Για τη Νιότη
Μέσα στη μικρή λιμνούλα
βρίσκεται ένα περίπτερο από πράσινη
και άσπρη πορσελάνη.
Σαν τη ράχη ενός τίγρη
φτάνει γέρνοντας ως εκεί
η γέφυρα από νεφρίτη.
Μες στο σπιτάκι κάθονται φίλοι
με ρούχα όμορφα• πίνουν και συζητούν.
Μερικοί γράφουνε και στίχους.
Τα μεταξωτά μανίκια τους γλιστρούνε
προς τα πάνω, οι σκούφοι οι μεταξωτοί
κουρνιάζουν εύθυμα στο σβέρκο τους.
Πάνω στην ήρεμη επιφάνεια της λίμνης
το καθετί φαντάζει θαυμαστό
σαν σε καθρέφτη.
Στο περίπτερο από πράσινη
και άσπρη πορσελάνη
τα πάντα είναι ταιριαστά
κι αρμονικά δεμένα μεταξύ τους.
Με μισοφέγγαρο μοιάζει η γεφυρούλα
με μια ανάποδη καμάρα από κάτω.
Φίλοι με ρούχα όμορφα πίνουν και συζητούν.
Μεθυσμένος την Άνοιξη
Αν η ζωή είναι όνειρο
γιατί τόσα βάσανα και τόσοι κόποι;
Όλη τη μέρα
πίνω μέχρι να σκάσω!
Κι όταν δεν γίνεται άλλο να πιω
μια και λαρύγγι και ψυχή είναι γεμάτα
τότε πάω τρεκλίζοντας στο σπίτι
και πέφτω και κοιμάμαι.
Μα όταν ξυπνάω τι ακούω; Τεντώνω τ’ αυτιά μου!
Ένα πουλί πάνω στο δέντρο κελαηδεί.
Το ρωτάω αν ήρθε η άνοιξη
γιατί σαν όνειρο μου μοιάζει.
Το πουλί τετερίζει ναι!
Η άνοιξη είναι εδώ! Έφτασε χτες τη νύχτα!
Βυθίζομαι σε σκέψεις κι αφουγκράζομαι:
Το πουλάκι γελά και τραγουδά.
Γεμίζω το ποτήρι μου ξανά
και το αδειάζω ως τον πάτο.
Έπειτα τραγουδώ ως να φανεί η σελήνη
στον μαύρο θόλο τ’ ουρανού.
Όταν δεν μπορώ να τραγουδήσω άλλο
πέφτω στο κρεβάτι και κοιμάμαι.
Η άνοιξη δεν με αφορά.
Αφήστε με στο μεθύσι μου λοιπόν!
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
