Όπως φαίνεται, η Ιταλία, μετά από δυο μήνες ακυβερνησίας, θα αποκτήσει επιτέλους κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, τόσο το «επιτέλους», όσο και η «ακυβερνησία» έχουν περισσότερο ρητορικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα. Ο Μόντι, αν δεν το πήρατε χαμπάρι, συνεχίζει να προΐσταται μιας κυβέρνησης, έστω προσωρινού χαρακτήρα, ενώ οι αγορές όλο αυτό το δίμηνο δεν έδειξαν το παραμικρό σημάδι ταραχής. Tουναντίον, μάλιστα, πριν από μερικές μέρες η απόδοση του 10ετούς ομολόγου γλίστρησε κάτω από το 4%, στο 3,89%, ποσοστό που είχε να φανεί από τον Οκτώβριο του 2010 – όταν ακόμα η Ιταλία τύρβαζε περί άλλων.
Θες το όπλο του «whatever it takes» του Ντράγκι, θες το μέγεθος της οικονομίας της Ιταλίας που καλό είναι να… μην την τσιγκλάμε παραπάνω απ’ όσο αντέχει μπας και μας πάρει όλους ο διάολος, θες και η, κατά τ’ άλλα, ορθή πεποίθηση των αγορών ότι οι μαγκιές της Γερμανίας εξαντλούνται μόνο στους μικρούς, όπως Ελλάδα, Κύπρος κ.λπ. και ποτέ στους μεγάλους, κανείς πάντως από την Ευρωζώνη δεν έπαιξε ψηλά τον αμανέ της ακυβερνησίας, ούτε κανείς τόλμησε να αμολήσει τους ασκούς του πανικού. Σκεφτείτε μόνο τι θα συνέβαινε αν στην κατάσταση της Ιταλίας βρισκόταν η Ελλάδα.
Μετά λοιπόν, από τα πολλά σούρτα-φέρτα ανάμεσα σε Μπερλουσκόνι, Ναπολιτάνο και Μπερσάνι, μετά τη δακρύβρεχτη παραίτηση του τελευταίου από την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), ύστερα από την απείθεια που έδειξαν δικοί του βουλευτές στο να ψηφίσουν δύο στη σειρά προτεινόμενους Προέδρους της Δημοκρατίας, και μετά την αναγκαστική λύση της επιστροφής για δεύτερη φορά του προηγούμενου υπέργηρου Προέδρου στο Palazzo del Quirinale, ο Ναπολιτάνο κατάφερε να βρει, μέχρι στιγμής, συμβιβαστική λύση και να προτείνει για πρωθυπουργό τον Enrico Letta, πρώην χριστιανοδημοκράτη και νυν σοσιαλδημοκράτη και αντιπρόεδρο του PD αλλά, το κυριότερο, μικρανιψιό του Μπερλουσκόνι – δηλαδή, όπως καταλαβαίνετε, άνθρωπο με την καταλληλότερη διασταύρωση πολιτικών, αλλά και βιολογικών γονιδίων για να ηγηθεί μιας αριστεροδέξιας κυβέρνησης, προφανώς βραχείας διαρκείας, μέχρι την προκήρυξη δίχως άλλο νέων εκλογών.
Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την ηλικία του Letta, στα 46, και την αντιδιαστείλει μ’ αυτήν του Ναπολιτάνο, στα 87, πιθανώς και να υποψιαστεί ότι στην επιλογή του πρώτου, ρόλο έπαιξε και το ηλικιακό, μια και θα ήταν μεγάλη χοντράδα τόσο ο πρόεδρος, όσο και ο πρωθυπουργός μιας μεγάλης χώρας να είναι κι οι δυο με το… ενάμισι πόδι στον τάφο. Ο ηλικιακά νεότερος, αλλά και λαοφιλής δήμαρχος της Φλωρεντίας Matteo Renzi, από το PD, κρατήθηκε στην άκρη, ρεζέρβα προφανώς για τις καλύτερες μέρες.
Ο Letta θα προχωρήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης, μέχρι τη Δευτέρα, και πριν ανοίξουν οι αγορές –οι οποίες μπορεί και να νευριάσουν αν ξυπνήσουν σε μια ακέφαλη Ιταλία–, με στελέχη από το κόμμα του Μπερλουσκόνι, του Μόντι και των κεντρο-αριστερών, ενώ ο Βepe Grillo, οι Οικολόγοι και η Λέγκα του Βορρά δήλωσαν ότι θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση. Αν φυσικά σχηματιστεί κυβέρνηση…
Αλίκη Βεγίρη
