Χιόνι της Μοίρας
Ήτανε μόνο δεκατέσσερω χρονώ,
μόλις που πήρε να μαυρίζει τρυφερό χνούδι
στο πρόσωπό του και το καρύδι του λαιμού
να ξεχωρίζει και στον καθρέφτη κάθε τόσο
σπεύδοντας να κοιτάζεται κι από παιδί
να βλέπει λίγο – λίγο σ’ έφηβο ν’ αλλάζει,
έκθαμβο με τις αλλεπάλληλες ανακαλύψεις του κι ωστόσο
αμήχανα κι απαλά μέσα του τρομαγμένο,
ήτανε μόνο
δεκατέσσερω χρονώ – και μου το παίρνεις θάνατε;
Όμως εγώ δεν έζησα αρκετά να μάθω
τις πανουργίες του Πεπρωμένου κι έτοιμη δεν ήμουν
στο πιο γλυκό μου καλοκαίρι σκεπασμένο
με τριαντάφυλλα να σε θωρώ ακριβό μου
τέκνο, που, αχ, σαν θα τράνευες, γαμήλια
κλίνη, ευρύχωρη, θα σου ’πρεπε κι όχι
το μαύρο αυτό κι αβάσταχτο σεντούκι
με τα χεράκια σου στη μέση σταυρωμένα.
Χιόνι πυκνό, της Μοίρας, πέφτεις στη ζωή μου
πολύ νωρίς κι αλύπητα σκεπάζεις
τ’ αδύναμο μου σώμα.
Γερασμένη,
μεσ’ σε μια νύχτα, δάκρυα άλλα δεν έχω,
γλυκό μου αγόρι –όλα σ’ τα έχω δώσει.
Στο πανδοχείο που, άξαφνα, έγινε ο κόσμος
πού ν’ ακουμπήσω; Οι άνθρωποι που είναι;
Και τ’ ουρανού η κουβέρτα πώς να με ζεστάνει
έτσι που, σε μια νύχτα έλιωσε και εισβάλλει
από παντού το ψύχος του θανάτου;
Αυτά έλεγε κι έτσι μοιρολογούσε τον μονογενή της
και τα ωραία μαλλιά της εξερίζωνεν η μάνα
και καταξέσχιζε παράφορα το έρημο στήθος.
* * *
Πανδοχείο
Πόρνες ξεδοντιασμένες και χοντρά ποντίκια
στους διαδρόμους, πράκτορες, μαστρωποί,
κλέφτες, φονιάδες προσωπιδοφόροι,
σημαδεμένοι όλοι από κακές πληγές,
με χαλασμένο το αίμα τους, αγόρι μου, και σάπιο
το μεδούλι, βαθιά βαθιά στα κόκκαλά τους.
Εδώ λοιπόν σου μέλλεται να ζήσεις
κι εδώ, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν
κινείται, ιστορία παλιά, λάσπη αιώνια,
αγαπημένο, βρωμερό, πανδοχείο.
Αχ, μήτε ο θάνατος δεν θα μπορέσει
να μας ξεπλύνει από τις αποτρόπαιες
πράξεις μας.
* * *
Δεν μίλησα ακόμα
Δε μίλησα ακόμα όσο έπρεπε
έχω πολύ απόθεμα που με βαραίνει
πολλές ακόμα λέξεις, πολλά λόγια
άπειρο πλήθος από φράσεις κι από λόγια
όμως μη με κατηγορείτε φίλοι μου που αργώ
που δυσκολεύομαι τόσο να μιλήσω –
πρέπει να βρω τα σύμβολα που πρέπουν
τις σκοτεινές μου αλληγορίες.
Πώς να μιλήσεις, πώς να εκφραστείς
πώς να δεχτείς έτσι γυμνό το θάνατο.
