Είναι αναγκαία μια μεγάλη στροφή στις διεθνείς εξελίξεις. Είναι αναγκαία για την ανθρωπότητα, για τους λαούς, για τους καταφρονεμένους αυτού του κόσμου.
Δεν είναι μόνο αναγκαία γιατί μόνο έτσι μπορούν να μπουν στο δρόμο της επίλυσης τα ζωτικά προβλήματα των ανθρώπινων κοινωνιών. Είναι επίσης αναγκαία γιατί όσο αυτή η στροφή δεν επιταχύνεται, μεγαλώνει το σάπισμα ενός πλανητικού συστήματος κοινωνικών σχέσεων, σάπισμα που με τη σειρά του γεννά μια σειρά αναχρονισμών και μορφών επιστροφής στη βαρβαρότητα. Ο σύγχρονος αγριανθρωπισμός που συνδυάζει τα παλιά με τα πιο νέα χαρακτηριστικά, είναι ένας από τους αναχρονισμούς αυτούς, ένας από τους πολλούς. Και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα είναι μια από τις σύγχρονες αυτές μορφές αγριανθρωπισμού που γεννά το σύστημα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να συγκριθεί με τους ταγματασφαλίτες στην Ελλάδα της Κατοχής ή τα τάγματα εφόδου στη Γερμανία της Βαϊμάρης, αλλά μπορεί επίσης να συγκριθεί με τις ναρκοσυμμορίες που λυμαίνονται σήμερα το Μεξικό και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, με περιπτώσεις σαλαφιστικών οργανώσεων σε χώρες της Αραβικής Άνοιξης, με σιιτικές πτέρυγες στο Ιράκ που «καθαρίζουν» όποιον είναι ενάντια στο καθεστώς, με διάφορες σύγχρονες μορφές παρακράτους που ζει και βασιλεύει σε πολλές περιοχές του κόσμου.
Το κράτος, τα πιο διαφορετικά κράτη στον κόσμο, έχουν εκχωρήσει ένα μέρος της «λειτουργίας» τους σε ένα τμήμα της «κοινωνίας των πολιτών» –που μόνο πολίτες δεν είναι– που αναλαμβάνουν για λογαριασμό του κράτους μορφές καταστολής και κοινωνικής οργάνωσης που στηρίζεται στις πιο απεχθείς μορφές βίας, πέρα κι έξω από κάθε είδους ηθική της κοινωνίας, και κάθε κοινωνικό συμβόλαιο που θα μπορούσαν να συνάψουν οι κυρίαρχες τάξεις. Υπ’ αυτή την έννοια, ακόμη και τα φασιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή ή άλλες τέτοιες περιπτώσεις έχουν λιγότερο σχέση με την προοπτική μιας φασιστικού τύπου διακυβέρνησης με επικεφαλής τη Χρυσή Αυγή (όπως για παράδειγμα έγινε ο Χίτλερ στη Γερμανία ή ο Μουσολίνι στην Ιταλία) και περισσότερο με την προοπτική μιας γενικότερης εκτροπής και δημιουργίας «έκτακτων» καταστάσεων ή καταστάσεων έκτακτης ανάγκης στις οποίες το κράτος τυπικά και σε πρώτο πλάνο δεν ταυτίζεται με τους πιο αγριανθρωπικούς και αντιδραστικούς μηχανισμούς – που λειτουργούν όμως με τη δική του άτυπη συναίνεση.
Η υλική βάση αυτής της ιστορικής διαστροφής δεν είναι απλώς η εξαθλίωση, η φτώχεια με την έννοια της πρόσκαιρης ανεργίας και των μεροκάματων πείνας που ίσχυαν σε παλιές δεκαετίες, αλλά είναι ο ολικός αποκλεισμός μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας από την κοινωνική παραγωγή και τη ζωή, δηλαδή σε κατάσταση ούτε καν πεινασμένου εφεδρικού στρατού.
Είναι αναγκαία μια μεγάλη στροφή στις διεθνείς εξελίξεις.
