Η μοναξιά του Μινώταυρου
…………………………….
Τοίχοι, Τοίχοι. Θραύσματα θραυσμάτων
αμφορείς επτά χρόνια στάλαζαν μέσα τους εικόνες θάλασσας
και τώρα στέγνωσαν ολότελα μονάχα ο βρυχηθμός τους επιμένει.
Τοίχοι. Τοίχοι. Και ίσως
ούτε καν τοίχοι. Ίσως απλώς να περπατώ
σ’ ένα φανταστικό σχέδιο στο χώμα
ανήμπορος να κάνω αλλιώς:
Γιατί αν έστριβα την πλάτη μου θα σήμαινε πως δεν υπήρξε Μίνωας
πως δεν υπήρξε Κρήτη, ούτε Θησέας.
Μονάχα μια Αριάδνη που γερνάει
στο χείλος ενός βράχου περιμένοντας
την πτώση της.
Ο Ερωτευμένος Μινώταυρος
Ο έρωτας των Κενταύρων είναι αιώνιος
σαν να τσακίστηκε στον τροχό.
Εκείνη τη νύχτα, όμως, όταν η Αριάδνη
έδωσε στον Θησέα τον μοιραίο μίτο
(κι εγώ μπορούσα να τους δω, γιατί οι τοίχοι του λαβύρινθου
υποχωρούν κι ανοίγουν την ισημερία)
(κι εγώ μπορούσα να τους δω, γιατί ήμουν ο Θησέας
όπως και ο Θησέας
μπορεί να είναι εγώ)
εκείνη τη νύχτα που κοιτάχτηκαν
και τα χέρια του έμειναν ν’ αναπαύονται
στους ώμους της:
τα πρόσωπά τους ήταν σκοτεινά
σαν τα κύματα της Στυγός και
τα κορμιά τους ήταν από πέτρα.
Στέκονταν όρθιοι και πάνωθέ τους στεκόταν το φεγγάρι
και στεκόταν η θάλασσα.
Και ήταν ολοφάνερο πως ο έρωτας δεν βρίσκεται
στις κινήσεις αλλά
σ’ ένα είδος απειλητικής
διάρκειας που δραπετεύει από τον χρόνο.
Περνούσε η ώρα κι έγιναν διάφανοι κι
έβλεπες τα σκουλήκια να ροκανίζουν
βαθιά, τα σωθικά τους: εκείνη τότε κατάλαβε
πως θα πέθαινε στη Νάξο
και θα περίμενε στην ουρά για ελιές
σαν να ’τανε αυτές το νόημα της ζωής
κι εκείνος κατάλαβε πως θα πέθαινε στην Αθήνα,
βασιλιάς του θεάτρου
με δέκα ερωμένους
και κίρρωση του ήπατος.
Όμως την ώρα εκείνη στέκονταν τα χέρια του στους ώμους της,
και πάνωθέ τους στεκόταν το φεγγάρι
και πέρα η θάλασσα. Κι εγώ,
αντιμέτωπος μ’ εκείνο τον έρωτα
έθαψα το ταυρίσιο μου κεφάλι
μες στην άμμο, και με απελπισία
άγνωστή μου ως τότε, γκρέμισα τους τοίχους
και μούγκρισα Ω Θησέα, Θησέα,
σε περιμένω, Θησέα
και τότε, ο λαβύρινθος, πίσω εξακόντισε τις λέξεις
και το ίδιο μου
το ομηρικό γέλιο.
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
