Ένας πλούσιος, «επιτυχημένος» εφοπλιστής ή μπρόκερ, λευκός άντρας άρτι αφιχθείς από τις ΗΠΑ και πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήλωσε ότι σκοπεύει να αποκτήσει δύο αγόρια με παρένθετη μητέρα, ώστε να μεταφερθούν σε αυτά οι προσωπικότητες του ίδιου και του συντρόφου του.
Λίγο μετά, ένας πρώην προφυλακισμένος για υποθέσεις παράνομου στοιχηματισμού, μεγαλοπαράγοντας του ποδοσφαίρου, τραμπούκος ολκής και νυν δήμαρχος Βόλου, αφού πρώτα κι εκείνος προσγειώθηκε στην «πόλη του» πριν μια δεκαετία στηριζόμενος από τοπικά συμφέροντα αλλά και παράγοντες των μεγάλων κομμάτων, έκανε δηλώσεις του τύπου «θα υιοθετούμε παιδιά για να παράγουμε πούστηδες;».
Αναμενόμενα οι δηλώσεις Μπέου προξένησαν τη γενική κατακραυγή. Όλο το κομματικό φάσμα τις καταδίκασε και από πολλούς διατυπώθηκε η απορία πώς είναι δυνατόν μεγάλο τμήμα πολιτών να ψηφίζει «Μπέους». Το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «έκφραση ρατσιστικού και ομοφοβικού ακραίου μίσους» και η εισαγγελέας Αρείου Πάγου διέταξε να διερευνηθεί αν η δήλωση Μπέου εμπίπτει στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου, ενώ η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η οργάνωση Orlando LGBT+ έκαναν συμπληρωματική αναφορά στην Εισαγγελία.
Για τις αρχικές δηλώσεις Κασσελάκη δεν «έπεσε το διαδίκτυο», δεν υπήρξε σχεδόν καμιά διαμαρτυρία από χώρους ή άτομα που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν καταδικάστηκαν από προσωπικότητες του προοδευτικού και αριστερού χώρου, και δεν έβγαλε ανακοίνωση το τμήμα δικαιωμάτων κανενός κόμματος. Κάποιοι σχολίασαν αρνητικά την επιλογή φύλου των μελλοντικών τέκνων, αλλά μέχρι εκεί.
Για την παρένθετη μητρότητα
Η παρένθετη μητρότητα, το να κυοφορήσει και να γεννήσει δηλαδή μια γυναίκα για λογαριασμό μιας άλλης που δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί, έχει καταγραφεί ιστορικά ως μια σπάνια πράξη αλτρουισμού. Σε άλλες περιπτώσεις, και ως φαινόμενο εκμετάλλευσης των γυναικών κατώτερων τάξεων (από τους πατρικίους στη Ρώμη μέχρι τους δουλοκτήτες στον Νότο των ΗΠΑ).
Στη σύγχρονη εποχή, όμως, το φαινόμενο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με οτιδήποτε ιστορικά προϋπήρξε. Σήμερα ανθίζει μια παγκόσμια επιχείρηση γύρω από την παρένθετη μητρότητα που έρχεται να καλύψει την ανάγκη πλούσιων ατόμων να αποκτήσουν ένα παιδί χρησιμοποιώντας ως εμπόρευμα, σκεύος, μέσο παραγωγής τη γυναικεία μήτρα. Φυσικά, για τον σκοπό αυτό αξιοποιούνται φτωχές γυναίκες που είναι διατεθειμένες, έναντι χρημάτων, να υποστούν ό,τι συνεπάγεται μια εγκυμοσύνη παραχωρώντας στη συνέχεια το βρέφος που θα γεννήσουν.
Βασική χώρα «προορισμού» είναι οι ΗΠΑ. Βασικές χώρες εξαγωγής η Ουκρανία (κόμβος τέτοιων δραστηριοτήτων μέχρι την έναρξη του πολέμου), η Γεωργία, το Μεξικό και άλλες. Η αξία της παγκόσμιας αυτής βιομηχανίας υπολογίζεται σε 14 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2022 και προβλέπεται ότι σε 10 χρόνια θα έχει εκτοξευτεί κοντά στα 130 δισ.
Σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, κ.λπ.) η παρένθετη μητρότητα απαγορεύεται ακόμα και στην «αλτρουιστική» της εκδοχή. Σε άλλες επιτρέπεται μόνο σε αυτή τη μορφή. Στην Ελλάδα ρυθμιζόταν μόνο ως αφιλοκερδής πράξη, ενώ με πρόσφατο νόμο καθορίζονται κάποια ποσά μόνο σαν αποζημίωση για το κόστος της εγκυμοσύνης. Στην πράξη βέβαια, η κτηνωδία στα Χανιά με την «κλινική» όπου αδίστακτοι «γιατροί» συντόνιζαν ένα δίκτυο αγοραπωλησίας βρεφών, χρησιμοποιώντας φτωχές γυναίκες κυρίως από την ανατολική Ευρώπη, δείχνει τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα.
Τη διεθνή αυτή βιομηχανία διαχειρίζονται κυρίως επιχειρηματίες μεγαλογιατροί, ασφαλιστικές και διεφθαρμένοι δικηγόροι, που υποχρεώνουν τις φτωχές μητέρες να συνάψουν συμβόλαια για να αποφευχθούν οποιεσδήποτε μελλοντικές αξιώσεις τους, να γεννήσουν με καισαρική για την ευκολότερη απομάκρυνση των βρεφών μόλις γεννηθούν, ή και να παραμείνουν εσώκλειστες για μήνες προς αποφυγή προβλημάτων.
Όπως μας θυμίζει η μαχητική Κατερίνα Μάτσα, από τις λίγες που τοποθετήθηκαν τόσο ξεκάθαρα για το θέμα (*), η μαρξίστρια φεμινίστρια Σύλβια Φεντερίτσι γράφει ότι η παρένθετη μητέρα αποτελεί «ένα ακόμα βήμα προς την κατεύθυνση οι άνθρωποι να μπορούν να αγοράζονται και να πωλούνται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα και τα παιδιά να μπορούν να παράγονται ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό», ενώ η Άντζελα Ντέιβις βρίσκει αναλογίες στις σκλάβες του Νότου που «υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους μετά τη γέννα για να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες των φυτειών, προς πάσαν χρήσιν».
Η επιχείρηση της παρένθετης μητρότητας στη σύγχρονή της μορφή έχει και μια ακόμα διάσταση, είναι μια εκδίκηση του άντρα προς τη γυναίκα. Ας θυμηθούμε αυτό που γράφει ο Ένγκελς στην «Καταγωγή της Οικογένειας»: «Η ανατροπή της μητριαρχίας ήταν η κοσμοϊστορική ήττα του γυναικείου φύλου. Ο άντρας πήρε το πηδάλιο και στο σπίτι, η γυναίκα ταπεινώθηκε, υποδουλώθηκε, έγινε σκλάβα των ορέξεών του και απλό εργαλείο για την παραγωγή παιδιών».
Τώρα το εργαλείο αυτό έχει πλέον ξεφύγει από το «μοριακό» επίπεδο και είναι μια απρόσωπη επιχείρηση με παγκόσμιες διαστάσεις. Δεν είναι απλά «ο άντρας» ως αφεντικό σε μια «οικογενειακή επιχείρηση», αλλά το ίδιο το κεφάλαιο ως οργανωτής μιας μεγάλης πολυεθνικής επιχείρησης, που όχι απλά έχει τεράστια κέρδη αλλά και αναπαράγει την υποταγή και εκμετάλλευση του γυναικείου φύλου, με όποιο ιδεολογικό προκάλυμμα.
Γιατί βγαίνει ο Μπέος άραγε;
Πάμε λίγο στο πιο επίκαιρα πολιτικό θέμα. Ο κος Κασσελάκης έκανε αυτές τις δηλώσεις θεωρώντας φυσιολογικό, ερχόμενος από τις ΗΠΑ, ότι αφού όλα πουλιούνται και αγοράζονται, αυτό μπορεί να ισχύει και με μια μήτρα. Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι θα προσφερθεί κάποια γυναίκα να κυοφορήσει και να γεννήσει με κίνητρο να μη χαθεί το πολύτιμο dna και να μεταφερθεί η προσωπικότητα του Stefanos. Η επιλογή για παραγωγή αποκλειστικά αγοριών ασχολίαστη, εδώ πλέον μιλάμε σχεδόν για «ευγονική». Κι όμως αυτές οι φρικτές δηλώσεις συνάντησαν ελάχιστες αντιδράσεις.
Η ελληνική κοινωνία στέκεται σε μεγάλο βαθμό απέναντι σε τέτοιες λογικές, από διάφορες αφετηρίες. Και καλά κάνει. Στέκεται έτσι περισσότερο ή λιγότερο διαισθητικά, πάντως όχι μόνο από τη σκοπιά ενός μπετοναρισμένου «συντηρητισμού» όπως πολλοί νομίζουν. Ο Αχ. Μπέος φυσικά και το γνωρίζει, η αντίδρασή του πατάει πάνω στην απέχθεια αυτή, την οποία ενσωματώνει σε έναν λόγο δήθεν λαϊκό αλλά στην ουσία του βέβαια τραμπούκικο και αντιδραστικό.
Κάπως έτσι όμως, μέσα στην κοινωνία διαμορφώνονται με στρεβλό τρόπο δύο «στρατόπεδα». Το ένα βρίζει όλη μέρα τον Μπέο αλλά δεν λέει τίποτα για τον Κασσελάκη. Το άλλο κράζει τον Κασσελάκη, αλλά από τη σκοπιά του Μπέου. Και στη συνέχεια το πρώτο καταγγέλλει το δεύτερο σαν καθυστερημένο, ακροδεξιό και αντιδραστικό. Δεν βλέπει όμως ότι, καταπίνοντας την κυρίαρχη ατζέντα για όλα τα θέματα και αποδεχόμενο ουσιαστικά έναν πιο «μουλωχτό» εκμεταλλευτικό λόγο, είναι αυτό που δημιουργεί το κοινό του Μπέου. Μετά απορεί γιατί ψηφίζουνε τον Μπέο, όταν το ίδιο έχει καταργήσει κάθε εναλλακτική, διαστρέφοντάς την…
Αλλά, πέρα από τις υφολογικές διαφορές, δεν είναι πολύ διαφορετικό το είδος πολιτικής που φέρνει ο Κασσελάκης από αυτό του Μπέου; Ο ένας κυκλοφορεί στην πόλη του σαν σερίφης και μόνο που δεν ρυθμίζει την κυκλοφορία, ενώ σκηνοθετεί διανομές γευμάτων για τις κάμερες με αόρατους παραλήπτες. Ο άλλος παίρνει το φτυάρι και σκηνοθετεί επισκέψεις σε πληγέντες ή υπόσχεται (πάντα on camera) να καλύπτει από την τσέπη του τις ανάγκες μιας σχολικής αίθουσας. Ο ένας εμφανίστηκε στην πολιτική κατευθείαν από τον υπόκοσμο του παραγοντισμού, ο άλλος ήρθε ουρανοκατέβατος με διαβατήριο τις σχέσεις του με παρεμβατικούς κύκλους των ΗΠΑ, αξιοποιούμενος και από κάποιους εσωκομματικούς τυχοδιώκτες.
Στον πυρήνα της πολιτικής και των δύο, η δήθεν αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό. Ο οποίος όμως στην πραγματικότητα είναι απλώς πειθήνιο κοινό, τηλεοπτικό φόντο του αρχηγού, ψηφοφόρος και αντικείμενο χειρισμού, ακόμα κι αν ο ένας τον χτυπά με κατανόηση στην πλάτη, ενώ ο άλλος με θυμό στο πρόσωπο για να δεχτεί στη συνέχεια μεγαλόψυχα τη συγνώμη του.
* Κατερίνα Μάτσα, Ο Κασσελάκης και η παρένθετη Μητέρα, από το neaprooptiki.gr
