Τα πράγματα στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πλατεία Αττικής είναι πολύ επικίνδυνα και πρέπει να πάρουμε θέση! Αυτό ήταν το απόσταγμα – έκκληση μιας ομάδας ανθρώπων της τέχνης που την περασμένη Τρίτη έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή της στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας στην Κυψέλη.
Η πρωτοβουλία που συγκέντρωσε 300 υπογραφές ξεκίνησε από τρεις σκηνοθέτες: Τον Γιώργο Κόρρα, μόνιμο κάτοικο στην Πλατεία Αττικής, τον Χρήστο Βούπουρα και τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη. Και οι τρεις υπήρξαν θύματα λεκτικής αλλά και σωματικής βίας από ομάδες κρούσης «αγανακτισμένων» πολιτών (διάβαζε χρυσαυγιτών) που δρουν στον Άγιο Παντελεήμονα, μια περιοχή που μόνο ως ειρωνεία μπορεί να διαβαστεί το συνθετικό του… αγίου που την συνοδεύει.
Πρέπει να πάρουμε θέση λοιπόν, αυτό «απαιτούν» με αγωνία οι ανήσυχες και ευαίσθητες αντένες των καλλιτεχνών. Μα δεν έχουμε, θα αναρωτηθούν δικαίως όλοι όσοι τοποθετούν τον εαυτό τους στην πληθυντική αριστερή όχθη, εκείνη της αλληλεγγύης, του «πολυπολιτισμού», της ανοχής(!) προς τον «άλλο», προς τον ξένο, τον οικονομικό μετανάστη, τον πολιτικό πρόσφυγα; Ε όχι, δεν έχουμε. Διότι εάν θεωρούμε ότι τα δικά μας τάγματα εφόδου, ή το ορθό και συμπυκνωμένο σύνθημα «είμαστε όλοι μετανάστες» αποκαθάρουν αυτομάτως τις συνειδήσεις μας και απαντούν στο μέγεθος του τεράστιου «προβλήματος» της σύγχρονης μετανάστευσης, τότε στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλούμε, στην χειρότερη κάνουμε λάθος και, μάλιστα, εγκληματικό σε βάρος εκείνων που υποτίθεται ότι υπερασπιζόμαστε. Τα αυτάρεσκα λόγια σε συνθήκες υποβάθμισης της ζωής και εκτεταμένης κοινωνικής κρίσης δεν είναι ικανά να πείσουν.
Σ’ αυτές ακριβώς τις συνθήκες -της ανασφάλειας και του γενικευμένου φόβου- ακούγεται, δυστυχώς, εκείνος που ξεφωνίζει τα πιο απλοϊκά και χυδαία συνθήματα. Και σ’ αυτό το σημείο οι φασίστες της Χρυσής Αυγής με την επικουρία των μέσων ενημέρωσης και της κρατικής εξουσίας, έχουν κερδίσει αρκετούς πόντους στο παιχνίδι. Αρκεί μια ματιά στο εκλογικό ποσοστό του 20% που απέσπασαν στις εν λόγω περιοχές για να μας πείσει. Κι αν «εμείς» νοιώθουμε απλώς ότι χάσαμε στο ιδεολογικό πεδίο, οι μετανάστες που ζουν στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πλατεία Αττικής, έγιναν επισήμως, πλέον, τα δακτυλοδεικτούμενα «αποβράσματα» που αξίζουν «μηδενική ανοχή», γι’ αυτό και μπορούμε να τους ξυλοφορτώνουμε καθημερινά, να εξαπολύουμε επιθέσεις με μαχαίρια και ρόπαλα, έως ότου αποφασίσουν να ξεκουμπιστούν από τον… καθαγιασμένο ελληνικό τόπο.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η οδυνηρή αλήθεια. Και αυτήν την αλήθεια εκπέμπει το σήμα κινδύνου των καλλιτεχνών, με το οποίο καλούνται πολίτες, φορείς και συλλογικότητες να αντιταχθούν έμπρακτα στο διωγμό των κατατρεγμένων, να αποδείξουν ότι η ανθρωπιά θα υπερισχύσει της βαρβαρότητας και της αδικίας. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να σκύψουμε πρώτα απ’ όλα πάνω στις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη. Δεν αρκούν τα ξόρκια ούτε οι αναθεματισμοί.
Χρειάζεται καθημερινή δουλειά, καθημερινή αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, αλλά και τους όχι άδικα φοβισμένους γηγενείς από ένα επικίνδυνο παιχνίδι που παίζεται και νοιώθουν ότι τους υπερβαίνει… Η πρωτοβουλία των καλλιτεχνών είναι μια καλή αρχή, αρκεί να μη σκεφτούμε να τη βάλουμε στα γνωστά αυτάρκη και αυτάρεσκα καλούπια των… βεβαιοτήτων μας.
Πρέπει να πάρουμε θέση λοιπόν, αυτό «απαιτούν» με αγωνία οι ανήσυχες και ευαίσθητες αντένες των καλλιτεχνών. Μα δεν έχουμε, θα αναρωτηθούν δικαίως όλοι όσοι τοποθετούν τον εαυτό τους στην πληθυντική αριστερή όχθη, εκείνη της αλληλεγγύης, του «πολυπολιτισμού», της ανοχής(!) προς τον «άλλο», προς τον ξένο, τον οικονομικό μετανάστη, τον πολιτικό πρόσφυγα; Ε όχι, δεν έχουμε. Διότι εάν θεωρούμε ότι τα δικά μας τάγματα εφόδου, ή το ορθό και συμπυκνωμένο σύνθημα «είμαστε όλοι μετανάστες» αποκαθάρουν αυτομάτως τις συνειδήσεις μας και απαντούν στο μέγεθος του τεράστιου «προβλήματος» της σύγχρονης μετανάστευσης, τότε στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλούμε, στην χειρότερη κάνουμε λάθος και, μάλιστα, εγκληματικό σε βάρος εκείνων που υποτίθεται ότι υπερασπιζόμαστε. Τα αυτάρεσκα λόγια σε συνθήκες υποβάθμισης της ζωής και εκτεταμένης κοινωνικής κρίσης δεν είναι ικανά να πείσουν.
Σ’ αυτές ακριβώς τις συνθήκες -της ανασφάλειας και του γενικευμένου φόβου- ακούγεται, δυστυχώς, εκείνος που ξεφωνίζει τα πιο απλοϊκά και χυδαία συνθήματα. Και σ’ αυτό το σημείο οι φασίστες της Χρυσής Αυγής με την επικουρία των μέσων ενημέρωσης και της κρατικής εξουσίας, έχουν κερδίσει αρκετούς πόντους στο παιχνίδι. Αρκεί μια ματιά στο εκλογικό ποσοστό του 20% που απέσπασαν στις εν λόγω περιοχές για να μας πείσει. Κι αν «εμείς» νοιώθουμε απλώς ότι χάσαμε στο ιδεολογικό πεδίο, οι μετανάστες που ζουν στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πλατεία Αττικής, έγιναν επισήμως, πλέον, τα δακτυλοδεικτούμενα «αποβράσματα» που αξίζουν «μηδενική ανοχή», γι’ αυτό και μπορούμε να τους ξυλοφορτώνουμε καθημερινά, να εξαπολύουμε επιθέσεις με μαχαίρια και ρόπαλα, έως ότου αποφασίσουν να ξεκουμπιστούν από τον… καθαγιασμένο ελληνικό τόπο.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η οδυνηρή αλήθεια. Και αυτήν την αλήθεια εκπέμπει το σήμα κινδύνου των καλλιτεχνών, με το οποίο καλούνται πολίτες, φορείς και συλλογικότητες να αντιταχθούν έμπρακτα στο διωγμό των κατατρεγμένων, να αποδείξουν ότι η ανθρωπιά θα υπερισχύσει της βαρβαρότητας και της αδικίας. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να σκύψουμε πρώτα απ’ όλα πάνω στις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη. Δεν αρκούν τα ξόρκια ούτε οι αναθεματισμοί.
Χρειάζεται καθημερινή δουλειά, καθημερινή αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, αλλά και τους όχι άδικα φοβισμένους γηγενείς από ένα επικίνδυνο παιχνίδι που παίζεται και νοιώθουν ότι τους υπερβαίνει… Η πρωτοβουλία των καλλιτεχνών είναι μια καλή αρχή, αρκεί να μη σκεφτούμε να τη βάλουμε στα γνωστά αυτάρκη και αυτάρεσκα καλούπια των… βεβαιοτήτων μας.
Μ.Σ.
Σχόλια
