοσιαλισμού, τη Σοβιετική Ένωση και τους λαούς της. Τίποτα δεν γινόταν στο Ντονμπάς χωρίς να δίνει την άδεια ο Αλίκ Γκρεκ. Ούτε περίπτερο, στην κυριολεξία, δεν μπορούσε να ανοίξει κανείς χωρίς άδεια από την τοπική «Επιτροπή», όπως την αποκαλούσαν, καταβάλλοντας και το ανάλογο αντίτιμο.
Μια Κυριακή, όμως, το 1995, την ώρα που ο Αλίκ ο Έλληνας παρακολουθούσε την τοπική ομάδα των ανθρακωρύχων «Σαχτιόρ», την οποία επίσης είχε αποκτήσει, οι αντίπαλοί του με πολλά εκρηκτικά ανατίναξαν ολόκληρη την κερκίδα του σταδίου σκοτώνοντας τον αρχηγό του Ντονμπάς και όλο τον περίγυρό του. Πλην ενός βοηθού του, ο οποίος τη στιγμή της έκρηξης δεν ήταν στο γήπεδο. Κι αυτός ο βοηθός ήταν ο Ρενάτ Αχμέτοβ, που κληρονόμησε το βασίλειο του Αλίκ και έγινε ο άρχοντας του Ντονμπάς και εν συνεχεία ο πλουσιότερος και ισχυρότερος ολιγάρχης της Ουκρανίας!
Οι ντόπιοι μπορούν να μιλούν επί ώρες για τα καμώματα των ολιγαρχών της Ουκρανίας, αλλά όχι δημόσια, μόνο ιδιωτικά. Για αυτοπροστασία. Κι αλλού έγιναν τέτοιες αρπαγές και εκτελέσεις στο πρώην ανατολικό μπλοκ, αλλά αυτά που συνέβησαν στην Ουκρανία και συνεχίζουν να συμβαίνουν στο εσωτερικό πεδίο ξεπερνούν κάθε άλλη χώρα.
Ούνα ράτσα
Όλοι οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί που διοικούν από το 1991 μέχρι σήμερα είναι παιδιά της ίδιας φάρας. Μερικοί σκοτώθηκαν, άλλοι τα άρπαξαν και έφυγαν στο εξωτερικό, άλλοι είναι στη φυλακή, άλλοι εξαφανίστηκαν για να μην τους δολοφονήσουν, άλλους τους κυνηγάει η CIA για να επιβάλλει τους δικούς της, άλλους τους διώκει η επόμενη κυβέρνηση και κάποιοι είναι πιο μακρόβιοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας άσπιλος. Μερικοί ολιγάρχες έγιναν και οι ίδιοι βουλευτές για να έχουν και επισήμως ασυλία. Μερικοί έκαναν βουλευτές τους συγγενείς τους, τους συνεργάτες τους, ακόμα τους οδηγούς τους. Βαλίτσες γεμάτες δολάρια μοιράζονται για να εξαγοραστούν ψήφοι. Κι αυτά όλα δεν είναι μυστικά στην Ουκρανία. Τα ξέρουν όλοι, αλλά από φόβο, αδυναμία αντίδρασης ή μοιρολατρία, τα έχουν αναγκαστικά συνηθίσει.
Γι’ αυτό, όλοι οι πρώην πρόεδροι και πρωθυπουργοί που βγήκαν –όλοι ανεξαιρέτως- με μηχανορραφίες και παρανομίες, στις αμέσως επόμενες εκλογές έφαγαν μαύρο. Και ο Κραβτσούκ, ο πρώτος πρόεδρος, τι αχαριστία!, και η Γιούλια Τιμοσένκο, με την κοτσίδα στο κεφάλι που έκανε περιουσία ως η «πριγκίπισσα του γκαζιού» (αυτή καταδικάστηκε και κάθισε φυλακή από τους πολιτικούς της αντιπάλους), και ο Βίκτορ Γιούστσενκο που παντρεύτηκε μια Αμερικάνα που λέγεται ότι δεν κάθισε τυχαία δίπλα του σε ένα αεροπλάνο.
Ο Γιούστσενκο είναι αυτός που ηγήθηκε στην «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004 και τον οποίο, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές, τον διαφήμισαν οι Αμερικάνοι ισχυριζόμενοι ότι είχε δηλητηριαστεί από τους Ρώσους, οι οποίοι όμως μάλλον θα έκαναν λάθος στη δόση, γιατί την έβγαλε με κάτι σπιθουράκια στο πρόσωπο και τώρα ως συνταξιούχος δίνει συνεντεύξεις καθισμένος αναπαυτικά δίπλα στο πολυτελές τζάκι του. Ήταν τόσο καλός ως πρόεδρος που ο ουκρανικός λαός τον απέπεμψε με ένα 5,5%! Και, μετά τον επίσης ολιγάρχη Γιανουκόβιτς που ανατράπηκε το 2014 ως φιλορώσος, προωθήθηκε ο Πέτρο Ποροσένκο που έγινε κι αυτός πλούσιος «κληρονομώντας» τα κρατικά ναυπηγεία «Λένιν» στο Δνείπερο, αν και είναι περισσότερο γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολάτας». Να σημειωθεί ότι ο Ποροσένκο ήταν υπουργός του Γιανουκόβιτς, για την βίαιη εκδίωξη του οποίου συντάχθηκε με τους Αμερικάνους και επιβραβεύτηκε παίρνοντας το πόστο του.
Αγγελικός κόσμος
Τώρα, επί Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο Ποροσένκο κατηγορείται για προδοσία και χρηματοδότηση τρομοκρατών επειδή, ενόσω ήταν πρόεδρος, μία από τις εταιρίες του αγόραζε και πούλαγε κάρβουνο από τους αυτονομιστές τους Ντονμπάς τους οποίους ταυτόχρονε αποκήρυσσε και βομβάρδιζε! Για να μην πάει φυλακή, το είχε σκάσει στο εξωτερικό, αλλά γύρισε μόλις ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες σαν μαχητής ενώ οι Αμερικάνοι φρόντιζαν να παγώσει η δίωξή του, προκειμένου να πολεμήσει κι αυτός -με δηλώσεις- τους Ρώσους. Ο μόνος που δεν είναι ολιγάρχης, σ’ αυτά τα 30 χρόνια λεηλασίας της Ουκρανίας, είναι ο νυν πρόεδρος Ζελένσκι. Ο οποίος μπορεί να είναι και μεγάλο θύμα της υπόθεσης γιατί του φόρτωσαν στην πλάτη τον ουρανό, χωρίς να είναι ο Άτλας για να μπορεί να τον σηκώσει. Αυτός επιλέχτηκε για το ρόλο του προέδρου από τον ολιγάρχη που είναι ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού καναλιού στο οποίο παίζονται τα σίριαλ που πρωταγωνιστεί! Ο Ουκρανοεβραίος Ίχορ Κολομόισκι, κυβερνήτης επί Ποροσένκο του Ντνιπροπετρόφσκ, αναφέρεται στην Wikipedia ως χρηματοδότης του διαβόητου τάγμα Αζόφ, που ανέλαβε ως ιδιωτικός στρατός να ξεκαθαρίσει την περιοχή του Ντονμπάς από τους «σεπαρατίστες» και τους αντιφρονούντες! Μάλιστα, ο Daniel McLaughlin έγραψε στην εφημερίδα The Irish Times ότι ο συγκεκριμένος ολιγάρχης έδινε στους παραστρατιωτικούς μπόνους 10.000 δολαρίων για κάθε «αυτονομιστή» που θα συλλαμβάνανε και 200.000 δολ. για κάθε δημόσιο κτήριο που θα καταλαμβάνανε στο Ντονμπάς.
Συνδεδεμένος με την Τιμοσένκο ήταν και ο Παύλο Λαζαρένκο τον οποίο ο πρώτος πρόεδρος, ο Κραβτσούκ, τον είχε διορίσει κυβερνήτη, ενώ ο δεύτερος πρόεδρος, ο Κούτσμα, τον έκανε πρωθυπουργό. Ο Λαζαρένκο διέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε αγοράσει και μία βίλα αξίας 70 εκατομμυρίων δολαρίων, κατηγορούμενος ότι είχε καταχραστεί από τα δημόσια ταμεία μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Οι Αμερικάνοι τον καταδίκασαν σε εννιά χρόνια φυλακή για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, απάτη και εκβίαση, αλλά με νεότερη απόφαση τον άφησαν πρόωρα ελεύθερο να απολαύσει τα λάφυρα που αποκόμισε από την Ουκρανία.
Εντωμεταξύ, είχαν έρθει στην επιφάνεια και άλλα ενοχοποιητικά στοιχεία, με αποτέλεσμα ο γενικός εισαγγελέας της Ουκρανίας να ερευνήσει το ρόλο του Λαζαρένκο και της Τιμοσένκο στην άγρια δολοφονία δύο επιχειρηματιών από το Ντονιέτσκ, του Γιεβγιέν Σερμπάν και του Αλεξάντερ Μομότ, και του τραπεζίτη Βαντίμ Γιετμάν! Η τύχη των ερευνών αυτών «ξεχάστηκε» μετά από την απελευθέρωση του Λαζαρένκο από τους Αμερικάνους και τις αλλεπάλληλες ανατροπές που συνέβησαν στην Ουκρανία. Για την ιστορία, ο Λαζαρένκο ήταν ο όγδοος πιο διεφθαρμένος πολιτικός στον κόσμο σύμφωνα με την κατάταξη του διεθνούς οργανισμού διαφάνειας Transparency International!
Τις τελευταίες μέρες βούιξε το διαδίκτυο, αλλά όχι τα απανταχού καθεστωτικά ΜΜΕ, με την πληροφορία για την εκτέλεση του Ντενίς Κιρέεφ, μέλους της διαπραγματευτικής ομάδας της Ουκρανίας στις συνομιλίες με τους Ρώσους, από άνδρες των υπηρεσιών ασφαλείας. Οι αρχές της Ουκρανίας επιβεβαίωσαν το θάνατό του, αλλά δεν έδωσαν καμία εξήγηση για το πώς συνέβη. Ο Κιρέεφ είχε κατηγορηθεί δημόσια από Ουκρανούς παράγοντες ότι ήταν ύποπτος για ρωσοφιλία. Άλλη μια θολή υπόθεση.
Φίμωση
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης είχε οδυνηρές συνέπειες. Συνολικά στην Ουκρανία, 68 δημοσιογράφοι που ήταν έξω από το «μαντρί» και δυσαρέστησαν κάποιους ισχυρούς, έχουν δολοφονηθεί, μερικοί με τις πιο αποκρουστικές μεθόδους. Ανατινάχτηκαν στο αυτοκίνητό τους, λιντσαρίστηκαν, κρεμάστηκαν, πυροβολήθηκαν, δηλητηριάστηκαν, κάηκαν ζωντανοί, περιλούστηκαν με οξέα, εκπαραθυρώθηκαν ή αποκεφαλίστηκαν, μερικοί μαζί με τις οικογένειές τους. Στο λήμμα List of journalists murdered in Ukraine στην Wikipedia, υπάρχουν όλα τα ονόματα με πληροφορίες για τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο που δολοφονήθηκαν.
Την ίδια «τύχη» είχαν και κάποιοι δικαστές. Σύμφωνα με το Associated Press, «ο δικαστής Β. Τροφίμοβ, η σύζυγός του, ο γιος του και η φίλη του γιου τους, βρέθηκαν νεκροί μέσα στο διαμέρισμά τους. Όλοι είχαν αποκεφαλιστεί, αλλά δεν βρέθηκαν τα κεφάλια τους. Η μέρα που επιλέχθηκε για την μαζική εκτέλεση ήταν η επίσημη μέρα των δικαστών, για να λάβουν όλοι οι δικαστές το μήνυμα». Σχετικά, στο youtube υπάρχουν βίντεο από ρεπορτάζ του BBC και της Deutsche Welle που δείχνουν γνωστούς ακροδεξιούς ηγέτες να φοβερίζουν, ακόμα και να χτυπούν δικαστές για να τους «συμμορφώσουν»! Οι πιο «τυχεροί» είναι αυτοί που τους σπάζουν μόνο τα πόδια ή τους καίνε το σπίτι σαν προειδοποίηση!
Εν ολίγοις, η Ουκρανία υπονομεύτηκε εκ των έσω και εκ των έξω. Την αποδόμησαν, την λεηλάτησαν και την εμπόδισαν να γίνει ένα ευνομούμενο κράτος. Κι αν όλα αυτά που ενδεικτικά αναφέρθηκαν, δεν τα συγκάλυπταν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πολιτικοί και μη κυβερνητικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από ολιγάρχες, κυβερνήσεις και μυστικές υπηρεσίες, οι δυτικές κοινωνίες δεν θα παρασύρονταν από την καταιγιστική προπαγάνδα και θα καταλάβαιναν πώς η Ουκρανία οδηγήθηκε και ρίχτηκε σαν δόλωμα στην παγίδα! Δυστυχώς, όμως, με τέτοια αποσιώπηση και παραπληροφόρηση, οι πολίτες στη Δύση κρίνουν στα τυφλά και οι πολίτες της Ουκρανίας παρακολουθούν έκπληκτοι την εξέλιξη της τραγωδίας τους!
Κι εγώ αγαπώ την Ουκρανία, αλλά ξέρω ότι δεν φτάνει η αγάπη μας για να σωθεί μια χώρα που δεν έχει άμυνες και τη λυμαίνονται τσακάλια!
