[Έτσι είναι βαρέθηκα να είμαι άνθρωπος]
Έτσι είναι βαρέθηκα να είμαι άνθρωπος
έτσι είναι μπαίνοντας σε γραφεία και κινηματογράφους
μαραίνομαι γίνομαι αδιάβροχος σαν κύκνος από καουτσούκ
κολυμπόντας πάνω σε νερά γεμάτα αρχές και στάχτες.
Η μυρουδιά των κουρείων με κάνει να κλαίω δυνατά.
Θέλω πια να ξεκουραστώ απ’ τις πέτρες και το μαλλί.
Θέλω πια να μη βλέπω χτίρια και κήπους,
ούτε εμπορεύματα, ούτε χρωματιστά γυαλιά κι’ ανελκυστήρες.
Έτσι είναι βαρέθηκα τα πόδια μου και τα νύχια μου
και τα μαλλιά μου και τη σκιά μου.
Έτσι είναι βαρέθηκα να είμαι άνθρωπος.
Με τι ηδονή όμως
Θα τρόμαζα μ’ ένα κομένο κρίνο ένα συμβολαιογράφο
ή θ’ άφηνα στον τόπο μια καλόγρια μ’ ένα χαστούκι στ’ αυτί.
Θάταν υπέροχο
να γυρνάς στους δρόμους μ’ ένα πράσινο μαχαίρι
σκούζοντας ώσπου να πεθάνεις απ’ το κρύο
Δε θέλω πια να είμαι ρίζα στο σκοτάδι,
άστατος απλωμένος, τρέμοντας από νύστα,
κάτω βαθιά, στα μουσκεμένα άντερα της γης,
χωνεύοντας στοχασμούς, τρώγοντας όλη μέρα.
Δεν αντέχω πια τόσα βάσανα,
δεν θέλω νάμαι πάντα ρίζα και τάφος,
ολομόναχος βυθισμένος στο χώμα,
υπόγειος διάδρομος για τους νεκρούς,
μουδιασμένος απ’ το κρύο, ξεψυχώντας απ’ την αγωνία.
Να γιατί η Δευτέρα ανάβει σαν πετρέλαιο
και φαίνεται σα νάρχεται με πρόσωπο παληού κατάδικου
ουρλιάζοντας σαν πληγωμένος τροχός καθώς περνά
ανεβαίνοντας ματωμένα ζεστά σκαλοπάτια τη νύχτα
και με στριμώχνει σε κάτι γωνιές, κάτι υγρά σπίτια
σε Νοσοκομεία που πετάν τα κόκκαλα απ’ τα παράθυρα
σε τσαγγαράδικα μ’ αυτή τη μπόχα από ξύδι
σε δρόμους τρομαχτικούς σε χάσματα
με θειαφοκίτρινα πουλιά κι’ εντόσθια απαίσια
κρεμασμένα σε πόρτες σπιτιών που μισώ
με ψεύτικα δόντια ξεχασμένα σ’ ένα φλυτζάνι του καφέ
με καθρέφτες που θάπρεπε νάχαν κλάψει από ντροπή και φόβο
μ’ ομπρέλλες παντού τριγύρω
δηλητήρια και αφαλούς.
Περπατώ μ’ αταραξία, με μάτια, και με τα παπούτσια μου,
με φούρκα με λησμονιά,
περνώ, συντυχαίνω γραφεία και ορθοπεδικά μαγαζιά
και patios μ’ απλωμένη την πλύση στα σύρματα:
πετσέτες, εσώρουχα και πουκάμισα κλαίνε
αργά βρώμικα δάκρυα.
Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας
