επιμέλεια: Χριστόδουλος Δολαψάκης
Τον Ιούλιο η τουριστική περίοδος άνοιξε με όρους που καθόρισαν και επέβαλαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα μεγάλα ταξιδιωτικά πρακτορεία και όχι με γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας. Οι δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης για υποχρεωτικά τεστ, ξενοδοχεία κορωνοϊού και γιατρούς ανά ξενοδοχείο έδωσαν τη θέση τους σε φιέστες στη Σαντορίνη για την «πιο ασφαλή χώρα». Οι πρόσφατες ταξιδιωτικές οδηγίες Αγγλίας και Ολλανδίας για υποχρεωτική καραντίνα 10-14 ημερών για όσους επιστρέφουν από ελληνικά νησιά και η ακύρωση των πτήσεων της γερμανικής TUI (της ίδιας εταιρείας που εκβίαζε τον Ιούλιο ότι θα ακυρώσει τις πτήσεις της εάν η κυβέρνηση επιμείνει στην καραντίνα 36 ωρών των επιβατών) ουσιαστικά κλείνουν αυτήν την «λειψή» τουριστική περίοδο. Ποιος ο απολογισμός αυτής της πολιτικής;
ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά στην αρχή του δεύτερου κύματος της πανδημίας, γρηγορότερα από όσο «ελπίζανε» κυβέρνηση και όσοι στήριζαν την άνευ όρων επανεκκίνηση της οικονομίας. Δε στέκει η αφήγηση ότι η αύξηση των κρουσμάτων είναι εγχώρια και χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η επίκληση/κατηγορία περί «ατομικής ευθύνης». Πριν το άνοιγμα του τουρισμού και μετά την άρση του lock down τα κρούσματα σε πανελλαδικό επίπεδο ήταν σποραδικά και όχι συρρέοντα και ειδικά στα νησιά μηδενικά. Τα στατιστικά των αποτελεσμάτων των ελέγχων στις πύλες εισόδου ουσιαστικά αποδεικνύουν το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει η κυβέρνηση, η οποία επιχειρηματολογεί λες και όσοι δεν ελέγχθηκαν δεν ήταν φορείς του ιού. Σε μικρό χρονικό διάστημα οι τουριστικοί προορισμοί εξελίχθηκαν σε πηγές υπερμετάδοσης του ιού, χωρίς όλα τα κρούσματα να δημοσιοποιούνται (όπως ζήτησε η ομοσπονδία ξενοδόχων και όπως είναι γνωστό σε όλους όσους κατοικούν ή εργάζονται σε τουριστικούς προορισμούς) και η χωρίς σχέδιο πολιτική τοπικών lock down στα νησιά απλά διευκόλυνε την εξάπλωση στην ενδοχώρα.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ επέφερε την εκτεταμένη διάδοση του ιού στην κοινότητα και τη συρροή κρουσμάτων σε κλειστούς χώρους δουλειάς, σε γηροκομεία, σε hot spots μεταναστών. Το άνοιγμα των σχολείων εν μέσω τέτοιων συνθηκών και χωρίς σοβαρό σχεδιασμό αναλόγως των χαρακτηριστικών ανά σχολείο και περιοχή θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση. Οι 23 θάνατοι ηλικιωμένων τροφίμων του οίκου ευγηρίας στο Ασβεστοχώρι, τα διαδοχικά τοπικά lock down σε υπηρεσίες, χώρους δουλειάς ή ολόκληρες περιοχές, η εκρηκτική κατάσταση στη Λέσβο προμηνύουν δύσκολες μέρες το φθινόπωρο και το χειμώνα. Αυτή τη στιγμή ο αριθμός των κρουσμάτων, των νοσηλευομένων και των διασωληνωμένων αυξάνεται. Τα νοσοκομεία αρχίζουν να δέχονται μεγάλη πίεση καθώς –σε αντίθεση με την περίοδο Μαρτίου-Μαΐου– η προσέλευση ασθενών για άλλους λόγους δεν έχει μειωθεί. «Πτέρυγες Covid» ξανανοίγουν με προσωπικό που αποσπάται από ήδη υπάρχουσες κλινικές. Δεν υπήρξε ουδεμία φροντίδα για την ενίσχυση του ρόλου της πρωτοβάθμιας περίθαλψης που θα ήταν κομβικός στον έλεγχο της μετάδοσης του ιού και στη διασύνδεση ασθενών και νοσοκομείων. Μέχρι και από πλευράς υλικοτεχνικής υποδομής για τη διενέργεια τεστ δεν έχει υπάρξει ενίσχυση και γίναμε μάρτυρες ανακοινώσεων για αδυναμία διενέργειας, «αλόγιστη χρήση» και προτροπής προς ιδιωτικά εργαστήρια.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ επιχειρηματολογήσει από τη «σκληρή», νεοφιλελεύθερη σκοπιά είναι αμφίβολο για την Ελλάδα το οικονομικό όφελος αυτής της τουριστικής πολιτικής εάν συγκριθεί με το κόστος από την απουσία από την εργασία και τη νοσηλεία των ασθενών με Covid-19 και εάν συνυπολογιστούν οι συνέπειες της χρεωκοπίας εγχώριων επιχειρήσεων, της ολοένα μεγαλύτερης φτωχοποίησης των εργαζόμενων που σχετίζονται με τον τουρισμό. Αυτό που απομένει είναι το «κουτσαβάκικο» όφελος από τα πρόστιμα (μην υποτιμάμε τέτοιου είδους «σχέδια» αλά ελληνικά) και το όφελος μιας θανατοπολιτικής που «θυσιάζει» ευπαθείς ομάδες, μετανάστες και ηλικιωμένους (η «εμπειρία» των ευρωπαϊκών χωρών κατά την περίοδο του πρώτου κύματος είναι πικρή). Όσο τα παραπάνω δεν έχουν πολιτικό κόστος δεν ενδιαφέρουν τους κυβερνώντες.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ στο οποίο ο κόσμος ουσιαστικά αφέθηκε μόνος του απέναντι σε ένα διπλό εκβιασμό: οικονομικό και σωματικό. Οι κυβερνητικές δηλώσεις ήταν πλαστά καθησυχαστικές και γεμάτες ψέματα ακόμα και όταν όλα έδειχναν ότι οδηγούμαστε στη σημερινή κατάσταση. Απέναντί τους δεν υπήρξε σοβαρός αντίλογος από την πλευρά των επιστημόνων με δημόσιο λόγο (κοινώς αυτών που μιλούν στα κανάλια) με αποκορύφωμα τον «διορισμό» ως επιστημονικού εκπροσώπου ενός ανθρώπου χωρίς ουδεμία εμπειρία στον τομέα των λοιμώξεων και της δημόσιας υγείας, που υπερθεματίζει στο «βλέποντας και κάνοντας», και επιχειρηματολογεί για το πλεονέκτημα των 25 παιδιών ανά τάξη. Αποτέλεσμα να γκρεμιστεί ό,τι χτίστηκε την περίοδο Μαρτίου-Μαΐου σε επίπεδο εμπιστοσύνης και συμμόρφωσης. Το αυξανόμενο ρεύμα αμφισβήτησης ακόμα και σε στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης και υγιεινής, οι διαδηλώσεις ενάντια στις μάσκες, το 40% που δηλώνει ότι θα αρνηθεί να κάνει το εμβόλιο αν αυτό υπάρξει είναι εκδηλώσεις-ξεσπάσματα μετά από αυτή τη ρήξη εμπιστοσύνης. Θα ήταν παράδοξο να απαιτούμε με τόση ευκολία υπακοή στις παραινέσεις του κ. Χαρδαλιά και του κ. Μαγιορκίνη μετά από αυτό το καλοκαίρι, ιδίως όταν επιμένουν να μην αποκαλύπτουν την πραγματική κατάσταση.
