Πρόλογος
Η χαρά που ένιωσε το πανελλήνιο γιατί τα άκουσε, επιτέλους, ο Τσαβούσογλου από τον Δένδια είναι ταυτόχρονα και προειδοποίηση για απαρέγκλιτη εθνική γραμμή. Οι Τούρκοι θέλουν και νησιά και την ταπείνωσή μας. Ακούγονται ήδη οδυρμοί αλλά ουδεμία ανησυχία. Είναι κλαυθμοί σημιτικών, εντός και εκτός κυβέρνησης, για τη χαμένη ευκαιρία. Ες Κύπρον/Αιγαίο τα σπουδαία. (16/4/2021)
Το θέμα
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να κάνουν ότι τους αρέσει ούτε στους εχθρούς ούτε στους φίλους, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ούτε χρειάζεται να είσαι ιδιοφυία για να καταλάβεις ότι η Τουρκία ήθελε και θέλει να γίνει μια «υπερδύναμη τσέπης» πριν από τον Ερντογάν, με τον Ερντογάν και μετά τον Ερντογάν, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Τέλος ο επιτήδειος ουδέτερος
Η σημερινή γεωγραφική θέση της Τουρκίας δεν είναι τρόπαιο νίκης. Είναι απότοκο του ρόλου που της ανάθεσε η Αγγλία και αποδέχθηκε εκ των πραγμάτων η τότε νεαρή ΕΣΣΔ. Στο Ναβαρίνο Αγγλία-Ρωσία, (συν Γαλλία)κατέληξαν να αποδώσουν Ανεξαρτησία στην Ελλάδα σε βάρος της Οθωμανικής Τουρκίας. Ένα αιώνα μετά, το 1922, αντίστροφα, οι ίδιοι, βοήθησαν την Τουρκία, θάβοντας τα ελληνικά συμφέροντα. Με συνέπεια, ακόμα και σήμερα η Τουρκία να μην ξεπερνάει τα όρια που θέτουν οι ΗΠΑ (αντί Αγγλίας) ή η Ρωσία. Η Τουρκία μας νίκησε το 1922 και έτσι ανέλαβε αυτή το ρόλο του προμαχώνα της Δύσης απέναντι στην ΕΣΣΔ.
Η τσαρική Ρωσία, προ Λένιν, ήταν ετοιμόρροπη, πρόσφορη για λεηλασία. Οπότε η Αγγλία τάχθηκε υπέρ του διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως διάδρομο διέλευσης. Τα δεδομένα άλλαξαν όταν οι μπολσεβίκοι κράτησαν την εξουσία απωθώντας τις δυνάμεις εισβολής/ανατροπής της νεαρής ΕΣΣΔ. Η Τουρκία έγινε, όπως οι Οθωμανοί, «φράχτης» στην κάθοδο της Ρωσίας/ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο. Ο φράχτης εξυπηρετούσε την Αγγλία/Αντάντ, τους μπολσεβίκους αλλά και την ίδια την Τουρκία. Ο Ψυχρός Πόλεμος παρέτεινε αυτό το καθεστώς.
Κεμάλ, Οζάλ, Ερντογάν μια φωνή
Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ άνοιξε μια τεράστια τρύπα στην Ανατολική Ευρώπη αλλά ο Πούτιν την έκλεισε ταχύτερα του αναμενόμενου και η φόρα επέκτασης των ΗΠΑ ανακόπηκε. Η νίκη των ΗΠΑ επί της ΕΣΣΔ ήταν επιφανειακή. Είναι ιστορική διαπίστωση ότι ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, οι Ευρωπαίοι και τελικά οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να καταπιούν, έστω να ελέγξουν τη Ρωσία.
Ο πρόεδρος Οζάλ (δεκαετία 1980-90) διακήρυξε ότι η Τουρκία θα φτάσει από τη Βιέννη ως την Κίνα. Μετά τον Οζάλ ο Ερντογάν είδε ότι η Ρωσία ανασυγκροτήθηκε, οι ΗΠΑ έπαιρναν την κατηφόρα ενώ οι Ευρωπαίοι ταίριαζαν γάντι στην περιγραφή του Λένιν για τους χρήσιμους ηλίθιους, οπότε τους παίζει στα δάχτυλα, πότε τους φιλάει πότε τους φτύνει.
Οι ελληνικές ελίτ, λιπόψυχες, αντί να παλέψουν, επέλεξαν να παραδοθούν ψυχή τε και σώματι νομίζοντας ότι θα σώσουν τη θέση τους και τα λεφτά τους
Τα υπόλοιπα, ο ισλαμισμός του Ερντογάν, ο εναλλασσόμενος φιλο/αντί/ευρωπαϊσμός του, η επαμφοτερίζουσα στάση των ΗΠΑ αλλά και του Πούτιν είναι ελιγμοί και εργαλεία άσκησης εξουσίας όπου η Τουρκία επιδιώκει ένα αυτόνομο ρόλο και ΗΠΑ-Ρωσία ανταγωνίζονται ποιος θα την προσεταιριστεί, ως μπάτλερ.
Τίποτα από όλα αυτά δεν συνεπάγεται αναγκαστικά τη διολίσθηση στον εθνομηδενισμό και στην εθελοδουλία, όπως συνοψίζονται στον «σημιτισμό». Το φαινόμενο του ραγιαδισμού, είναι παλιό και όσοι ρωτούν τι να γίνει για να απαλλαγεί η χώρα, μπορούν, για αρχή, να μην τους ψηφίζουν. Για κάτι περισσότερο απαιτούνται θυσίες, αρετή και τόλμη, λέει ο Κάλβος.
Όχι πια αποικίες. Διάλυση κρατών
Οι ΗΠΑ είχαν και έχουν Σχέδιο όχι απλώς διαμελισμού αλλά διάλυσης της Τουρκίας αλλά και των άλλων κρατών της περιοχής, από τη Μ. Ανατολή και τον Καύκασο ως τα Βαλκάνια. Παλιά το καθεστώς της αποικίας ήταν λειτουργικό: Ακέραιη η χώρα, ξένος ο κυβερνήτης. Όταν εμφανίστηκαν αξιόμαχοι ανταγωνιστές (Κίνα, Ρωσία), αποκούμπι αδυνάτων, μόνο η διάλυση των κρατικών δομών εξασφαλίζει έλεγχο και εκμετάλλευση. Αν προσέξουμε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, κάπως ιδιόμορφα αλλά αποτελεσματικά.
Οι ΗΠΑ ακόμα και όταν νικούν αδυνατούν να κρατήσουν τον έλεγχο και αποχωρούν, π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν. Το Σχέδιο μπλόκαρε στη Συρία και χάλασε όταν απότυχε το πραξικόπημα ανατροπής του Ερντογάν. Η αδυναμία των ΗΠΑ κρύβεται πίσω από πομπώδεις πατριωτικές λέξεις «πρώτα η Αμερική» του Τραμπ, και «η Αμερική επιστρέφει» του Μπάϊντεν.
Πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου
Όπως τον περασμένο αιώνα η Αγγλία, έτσι τώρα οι ΗΠΑ δεν έχουν επαρκείς δυνάμεις για να εκπληρώσουν τη στρατηγική τους. Οι δυο τελευταίοι Πρόεδροι, ο Τραμπ και ο Μπαϊντεν παραδέχονται δημοσίως την πτώση της ισχύος των ΗΠΑ. Περασμένα μεγαλεία. Μπους και Ομπάμα έχασαν όλους τους πολέμους που έκαναν ή δεν κράτησαν τη νίκη π.χ. στη Σερβία και στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ τώρα αποτυγχάνουν στην Τουρκία, Βενεζουέλα, Αφγανιστάν ενώ στη Συρία η Ρωσία κάνει επί μια δεκαετία επίδειξη όπλων, πολιτικής επιδεξιότητας και ισχύος.
Το διεθνές περιβάλλον ρευστοποιήθηκε, ο ρόλος του «φράχτη» της Τουρκίας τέλειωσε. Σε συνθήκες ρευστοποίησης των υποτελών ή αδύναμων κρατών, μια Τουρκία στις σημερινές της ογκώδεις διαστάσεις, είναι αγκάθι για τη Ρωσία και πονοκέφαλος για τις ΗΠΑ, τελικά αστάθμητος παράγων και για τους δυο. Αν Ρωσία και ΗΠΑ καταλήξουν ότι το καλύτερο και για τις δυο είναι να εξουδετερωθεί ένας αχρείαστος μπελάς, οι εξελίξεις θα είναι θεαματικές.
Ως τότε όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά. Οι ελληνικές ελίτ, λιπόψυχες, αντί να παλέψουν, επέλεξαν να παραδοθούν ψυχή τε και σώματι νομίζοντας ότι θα σώσουν τη θέση τους και τα λεφτά τους. Πάρε Πασά μου (ακόμα και) την οδοντόβουρτσά μου.
14/4/21
