Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονται στον αγώνα για τη μεταμόρφωση της χώρας. Ποιος είναι πιο «πράσινος», ποιος είναι ικανότερος να προωθήσει την περιβόητη «ψηφιοποίηση». Όμως ο μήνας Ιούνιος θα κρίνει αρκετά πρωτίστως στο γεωπολιτικό πεδίο και τον αναδασμό που επιχειρείται στην περιοχή.
Μέσα στο μήνα θα γίνουν σημαντικές συναντήσεις –διάβαζε και παζάρια– ανάμεσα σε διάφορους παράγοντες. Στα πλαίσια της Συνόδου του ΝΑΤΟ θα έχουμε συνάντηση Μπάιντεν-Ερντογάν και ακολούθως Ερντογάν-Μητσοτάκη. Δύο μέρες μετά ο Μπάιντεν θα συναντηθεί με τον Πούτιν στη Γενεύη. Τον Ιούνη είναι και η Σύνοδος της Κομισιόν που θα εξετάσει τις σχέσεις της Ε.Ε. με την Τουρκία. Η Ελλάδα ως οικονομικό μέγεθος έχει μικρότερη σημασία για όλους τους ενδιαφερόμενους αφού ο αναδασμός της ευρύτερης περιοχής και ο ανταγωνισμός αφορούν πολύ μεγαλύτερες κλίμακες και προβλήματα.
Αλλά και εσωτερικά θα προωθηθούν ρυθμίσεις, ιδιαίτερα στα εργασιακά, ώστε να καλυφθούν οι προϋποθέσεις για την άντληση πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της Ε.Ε. Εκκρεμούν αποφάσεις για τα εξοπλιστικά και έχουν αρχίσει από τώρα οι πιέσεις για μείωση των συντάξεων καθώς και οι πλειστηριασμοί κατοικιών.
Ο απόηχος από την επίσκεψη Τσαβούσογλου δείχνει ότι μεθοδεύεται ανοιχτά η υιοθέτηση μιας συμβιβαστικής και υποχωρητικής γραμμής χωρίς να κατοχυρώνεται τίποτα. Οι εναγκαλισμοί και τα χαριεντίσματα εξυπηρετούν πλήρως τις μεθοδεύσεις του τουρκικού επεκτατισμού στην παρούσα φάση. Κυρίως όμως αφοπλίζουν τη χώρα, όταν όλα εναποτίθενται στο τι θα κάνει ο Μπάιντεν και η Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία…
Η «πράσινη κουρτίνα» δημιουργεί όρους για να γίνει η χώρα αποικιακός ενεργειακός κόμβος της ευρωπαϊκής εκδοχής της παγκοσμιοποίησης. Χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα του τουρισμού και της ανάπτυξης, όμως όλα αυτά δεν έχουν σχέση ούτε με την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, ούτε με τη στοιχειώδη καλυτέρευση των κοινωνικών συνθηκών μέσα στη χώρα.
Οι τόποι αλλάζουν κι αυτοί. Μοιάζουν να προσαρμόζονται ταχέως σε έξωθεν απαιτήσεις, άλλοτε βίαια κι άλλοτε τρέχοντας να προλάβουν το τρένο των αλλαγών. Κάποια νησιά προορίζονται για «φράχτες» και «αποθήκες» μεταναστών. Μαζί με πλήθος νέων από όλο τον κόσμο που θα τα «ζωντανεύουν», δουλεύοντας στις ΜΚΟ που συντηρούν και διαχειρίζονται αυτή τη μιζέρια. Περιοχές όπως τα νησιά Ανατολικού Αιγαίου γκριζάρουν διαρκώς.
Δεν πειράζει που περιφερειακά πανεπιστήμια υποβαθμίζονται ή και κλείνουν, θα φτιαχτούν άλλες πιάτσες, άλλοι χώροι, άλλες «καταστάσεις» σε μπαρ και σε ταβέρνες. Ήδη τα ιδιωτικά ΙΕΚ άρχισαν τις διαφημίσεις αφού με τις αλλαγές της Κεραμέως προβλέπεται μείωση των εισακτέων στην τριτοβάθμια κατά 20.000. Μια γενιά νέων ανθρώπων έχει βαριά πληγωθεί μέσα στην πανδημία χωρίς να βλέπουμε τις συνέπειες.
Άλλα νησιά θα γίνουν «πράσινα», «πρότυπα», «έξυπνα». Θα υιοθετηθούν ως χώροι δοκιμών για διάφορους μετασχηματισμούς -βλέπε το πολυδιαφημισμένο «Αστυπάλαια πρότζεκτ» της Volkswagen– ή θα γεμίσουν ανεμογεννήτριες γιατί έτσι προστάζει η πράσινη πολιτική. Προσφέροντας στους κατοίκους ηλεκτρικά αυτοκίνητα και με ανοιχτό το ερώτημα αν η δωροδοκία αυτή θα βρει αποδέκτες. Πολιτική που ακολουθεί ακόμα πιο ενεργητικά και η «οικολογική» αντιπολίτευση. Καθώς όπως δήλωσε ο Τομεάρχης Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Σαντορινιός «η Αστυπάλαια αξίζει να είναι ένα πράσινο και αυτόνομο νησί, αξίζει και μπορεί να προσελκύσει πράσινες επενδύσεις».
Για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει και η πανδημία. Το βάρος πέφτει στο μαζικό εμβολιασμό που γίνεται αργά, με προτεραιότητα τον τουρισμό, αλλά και με τα ερωτήματα που τον συνοδεύουν. Και εδώ εμπλέκεται η λεγόμενη «γεωπολιτική των εμβολίων». Γιατί οι ιθύνοντες δεν νοιάζονται πραγματικά για την υγεία των παγκόσμιων πληθυσμών.
Είπαμε, «πράσινη», «ψηφιακή», και κυρίως αμερικάνικη η χώρα. Γερμανική Ε.Ε. και καθυποταγμένη, άβουλη και λιγότερη Ελλάδα. 200 χρόνια από το 1821…
