Το νέο παραμύθι: Πούτιν και Ερντογάν εναντίον Μητσοτάκη
Βλέποντας να έχει αρθεί η εμπιστοσύνη και η στήριξη από ξένα και εγχώρια κέντρα προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το πρωθυπουργικό περιβάλλον αρχίζει να ψελλίζει μια νέα θεωρία: Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει γίνει στόχος και καταπολεμιέται από τον Πούτιν και τον Ερντογάν. Αυτοί οι δύο, ως βασικοί εκφραστές του σύγχρονου γεωπολιτκού αναθεωρητισμού, θέλουν να βγάλουν από τη μέση τον Μητσοτάκη. Με αυτήν τη θεωρία προσπαθεί ο Μητσοτάκης να αμυνθεί από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει βρεθεί, κι αν μπορέσει να περάσει σε μια αντεπίθεση και θωράκιση του ιδιαίτερου καθεστώτος που έχει στήσει. Φυσικά πρόκειται για το κλασσικό «πετώ την μπάλα στην εξέδρα» γιατί ο ίδιος και το στενό του περιβάλλον ξέρουν πολύ καλά από ποιους κινδυνεύει, ποιοι του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια: Κυρίως ευρωπαϊκοί παράγοντες και ορισμένοι εγχώριοι ολιγάρχες που βλέπουν να μένουν έξω από τις μοιρασιές που γίνονται, όπως και ανοικτά από την καραμανλική πτέρυγα του κόμματος και ορισμένες δεξιές εφημερίδες (Καθημερινή, Δημοκρατία, Εστία). Γι’ αυτό το νέο παραμύθι περί Ερντογάν και Πούτιν που θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη είναι αστείο και προσχηματικό.
Τόσο η ρωσική πολιτική όσο και η τουρκική σαφώς και ενδιαφέρονται για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, σαφώς έχουν ιδιαίτερους σχεδιασμούς και πολιτικές αλλά δεν κινούν τα νήματα των εξελίξεων στο επίπεδο των πολιτικών διεργασιών. Είναι δε εντυπωσιακό πως το Μαξίμου αποφεύγει να κατονομάσει αυτούς που τώρα υπονομεύουν και έχουν «σφυρίξει τη λήξη» του Μητσοτάκη, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να ονοματιστούν κύκλοι και παράγοντες εντελώς συμμαχικοί και συστημικοί.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη πτυχή που θέλει προσοχή: Οποιοσδήποτε ασκήσει μια σοβαρή και δριμεία κριτική στο σύστημα Μητσοτάκη (ή γενικά στο σύστημα) κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως όργανο του Πούτιν και του πουτινισμού. Είναι ένας εύκολος τρόπος να ξεμπερδεύει κανείς από ενοχλητικές φωνές…
Ν.Τ.
Ξανά ο Καραμανλής…
Σε ομιλία του στα Ανώγεια της Κρήτης σε εκδήλωση προς τιμήν του Γιάννη Κεφαλογιάννη (πολιτευτή και υπουργού επί κυβερνήσεων ΕΡΕ και Ν.Δ. που έφυγε από την ζωή πριν 10 χρόνια) αναφέρθηκε σύντομα και σε όσα έχουν προκύψει στο ζήτημα των υποκλοπών. Ολόκληρη η ομιλία του ήταν 1.920 λέξεις και το επίμαχο σημείο μόλις 183 λέξεις, αλλά έφθασαν για να χαρακτηριστούν «χτύπημα στο στήθος του Μητσοτάκη» και να υπάρξει μεγάλος θόρυβος στην πολιτική σκηνή. Ο Κ. Καραμανλής δεν παράλειψε να αναφερθεί στη διεθνή σκηνή και τα ελληνοτουρκικά διατυπώνοντας τις γνωστές θέσεις του, αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν προς στιγμή.
Οι 183 λέξεις της ομιλίας βεβαίως αποτελούν μια σκληρή κριτική του Μαξίμου και γι’ αυτό στη συνέχεια όλοι οι μηχανισμοί που συνδέονται με την τωρινή ηγεσία της Ν.Δ. επιτέθηκαν με όποιο τρόπο μπορούσαν στον Καραμανλή. Άλλοι ξαφνιάστηκαν, άλλοι δήλωναν ότι δεν ήξεραν τίποτα για την «επίθεση» Καραμανλή, άλλοι έσπευσαν να πουν ότι χάρηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι να θυμίσουν ότι ο καραμανλισμός ήταν μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέρα από όλα αυτά, είναι γεγονός ότι επωάζονται εξελίξεις, ότι ο Καραμανλής διακριτικά είναι «παρών» με παρεμβάσεις κάθε τόσο και τώρα έφθασαν οι 183 λέξεις για να αποσταθεροποιήσουν ακόμα περισσότερο τον κλονιζόμενο Μητσοτάκη. Εκ των υστέρων οι δηλώσεις «συνεργατών του Καραμανλή» ότι «δεν είναι αντικυβερνητικές αιχμές η ομιλία του» και ότι «είπε τα αυτονόητα» δεν διασκεδάζουν τις ανησυχίες του Μαξίμου. Είπαμε κυοφορούνται εξελίξεις…
Το χάσαμε το Κέντρο, μας έμεινε ο Λοβέρδος…
Το πιο χειροπιαστό άμεσο αποτέλεσμα της υπόθεσης των υποκλοπών είναι πως ο Μητσοτάκης έχασε κάθε ελπίδα να στηριχθεί από το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον άμεσα, και βεβαίως να πάρει το μήνυμα ότι ο χρόνος του έληξε. Κοινώς «πάμε για άλλα» που δεν θα είναι μια επανάληψη «ΣΥΡΙΖΑ + φίλοι του» (π.χ. ΠΑΣΟΚ, ΜΕΡΑ25 κλπ) αλλά κάποιο σχήμα που θα εξυπηρετεί τους διεθνείς κύκλους και τους Έλληνες ολιγάρχες στις νέες συνθέσεις που θα αναδείξει η συγκυρία και ο ιδιαίτερος χειμώνας που έρχεται. Το διάδοχο σχήμα –όποιο προετοιμάζεται– για να διαχειριστεί μια έκτακτη κατάσταση που θα την ονομάζουν «πορεία προς την κανονικότητα», δεν μπορεί να αφήνει εκτός της Ν.Δ. αφού θα είναι πιθανότατα πρώτο κόμμα. Μόνο που δεν θα πρωθυπουργεύσουν περσόνες που το έκαναν μέχρι τώρα. Άρα τα κονταροκτυπήματα στην Βουλή και στα πάνελ έχουν κι άλλες σειρές διαβάσματος που δεν φαίνονται με πρώτη ματιά… Τι να σου κάνει ο Λοβέρδος που απέμεινε να θέλει την Μητσοτακική διαχείριση και ολίγος Καραμπελιάς; Προσπαθούν αλλά δεν φθάνουν…
Μ.Α.
Ο κ. Κοττάκης και οι Αμερικανοί
Όταν έγκριτη αμερικανική εφημερίδα αγανάκτησε κι αυτή με τις παρακολουθήσεις που έχει στήσει το Μαξίμου στην Ελλάδα του 2022, ο κ. Κοττάκης φρόντισε να θυμίσει μερικά πράγματα για την ευαγή δημοκρατία των ΗΠΑ και τις μεθόδους που ακολουθούν και στον τομέα των παρακολουθήσεων. Θύμισε λοιπόν την υπόθεση της παρακολούθησης του Κώστα Καραμανλή, τότε πρωθυπουργού τις χώρας και θύμισε μερικά στοιχεία σε άρθρο με τίτλο «Θράσος των Αμερικανών! Μας καταγγέλλουν για υποκλοπές» στον ιστότοπο NewsBreak:
«Πάει πολύ. Να μας κουνάνε το δάχτυλο συστημικές εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως οι New York Times, για το σκάνδαλο των υποκλοπών και να διαπιστώνουν ότι “η σήψη εγκαταστάθηκε στην καρδιά της Ελλάδος”.
Ο κύριος Αλεξάντερ Κλαπ, ο οποίος υπογράφει το επικριτικό κείμενο για το οποίο πανηγυρίζουν από χθες όλες οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι ιστότοποι του ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι, προτού μας κάνει μαθήματα δημοκρατίας, να κάνει μια έρευνα για να διαπιστώσει τη σήψη που υπάρχει στη δική του χώρα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια στο ζήτημα της προστασίας του απορρήτου των επικοινωνιών, και μάλιστα ξένων ηγετών. Δεν είναι δύσκολο να βρει τα στοιχεία που θα του χρειαστούν για τη σύνταξη του ρεπορτάζ με τίτλο “σήψη στην καρδιά της Αμερικής”.
Αρκεί να αναζητήσει το βούλευμα του ελληνικού Συμβουλίου Πλημμελειοδικών 3269/2017 στο οποίο περιγράφεται επακριβώς πώς η NSA, η παντοδύναμη μυστική υπηρεσία πληροφοριών της πατρίδας του, είχε παγιδεύσει το 2005 το κινητό του Έλληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, της συζύγου του, του μισού υπουργικού συμβουλίου και άλλων 100 αξιωματούχων του ελληνικού κράτους, και τους παρακολουθούσε στενά, προκειμένου να αποσπάσει πληροφορίες και προσωπικά δεδομένα ικανά για να μειώσουν τον ενθουσιασμό και την αποφασιστικότητα με την οποία διαπραγματεύονταν τα εθνικά θέματα.
Θα ανακαλύψει ο κύριος Κλαπ –τότε που δεν υπήρχε το Predator– ότι τα κινητά του πρωθυπουργού και των αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης παρακολουθούντο από άλλα καρτοκινητά “σκιές”, τα οποία αγόρασε πράκτορας των Ηνωμένων Πολιτειών από κατάστημα τηλεφωνίας στην Ακτή Μιαούλη στο λιμάνι του Πειραιά. Θα ανακαλύψει ότι, για να γίνει ενεργοποίηση των καρτοκινητών που υπέκλεπταν τις συνομιλίες Καραμανλή χωρίς ίχνη, χρειάστηκε να τους γίνουν τηλεφωνικές κλήσεις από κτίρια πρεσβειών σε όλο τον κόσμο. Θα ανακαλύψει ότι ο υπερκοριός που παρακολουθούσε τον Καραμανλή είχε 7.000 γραμμές κώδικα, παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι σήμερα. Θα ανακαλύψει, τέλος, ότι η χώρα του πιάστηκε και με τη γίδα στην πλάτη, όπως λέμε εμείς εδώ στην Ελλάδα για τους κλέφτες, όταν ο πράκτωρ έκανε το λάθος να συνδέσει ένα από τα τηλέφωνα κοριούς (σκιές) με το τηλεφωνικό κέντρο της αμερικανικής πρεσβείας των Αθηνών στην Αθήνα.
Έτσι τον “συνέλαβε” ο εισαγγελέας Δασούλας και βάσει αυτών των στοιχείων τον παρέπεμψε σε δίκη ο θαρραλέος ανακριτής Φούκας, ο οποίος εξέδωσε ένταλμα συλλήψεως εναντίον του, το οποίο δεν έχει εκτελεστεί ακόμη διότι φυγοδικεί. Θα ανακαλύψει επίσης ο κύριος Κλαπ ότι, έπειτα από αυτή την ωραία πρωτοτυπία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ να παρακολουθεί εκλεγμένο ηγέτη άλλης χώρας του ΝΑΤΟ (ο Καραμανλής είχε το προνόμιο να είναι από τους πρώτους), η όρεξη των συμπατριωτών του άνοιξε σε τέτοιο σημείο, που σε μεταγενέστερο χρόνο οι ίδιες υπηρεσίες να παρακολουθήσουν το προσωπικό κινητό της καγκελαρίου Μέρκελ και του προέδρου Σαρκοζί.
Όταν λοιπόν θα διαβάσει με προσοχή το βούλευμα-καταπέλτη του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών για τις υποκλοπές που έκανε η χώρα του εις βάρος του εκλεγμένου ηγέτη της Ελληνικής Δημοκρατίας και, φυσικά, ζητήσει συγγνώμη για λογαριασμό της από τη στήλη του, τότε ας έρθει ο κύριος Κλαπ να ζητήσει τα ρέστα από τον κύριο Μητσοτάκη για την παρακολούθηση του κυρίου Ανδρουλάκη. Τότε ναι, και αυτός και η εφημερίδα του θα έχουν κάθε δικαίωμα να ασκήσουν όση κριτική θέλουν κατά της ελληνικής κυβέρνησης…»
