Είναι αλήθεια ότι στα χρόνια της κρίσης, των Μνημονίων και του covid, η επιθετικότητα, η δυσανεξία προς τους άλλους και η εγκληματικότητα απλώθηκαν στον κοινωνικό ιστό όπως η φωτιά που σιγοτρώει τα ξερά χόρτα στα λιβάδια.
Κατ’ αρχάς η εξήγηση του φαινομένου ήταν προφανής, παρέπεμπε (και σωστά) στην εξάπλωση της φτώχιας και της δυσπραγίας, στην υποχώρηση των ανθρωπιστικών σπουδών σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και στην αποσάθρωση των κοινωνικών σχέσεων. Ο κυνισμός της γκλαμουριάς και η αποθέωση του ατομικισμού που προϋπήρχαν ήδη από την εποχή της ψευδούς ευμάρειας, στην εποχή της κρίσης μεταλλάχθηκαν σε μισανθρωπία, φθόνο, φόβο κι εκδικητικότητα.
…………….
Δίπλα και μέσα σε αυτήν τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» άρχισαν να ιχνηλατούνται νεοδυστοπικά φαινόμενα, ήδη εγκατεστημένα στα σπλάχνα της κοινωνίας. Μια νέα τύπου εγκληματικότητα με πολύ πιο άγρια χαρακτηριστικά, χωρίς αναστολές, ήδη κυριαρχεί όχι μόνον στον υπόκοσμο αλλά στους κόλπους της κοινωνίας. Μια εγκληματικότητα ημεδαπών και αλλοδαπών, που διαχέεται όλο και πιο πολύ, ξεφεύγοντας από τους χώρους του «γνωστού» εγκλήματος σε νέες περιοχές, τις περιοχές της καθημερινότητας. Συμμορίες νεαρών που φέρονται σαν «σταυροφόροι χωρίς σταυρό», σαν παραβατικοί χωρίς σκοπό. Παραμόνον με αυτοσκοπό την αυτοαναφορικότητά τους. Βία στα όρια της επίδειξης. Από την άλλη στα αστικά κυρίως κέντρα ένα «άρωμα» γκέτο δηλητηριάζει όλο και πιο πολύ τις ήδη περιχαρακωμένες σχέσεις – στα χαρακώματα της γειτονιάς, της εργασίας, των νοικοκυριών, των δημόσιων χώρων, παντού.
Όλα θυμίζουν πλέον την εποχή της Θάτσερ (κι εκείνη που ακολούθησε) στην Αγγλία, όταν άλλαζε χαρακτηριστικά η εγκληματικότητα με τον θυμό, το μίσος και την αδιαφορία για όλα να δίνουν τον τόνο σε συμπεριφορές που μετεωρίζονταν εύκολα πάνω από τα θολά σύνορα εγκληματικότητας-κανονικότητας.
………………….
Είναι η εποχή που οι φτωχοδιάβολοι των κατώτερων τάξεων αρχίζουν να μιμούνται την ευδιάκριτη και ασύδοτη εγκληματικότητα των ελίτ. Στα μάτια τους (και ορθώς) Τράπεζες, Εταιρείες, Ιδρύματα, κυβερνήσεις δεν είναι παρά μεγαλοεγκληματίες, θεσμικοί και καθωσπρέπει, που, με τους νόμους στο χέρι, αρπάζουν, ληστεύουν, δολοφονούν (πολίτες και λαούς), εμπορεύονται όπλα, ναρκωτικά, φάρμακα, βίους ανθρώπων, πόρους και τον πλανήτη ολόκληρο.
Αυτό το «άνω έγκλημα» υπήρξε η τροφός, και ο εμπνευστής του «κάτω εγκλήματος». Και, εν τέλει, ο διαχειριστής του.
Αυτή η νέα εγκληματικότητα (και) στη χώρα μας ήρθε για να μείνει. Αποτυπώνει την απελπισία, το αδιέξοδο και την οργή των «κάτω» αλλά και τη μίμηση του προτύπου των «άνω». Δεν είναι πρωτότυπο το φαινόμενο. Είναι εξέλιξη της μακρόχρονης σαπίλας που επέφερε στα βασίλεια της Δανιμαρκίας, η αφιλοσόφητη διακυβέρνηση, η υποταγή των θεσμών στον αμοραλισμό, η λεηλασία των ανθρώπων και του πλανήτη, καθώς και η (χρήσιμη) διάδοση της απαιδευσίας.
Το «εκ παιδείας άρξασθαι» δολοφονήθηκε πρώτο.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
23•VI•2021
