Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Μια κοινωνία, κόλαση του Δάντη.
Αυτό μας προετοιμάζουν.
Μεθοδικά, αδίστακτα, προκλητικά, απάνθρωπα και χωρίς έλεος.
Το βλέπω και το βλέπετε κι εσείς και ας λένε μερικοί πως «μπόρα είναι και θα περάσει» και ας ελπίζουν άλλοι πως θα την «πατήσει ο διπλανός» κι ας περιμένουν κάποιοι να «πέσουν τούτοι» για να έλθουν αυτοί στα πράγματα και να μας απαλλάξουν από τα βάσανά μας.
Τα «μεγάλα αφεντικά», ανελέητα και ταξικά ορκισμένα, στέλνουν στα άξια ντόπια τσιράκια τους φαξ με εντολές και οδηγίες και τούτοι πρόθυμοι και υπάκουοι μακελεύουν ένα λαό, ξεκληρίζουν γενιές, σκορπούν την κοινωνική απόγνωση, εξασφαλίζουν την «κοινωνική συνοχή» και τη λαϊκή υποταγή.
Το ρεαλισμό της κόλασης.
Έχουν πρόγραμμα και ρόλους τούτοι οι ντόπιοι άθλιοι.
Ο ευρωπαϊστής μαχητής, ο προοδευτικός ρεαλιστής και ο υπεύθυνος αριστερός που έχουν αναλάβει από το σύστημα την ευθύνη να μας πάνε στον πιο μαύρο μεσαίωνα της ιστορίας μας, να ξεφτιλίσουν ένα λαό, να αφανίσουν τις επόμενες γενιές, να δώσουν φιλί ζωής στο σύστημα που σαπίζει.
Και συναντιoύνται για να διαφωνήσουν σε όσα συμφώνησαν πως θα διαφωνούν και συναντιούνται ξανά για να συμφωνήσουν σε όσα από την αρχή συμφώνησαν.
Και περιμένει κόσμος και κοσμάκης να μάθει από τους υπαλλήλους τους στα κανάλια αν θα έχει φάρμακα και φαγητό και ζεστασιά, αν θα έχουν τα παιδιά σχολεία και οι ανήμποροι ελπίδα.
Και η κοινωνία με μια βουβή οργή, αμήχανη και φοβισμένη, νομίζει πως με την ψήφο της ξεμπέρδεψε με το κακό και μοιάζει να αναθέτει στην Αριστερά και καμιά φορά στη Χρυσή Αυγή, να αντιπαλέψουν «αντ’ αυτής», τα θεριά.
Και αναρωτιέμαι -μαζί με πολλούς ακόμα- όταν τούτη η οργή ξεχειλίσει (γιατί θα ξεχειλίσει), προς τα πού θα πάει, σε ποιον θα εναποθέσει τη δύναμή της;
Μια κοινωνία-κόλαση μοιάζει να φιλοτεχνείται.
Ίσως όλα τούτα τα μουντά να ήταν η αιτία που μου ήλθε στο μυαλό «ο χορός των σφουγγαράδων» που είδα κάποτε στην Κάλυμνο, όταν το νησί αποχαιρετά τα παλικάρια του στο ταξίδι τους για το μεροκάματο.
Μπροστά-μπροστά σέρνουν το χορό 2-3 «καπεταναίοι» που υπόσχονται κέρδη και πλούτη. Ακολουθούν οι βουτηχτάδες και ο χορός κλείνει με τους σακατεμένους σφουγγαράδες να μας υπενθυμίζουν πόσο κοστίζουν τα πλούτη.
Έξω απ’ το χορό, σε μια μεριά, οι καραβοκύρηδες και οι έμποροι να χειροκροτούν και να αδημονούν για τα νέα κέρδη τους και παραπέρα μαυροντυμένες μανάδες και οι συγχωριανοί να τρέμουν για την επόμενη μέρα και τα παιδιά τους.
Ένας συγκλονιστικός χορός, μια έξοχη χορευτική ταξική αφήγηση που ξανά και ξανά επαναλαμβάνεται.
Γιατί, χρόνια τώρα, τα «όργανα» παίζουν τον ίδιο πάντα σκοπό και τα «βήματα» είναι δεδομένα όσο και αν αλλάζουν οι «μουσικοί», όσο και αν η ορχήστρα «εκσυγχρονίζεται»…
Πρέπει ν’ αλλάξει ο «χαβάς».
Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτή είναι η λύση.
Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν το βλέπει ή φοβάται να το δει, είναι με τη μεριά των «καραβοκύρηδων».
Και πάντα το χορό θα τον κλείνει ο σακατεμένος σφουγγαράς.
Αυτό μας προετοιμάζουν.
Μεθοδικά, αδίστακτα, προκλητικά, απάνθρωπα και χωρίς έλεος.
Το βλέπω και το βλέπετε κι εσείς και ας λένε μερικοί πως «μπόρα είναι και θα περάσει» και ας ελπίζουν άλλοι πως θα την «πατήσει ο διπλανός» κι ας περιμένουν κάποιοι να «πέσουν τούτοι» για να έλθουν αυτοί στα πράγματα και να μας απαλλάξουν από τα βάσανά μας.
Τα «μεγάλα αφεντικά», ανελέητα και ταξικά ορκισμένα, στέλνουν στα άξια ντόπια τσιράκια τους φαξ με εντολές και οδηγίες και τούτοι πρόθυμοι και υπάκουοι μακελεύουν ένα λαό, ξεκληρίζουν γενιές, σκορπούν την κοινωνική απόγνωση, εξασφαλίζουν την «κοινωνική συνοχή» και τη λαϊκή υποταγή.
Το ρεαλισμό της κόλασης.
Έχουν πρόγραμμα και ρόλους τούτοι οι ντόπιοι άθλιοι.
Ο ευρωπαϊστής μαχητής, ο προοδευτικός ρεαλιστής και ο υπεύθυνος αριστερός που έχουν αναλάβει από το σύστημα την ευθύνη να μας πάνε στον πιο μαύρο μεσαίωνα της ιστορίας μας, να ξεφτιλίσουν ένα λαό, να αφανίσουν τις επόμενες γενιές, να δώσουν φιλί ζωής στο σύστημα που σαπίζει.
Και συναντιoύνται για να διαφωνήσουν σε όσα συμφώνησαν πως θα διαφωνούν και συναντιούνται ξανά για να συμφωνήσουν σε όσα από την αρχή συμφώνησαν.
Και περιμένει κόσμος και κοσμάκης να μάθει από τους υπαλλήλους τους στα κανάλια αν θα έχει φάρμακα και φαγητό και ζεστασιά, αν θα έχουν τα παιδιά σχολεία και οι ανήμποροι ελπίδα.
Και η κοινωνία με μια βουβή οργή, αμήχανη και φοβισμένη, νομίζει πως με την ψήφο της ξεμπέρδεψε με το κακό και μοιάζει να αναθέτει στην Αριστερά και καμιά φορά στη Χρυσή Αυγή, να αντιπαλέψουν «αντ’ αυτής», τα θεριά.
Και αναρωτιέμαι -μαζί με πολλούς ακόμα- όταν τούτη η οργή ξεχειλίσει (γιατί θα ξεχειλίσει), προς τα πού θα πάει, σε ποιον θα εναποθέσει τη δύναμή της;
Μια κοινωνία-κόλαση μοιάζει να φιλοτεχνείται.
Ίσως όλα τούτα τα μουντά να ήταν η αιτία που μου ήλθε στο μυαλό «ο χορός των σφουγγαράδων» που είδα κάποτε στην Κάλυμνο, όταν το νησί αποχαιρετά τα παλικάρια του στο ταξίδι τους για το μεροκάματο.
Μπροστά-μπροστά σέρνουν το χορό 2-3 «καπεταναίοι» που υπόσχονται κέρδη και πλούτη. Ακολουθούν οι βουτηχτάδες και ο χορός κλείνει με τους σακατεμένους σφουγγαράδες να μας υπενθυμίζουν πόσο κοστίζουν τα πλούτη.
Έξω απ’ το χορό, σε μια μεριά, οι καραβοκύρηδες και οι έμποροι να χειροκροτούν και να αδημονούν για τα νέα κέρδη τους και παραπέρα μαυροντυμένες μανάδες και οι συγχωριανοί να τρέμουν για την επόμενη μέρα και τα παιδιά τους.
Ένας συγκλονιστικός χορός, μια έξοχη χορευτική ταξική αφήγηση που ξανά και ξανά επαναλαμβάνεται.
Γιατί, χρόνια τώρα, τα «όργανα» παίζουν τον ίδιο πάντα σκοπό και τα «βήματα» είναι δεδομένα όσο και αν αλλάζουν οι «μουσικοί», όσο και αν η ορχήστρα «εκσυγχρονίζεται»…
Πρέπει ν’ αλλάξει ο «χαβάς».
Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτή είναι η λύση.
Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει ή κάνει πως δεν το βλέπει ή φοβάται να το δει, είναι με τη μεριά των «καραβοκύρηδων».
Και πάντα το χορό θα τον κλείνει ο σακατεμένος σφουγγαράς.
Σχόλια
