Το καλοκαίρι των μεγάλων «ραντεβού με την ιστορία» άρχισε. Οι ημερομηνίες ορόσημα τηρούνται. Οι παραστάσεις έχουν ήδη δρομολογηθεί.
Η πρώτη με τίτλο «Έξοδος από τα μνημόνια» προχωρά κανονικά. Ο λευκός καπνός που βγήκε από το Eurogroup (αποφασιστικό όργανο της ευρωκρατικής «δημοκρατίας») βάζει πιο στενό κορσέ επιτήρησης στην Ελλάδα. Αλλά ο πατριώτης (με σύγχρονους όρους βεβαίως…) Τσακαλώτος αναφωνεί στο ιδίωμα που ομιλεί: «Το χρέος πλέον είναι βιώσιμο».
Δεύτερη ατραξιόν: «Λύνουμε και το Μακεδονικό». Επισφραγίστηκε με το σόου «Happy Birthday, mister Nimetz» και τις βόλτες με τα πλοιάρια στις Πρέσπες. Ο Κοτζιάς με το αμερικανοπρεπές καπέλο, έβαλε κι αυτός τη φίρμα του.
Υπάρχουν και μικρότερες παραγωγές, σαν αυτές που παίζονται στην Βουλή με προτάσεις δυσπιστίας για εσωτερική κατανάλωση και προεκλογική προετοιμασία. Βεντέτες, κομπάρσοι και μπουλούκια, ετοιμάζονται μέσα στον ορυμαγδό για την παράσταση «εκλογές».
Οι μεγάλοι «χορηγοί» των παραστάσεων, ξέρουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από την τωρινή. Η τριπλέτα Τσίπρας-Κοτζιάς-Τσακαλώτος είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη μέχρι τώρα. Η πιο πειθήνια.
Από την άλλη, η Ν.Δ. δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από όσα δρομολογούνται. Το λέει και το δείχνει εμφατικά. Στη Βουλή, πρώτα περίμενε να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο και μετά να φέρει πρόταση δυσπιστίας. Για να συσπειρωθεί και να αποδυναμώσει τους ΑΝΕΛ. Τη Συμφωνία, βέβαια, έτσι και βρεθεί στην κυβέρνηση σαφώς και θα την προωθήσει. Για δημοψήφισμα ούτε λόγος.
Οι δύο ατραξιόν υπενθυμίζουν μια αλήθεια που απωθείται: Το κοινωνικό και το εθνικό είναι αδιαχώριστα και η πορεία της χώρας εξαρτάται από το πώς αντιμετωπίζονται στην ενότητά τους τα δύο αυτά θεμελιώδη στοιχεία της νεοελληνικής πραγματικότητας.
Καστελλόριζο και Πρέσπες, συνδέονται με ένα κόκκινο νήμα. Εποχή μνημονίων και επιτροπείας, αποικιοποίησης και υποθήκευσης της χώρας (Καστελλόριζο 2010). Είσοδος, και τυπικά ακόμα, στην εποχή της γεωπολιτικής στην περιοχή (Πρέσπες 2018), ενώ είχε ήδη εισβάλει στην επικαιρότητα το εθνικό στοιχείο από τον Ιανουάριο 2018 (Μακεδονία, συλλαλητήρια, επεισόδια τουρκικού επεκτατισμού).
Είναι η ίδια η πραγματικότητα που καταρρίπτει με πάταγο τις «μεγάλες ατραξιόν». Ούτε αναβάθμιση οικονομική υπάρχει, ούτε βέβαια σταθερότητα στην περιοχή. Οι παραστάσεις μπορεί να ανεβαίνουν στο θερινό θέατρο «η Ελλάς», αλλά οι ισχυροί σύμμαχοί-πάτρωνες ήδη τσακώνονται για το πού και πώς θα κατανεμηθούν 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από μακρινές περιοχές στα Βαλκάνια…
Το ερώτημα είναι αν θα κόψουν εισιτήρια. Θα θαμπωθεί ο κόσμος από τις χάντρες που μοιράζουν τούτες τις μέρες ή θα πέσει γιούχα από την πλατεία και τον εξώστη; Πώς εγγράφονται στα μυαλά των ανθρώπων όσα συμβαίνουν και τι διεργασίες συναντούν; Αυτό είναι ένα σοβαρό ερώτημα.
