Τόσο υποτιμούν τη χώρα και το λαό, τόσο πολύ έχουν πιστέψει ότι ο ελληνικός λαός σκέφτεται και λειτουργεί όπως η πραξικοπηματική κυβέρνηση Παπαδήμου, ώστε δεν ορρωδούν πλέον μπροστά σε τίποτα. Άφησαν ακόμα και τα προσχήματα. Πέταξαν στην άκρη το όποιο καρότο και απειλούν μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό χτυπώντας επιδεικτικά το μαστίγιο. Ναι, με όρους σκυλάδικου της Παραλιακής. Με όρους που αποδέχεται το πολιτικό σύστημα του τρομακτικού νεοραγιαδισμού διατάζουν την πλήρη παράδοση της χώρας.
Κυριολεκτικά τσαλαπατούν την αξιοπρέπεια του λαού, κουρελιάζουν ακόμα και τους απαξιωμένους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και επιχειρούν να μετατρέψουν τη χώρα στην πρώτη αποικία-μέλος της Ε.Ε. Με φιρμάνια που παραπέμπουν ευθέως σε σουλτάνους, με διαταγές που θυμίζουν ανακοινωθέντα της Κομαντατούρ, σαν αυτά που διάβαζαν οι κάθε λογής δωσίλογοι στις πλατείες των χωριών. Αποφασίζουν και διατάζουν: «Τέρμα η Ελλάδα. Δεν δικαιούστε να ζείτε, δεν θα έχετε δουλειά, δεν θα έχετε μισθούς, δεν θα ’χετε γιατρούς, δεν θα ’χετε σχολειά, δεν θα ’χετε σύνταξη, δεν θα ’χετε μέλλον. Σας καταργούμε, ως χώρα, ως κοινωνία, ως υπόσταση… Θα είστε το διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή. Θα είστε το προϊόν του μεταμοντέρνου εργαστηρίου του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, που θα περιφέρουμε και θα επιδεικνύουμε ανά τον κόσμο, προς γνώση και συμμόρφωση».
Ελεεινοί ραγιάδες
Και το πολιτικό σύστημα της χώρας απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται. Στις κλειστές αίθουσες του Μαξίμου και στις τηλεδιασκέψεις με τα αφεντικά μυξοκλαίνε και εκλιπαρούν. Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς και Καρατζαφέρης σκύβουν το κεφάλι στον πασά ως σύγχρονα γιουσουφάκια και ελπίζουν στο έλεος και το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των ίδιων των αφεντάδων τους. Βγαίνουν στις κάμερες και φορώντας τον κουρελιασμένο μανδύα της εθνικής αξιοπρέπειας προσπαθούν να ψελλίσουν κάτι για κόκκινες γραμμές και όρια. Δουλικότητα και αυτοεξευτελισμός σε όλο τους το μεγαλείο. Τέτοια είναι η πρόκληση, τόσο κραυγαλέα υποτιμούν τη χώρα και τα λαό όσο συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες ππου ακόμα και η Τρέμη με τον Πρετεντέρη «εξεγέρθηκαν» – και αυτό λέει πολλά. Φυσικά μετά το «κλείσιμο» της συμφωνίας, η τάξη επανήλθε πάραυτα! Οι πάντες, Mega και Σκάι, Η Καθημερινή και Τα Νέα φόρεσαν τη γνώριμη κουκούλα του δωσιλογισμού και η πιπίλα της εθελοδουλίας και της τρομοκρατίας έδωσε και πήρε.
Βέβαια, πριν καν προλάβει το σάπιο σύστημα να πανηγυρίσει, βαυκαλιζόμενο ότι διασώθηκε μες στην επαίσχυντη προδοσία του, οι «προστάτες» από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο μπήγουν πιο βαθιά το μαχαίρι, σφίγγουν πιο πολύ τη θηλιά. Ζητούν κι άλλο αίμα για να υπογράψουν την υποδούλωση της χώρας. Κι οι τριγμοί σπάνε τους πιο αδύναμους κρίκους. Μέχρι τώρα παραιτήθηκαν οι υπουργοί του ΛΑΟΣ, ο Κουτσούκος και η Ξενογιαννακοπούλου από το ΠΑΣΟΚ, ο Καρατζαφέρης δήλωσε καταψήφιση, άγνωστο αν την τελευταία στιγμή θα κάνει κι άλλη κωλοτούμπα, αφού οι Βορίδης και Γεωργιάδης παραμένουν πιστοί στη γραμμή Παπαδήμου, ενώ κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τη στάση των βουλευτών σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Φόβος και οργή στο λαό και η Αριστερά;
Ο λαός αμήχανος και δικαιολογημένα φοβισμένος παρακολουθεί σε ζωντανή σύνδεση να παζαρεύουν την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας, τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο. Αμήχανος και φοβισμένος, αλλά πολύ, πάρα πολύ θυμωμένος. Όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες αποτελούν χοντρή προσβολή για τη χώρα, αποτελούν προσωπική προσβολή για κάθε έναν ξεχωριστά. Ο λαός είναι οργισμένος, γιατί αισθάνεται βαθιά πληγωμένος και προδομένος. Και δεν είναι μόνο η φτώχεια που τον εξοργίζει. Δεν είναι μόνο το μαύρο μέλλον που το βλέπει να έρχεται. Είναι βαθιά πληγωμένος και προδομένος ακριβώς επειδή τόσο προκλητικά τον απαξιώνουν, τον εκμηδενίζουν και παραδίδουν τη χώρα ενέχυρο στα κοράκια του ιμπεριαλισμού.
Και η Αριστερά; Πού είναι η Αριστερά; Ζούμε ιστορικές στιγμές και η Αριστερά -έστω και τώρα- έχει ιστορικό ρόλο. Μέχρι στιγμής πεισματικά αρνείται αυτόν το ρόλο που εξ ορισμού έχει. Μελετά τις δημοσκοπήσεις, βγάζει -η αλήθεια είναι πολλές- ανακοινώσεις και ικανοποιείται με τα καλά δημοσκοπικά ποσοστά. Μιλάει πολύ για το λαό, αλλά κάνει λίγα για το λαό και πολλά για τον εαυτό της. Περιγράφει την κρίση, την επίθεση, τη φτωχοποίηση σαν αναλυτής σε δελτίο των οκτώ. Πολιτεύεται με τον τρόπο που το έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να διανύουμε μια «ομαλή» περίοδο, θεωρεί πως το ελάχιστο το οποίο είχε αποδεχτεί ή της είχε ανατεθεί ως ρόλος στο πολιτικό σύστημα που διαμορφώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να τη βγάλει πιο πέρα.
Αλλά τα ψέματα τέλειωσαν. Το χτένι πύκνωσε πολύ και οι κόμποι μεγάλωσαν… Ή το χτένι θα σπάσει ή οι κόμποι θα λυθούν. Το να συγκρατεί το χτένι ή να τραβά -με επαναστατικές ονειρώξεις- τους κόμπους προς τα πίσω, όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, πλέον δεν φτάνει. Και ο λαός ξέρει, ξέρει πολύ καλά ότι όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι ο αργαλειός σταματά. Δεν χωράνε εκεί υπεκφυγές και χειρισμοί.
Όταν η χώρα απειλείται ευθέως ακόμα και ως κρατική οντότητα, όταν ο λαός καταστρέφεται, όταν ο λαός μετατρέπεται σε νεόφτωχο ενοικιαστή του τόπου του, δεν χρειάζονται πολλές και «βαθυστόχαστες» αναλύσεις. Το «όλοι στους δρόμους, να φύγουν τώρα η τρόικα και η κυβέρνηση των νεοραγιάδων» δεν χρειάζεται κανένα γέμισμα, κανέναν προσδιορισμό. Το άμεσο πρόγραμμα της ανατροπής και της σωτηρίας είναι επιτακτικό. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του -έστω και αριστερού- πονηρού. Τα καθήκον σήμερα είναι ένα: «Όλοι στους δρόμους για να τους διώξουμε» και σ’ αυτό ο λαός είναι σύμφωνος. Η απαίτηση αναβλύζει από παντού.
Αν η Αριστερά θέλει -έστω και τώρα- να φανεί χρήσιμη όχι για τον εαυτό της, αλλά για το λαό στον οποίο υποτίθεται ορκίζεται, πρέπει να καταγγείλει στη Βουλή την παράδοση της χώρας και να ξεχυθεί σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολή, σε κάθε καφενείο, σε κάθε μαζικό χώρο για τον ξεσηκωμό του λαού.
Το πολιτικό σύστημα καταρρέει ταχύτατα. Η Κυριακή μπορεί και πρέπει να είναι μια μεγάλη λαϊκή γιορτή, μια γιορτή ανατροπής της κυβέρνησης που παραπαίει κάτω από την πίεση των αντιδράσεων. Απονομιμοποιημένη και απομονωμένη θα εντείνει την κάθε είδους τρομοκρατία, αλλά η Κυριακή μπορεί και πρέπει να είναι… κοντή γιορτή του λαού. Το «όλοι στους δρόμους για να φύγουν αυτοί που ξεπουλούν τη χώρα και το μέλλον», είναι το κεντρικό καθήκον σήμερα για να είναι καλύτερο το αύριο.
