Η καρκινική φράση «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» (μπορεί να διαβαστεί και αντίστροφα), λέγεται ότι υπήρχε σε μια κρήνη στον περίβολο της Αγια-Σοφιάς, και πάντως τη συναντάμε σε πολλές πηγές του ελληνορθόδοξου κόσμου. «Να πλένεις τις αμαρτίες σου κι όχι μόνο το πρόσωπό σου».
Μάθημα πρώτο και σημαντικότερο
Η Τουρκία εκκολάπτεται ως μεγάλη επεκτατική δύναμη που αμφισβητεί διεθνείς συμφωνίες, διεθνές δίκαιο, σύνορα, κυριαρχία χωρών. Μάλιστα από τη θεωρητική ή πολιτική αμφισβήτηση έχει περάσει και στα έργα, δια του πολέμου και της απειλής πολέμου. Εσωτερικά έχει συντρίψει –πάλι με πόλεμο– την κουρδική αντίσταση και έχει φυλακίσει την αριστερή και γκιουλενική αντιπολίτευση, οικοδομώντας έναν συμπαγή ερντογανικό νεο-οθωμανικό μηχανισμό. Οι Μεγάλες Δυνάμεις τροφοδοτούν τον τουρκικό επεκτατισμό. Καθεμιά ξεχωριστά θεωρεί πως θα μπορέσει να τον συγκρατήσει σε ορισμένα όρια, ή ακόμα και να τον χρησιμοποιήσει ενάντια στους ανταγωνιστές της: Οι ΗΠΑ για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής και την περικύκλωση της Ρωσίας. Η Ρωσία για την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ στην περιοχή και την εκμετάλλευση της κατιούσας που έχουν πάρει οι ΗΠΑ. Οι Βρετανοί θέλουν ειδικές σχέσεις με την Τουρκία για να διατηρήσουν ακέραιες τις βάσεις τους στην Κύπρο. Η Γερμανία βλέπει πως η δημιουργία ενός γερμανοτουρκικού άξονα εξυπηρετεί την κάθοδο προς τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, ενώ ενδιαφέρεται και για την εσωτερική αγορά της Τουρκίας.
Όλοι λοιπόν για ειδικούς λόγους τροφοδοτούν ή κάνουν τα στραβά μάτια για την ενδυνάμωση της Τουρκίας και τα επεκτατικά της σχέδια (ιδιαίτερα ενάντια στην Ελλάδα). Αυτός ο λόγος εξηγεί τις τελείως χλιαρές αντιδράσεις για τη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί. Ιστορικά, ανάλογη στάση είχε τηρηθεί από όλες τις δυτικές δυνάμεις απέναντι στον Χίτλερ, τη χιτλερική Γερμανία, μέχρι που ήταν πολύ αργά. Είχαν φτάσει να προσφέρουν στο Βερολίνο φιλέτα ευρωπαϊκά (Τσεχοσλοβακία) για να στραφεί ενάντια στην μπολσεβίκικη Ρωσία (βασικό εχθρό του καπιταλιστικού κόσμου της εποχής). Μια ακόμα αναλογία είναι η δημιουργία, εσωτερικά σε διάφορες χώρες, ενός ρεύματος φιλοχιτλερικού, και ένας θαυμασμός για τη Γερμανία της εποχής. Η Γερμανία δεν τιθασεύτηκε από τις δυνάμεις που την προώθησαν και την ενίσχυσαν, κι έτσι φτάσαμε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις συμμαχίες που δημιουργήθηκαν. Θα έχει η Ελλάδα του 2020 την τύχη της Τσεχοσλοβακίας του 1938; Δεν είναι διόλου ρητορικό το ερώτημα.
Μάθημα δεύτερο: Δύο πολύ χαρακτηριστικές δηλώσεις
Τη στιγμή που υποτίθεται η ελληνική πλευρά θα έθετε στην Ε.Ε. το ζήτημα των κυρώσεων προς την Τουρκία, έστω για τους τύπους, για την απόφαση να γίνει τζαμί η Αγια-Σοφιά, ο Τσαβούσογλου ανακοίνωνε πως έγινε τριμερής συνάντηση Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας, και δήλωνε ότι «όταν θέλεις, ο διάλογος είναι εφικτός». Έδειχνε έτσι σε όλους ότι, πέρα από τα λόγια, υπάρχουν και έργα στην κατεύθυνση του «παζαριού» και της «συνεκμετάλλευσης». Η ελληνική πλευρά αρκέστηκε να επιβεβαιώσει την τριμερή συνάντηση, λέγοντας ότι πάντα πρέπει να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας…
Μοιάζει να έχουν βρεθεί οι φόρμουλες, οι διευθετήσεις και οι συγκεκριμένες παραχωρήσεις. Οι εξελίξεις ρέουν σαν να έχουν τεθεί και συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια για τις καταλήξεις. Τα επιτελεία του πολιτικού κόσμου έχουν ενημερωθεί σχετικά, γι’ αυτό τσακώνονται για… την κυρία Τουλουπάκη
Η δεύτερη δήλωση ήταν εξίσου αποκαλυπτική. Ενώ η Τουρκία θέτει αμέσως ξανά θέμα Θράκης και ζητά την έκδοση των 8 στρατιωτικών που διέφυγαν κατά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, βγαίνει ο πρώην υπουργός Άμυνας Αποστολάκης και δίνει διευκρινίσεις: «Ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε γρήγορα τους 8, αλλά δεν λειτούργησαν οι επικοινωνίες από πλευράς Τουρκίας εκείνη τη στιγμή, χάθηκε χρόνος, έμπλεξε η δικαιοσύνη, οπότε δεν μπορούσαμε εμείς οι στρατιωτικοί να λύσουμε άμεσα και χωρίς πολύ φασαρία το ζήτημα». Ο κ. Αποστολάκης γνωρίζει καλά τον Τούρκο υπουργό Άμυνας κ. Ακάρ: ήταν συμμαθητές σε πολλές σχολές πολέμου του ΝΑΤΟ, και διατηρούσαν επαφή και σε τέτοιες «λεπτές» στιγμές. Μάλιστα άφησε να διαφανεί ότι γίνονταν λόγος και να καταφύγει ο Ερντογάν στην Ελλάδα έτσι και το πραξικόπημα έπαιρνε άλλη έκβαση.
Η διπλότητα, η μυστική διπλωματία, η αποδοχή ενός συσχετισμού δύναμης που έχει δημιουργηθεί και η υποτέλεια της ελληνικής πλευράς είναι ευδιάκριτα. Ευδιάκριτα, αλλά επικίνδυνα και αδιέξοδα για την ίδια την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Μάθημα τρίτο και καθοριστικό: Τι προετοιμάζεται;
Πολιτικά εκτιμώντας, μοιάζει να έχουν βρεθεί οι φόρμουλες, οι διευθετήσεις και οι συγκεκριμένες παραχωρήσεις. Μάλιστα οι εξελίξεις ρέουν σαν να έχουν τεθεί και συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια για τις καταλήξεις. Τα επιτελεία του πολιτικού κόσμου έχουν ενημερωθεί σχετικά (γι’ αυτό τσακώνονται για… την κυρία Τουλουπάκη), και μεγάλο μέρος του παίζει τον ρόλο του λαγού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Κατρούγκαλος – Κοτζιάς (με γραμμή «ας μην είμαστε μοναχοφάηδες, χρειάζονται Πρέσπες και στο Αιγαίο»), Ντόρα, Βενιζέλος, Τσίπρας, Μητσοτάκης κ.λπ. Όλοι υπέρ της Χάγης και της σύνεσης. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της συμφωνίας με Ιταλία και υπέρ της «θεωρίας της επήρειας». Η δήλωση του Μητσοτάκη, ότι ήταν «μικρόψυχη και αχρείαστη πρωτοβουλία της Τουρκίας» η μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας, αντηχεί παράξενη. Τι θα πει αχρείαστη και για ποιον; Μάλλον εννοούσε ότι «είναι αχρείαστη αφού έχουμε διάλογο, και μάλλον τα βρίσκουμε αν δεν είστε πολύ απαιτητικοί». Πολύ βαθιά ανάλυση του πρωθυπουργού… Δεν έχει καταλάβει ότι ο Ερντογάν τα θέλει όλα και δεν κάνει «μικρόψυχες» κινήσεις. Προσβλέπει σε μια Μεγάλη Τουρκία και στην ηγεσία του σουνιτικού Ισλάμ.
Κατευνασμός της Τουρκίας με παραχωρήσεις, μη υπεράσπιση της πλήρους κυριαρχίας της χώρας, καλλιέργεια φοβικού συνδρόμου απέναντι στην Τουρκία, απαράδεκτη απραξία σχετικά με πρωτοβουλίες και ενέργειες που ένα ενεργό κράτος θα έκανε κάτω από τέτοιες συνθήκες και υπό απειλή. Με την προϋπόθεση βέβαια πως θα ήθελε να αντισταθεί…
Η σιωπή που επιβάλλεται στην Ελλάδα από τον πολιτικό και θρησκευτικό κόσμο είναι εντυπωσιακή. Έχει φθάσει σε όλους η «γραμμή»: σύνεση, συμμόρφωση, όχι φωνές. Σε πλήρη διάσταση με όσα αισθάνεται ο κάθε έλληνας και χριστιανός πολίτης αυτές τις μέρες, ο άνθρωπος που πονά πραγματικά –όχι σαν τον Πάπα που μετά από 3 μέρες δήλωσε πονεμένος και ξεμπέρδεψε με την υποχρέωση– και βλέπει πως καμιά αντίδραση δεν είναι στην ατζέντα της πολιτικής ζωής για αυτά τα θέματα. Ο πολιτικός κόσμος των μνημονίων και της υποτέλειας θα σφυρίζει αδιάφορα, στην αριστερά όλα αυτά θα μυρίζουν «εθνικισμό», τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Κινδυνεύει να φαίνεται ως γραφικότητα η Αρβελέρ που μίλησε για «δεύτερη άλωση» της Αγίας Σοφίας και ζήτησε να κτυπήσουν παντού οι καμπάνες.
Η βασική ανάγκη που εύκολα ξεχνούν…
…είναι ο αγώνας ενάντια στον τούρκικο επεκτατισμό. Ο αγώνας ενάντια στον νταή και ταραξία της περιοχής και το έντονο εθνικιστικό φανατικό θρησκευτικό προκάλυμμα που έχει. Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς της Άγκυρας, που είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη και υπεράσπιση της εδαφικής-εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας της χώρας. Ο αγώνας για την αποτροπή της σαλαμοποίησης και του διαμελισμού της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις (200 χρόνια μετά, αντίστροφη πορεία…). Παράλληλα, η αποκάλυψη του χαρακτήρα και της φύσης του ερντογανικού καθεστώτος είναι μια διεθνιστική πράξη για όλους τους λαούς της περιοχής (συμπεριλαμβανομένου και του τουρκικού). Κούρδοι, Σύριοι, Αρμένιοι, Ιρακινοί, Λίβυοι, Έλληνες της Κύπρου στενάζουν υπό τον ζυγό αυτού του καθεστώτος, αυτής της μεγάλης φυλακής εθνών και λαών, αυτού του (υιοθετημένου από τις Μεγάλες Δυνάμεις) εμπρηστή του πολέμου στην περιοχή.
