Η αναγγελία ότι η κυβέρνηση ανοίγει την πόρτα για διάλογο με την Τουρκία προκάλεσε αναταραχή. Μετά τη συνάντηση Παπανδρέου-Οζάλ τη δεκαετία του ‘80 και Μητσοτάκη- Γιλμάζ στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘90, είναι η τρίτη απόπειρα, σε πρωθυπουργικό επίπεδο, να αρχίσει συζήτηση με την Τουρκία για τα προβλήματα που μας δημιουργεί. Χωρίς να λησμονούμε τη συνεχή επαφή των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή με τους Τούρκους μετά την πτώση της Χούντας και την κατάληψη τμήματος της Κύπρου. Και έναν ατέρμονα, «μυστικό» διάλογο σε διπλωματικό επίπεδο, που δεν μάθαμε ποτέ ούτε το περιεχόμενο ούτε την κατάληξή του. Ο καθ’ όλα σεβαστός κ. Μολυβιάτης είχε υποσχεθεί, ως ΥΠΕΞ, ότι θα δημοσιοποιήσει τα λεχθέντα αλλά προτίμησε να φανεί ασυνεπής παρά να αποκαλύψει το περιεχόμενο των συνομιλιών, προκαλώντας υποψίες και ανησυχίες ότι οι παραχωρήσεις προς την Τουρκία είχαν διατυπωθεί, αν όχι οριστικοποιηθεί, από τότε. Υπάρχουν δυο δεδομένα: Πρώτον ότι η Τουρκία δεν έχει μετακινηθεί ούτε ένα «γιώτα» από την αρχική, στρατηγική, θέση της που συνοψίζεται σε ένα πράγμα: Τα θέλει όλα και ακόμα περισσότερα, αδιαφορώντας για τη νομιμότητα. Δεύτερον, στην ελληνική πλευρά δεν ξεχωρίζουν «ενδοτικοί» και «ανένδοτοι». Όλοι έχουν προσφερθεί για διάλογο, από τον υποτιθέμενα «σκληρό» Ανδρέα Παπανδρέου έως τον καθ’ υπόθεση «ενδοτικό» Κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο μόνο ο Σημίτης έκανε ουσιαστικές παραχωρήσεις όταν, με το πρωτόκολλο της Μαδρίτης, αναγνώρισε τουρκικά συμφέροντα στο Αιγαίο – πρόσφατα ο Τσίπρας με τις Πρέσπες πρόσθεσε μέτωπο εθνικών υποχωρήσεων στους Σκοπιανούς. Όλοι οι άλλοι αρχηγοί που είχαν επαφές με τους Τούρκους αρνήθηκαν να υποκύψουν στις απαιτήσεις τους.
Επειδή αρέσει σε πάρα πολλούς να απευθύνουν ανέξοδες και διχαστικές κατηγορίες, χαρακτηρισμούς και ύβρεις για προδοσία και προδότες είναι σαφέστατο ότι αν υπάρχει προδοσία δεν έγινε χθες τα ξημερώματα ούτε οι προδότες φανερώθηκαν με τη χρυσοδάχτυλη αυγή, φρεσκοπλυμένοι, άμωμοι, και αμόλυντοι, χωρίς να ξέρουν τίποτα για τον φόνο.
Το 1987 αρμένισαν τα κανόνια για να αρχίσουν οι συνομιλίες Παπανδρέου-Οζάλ. Τη δεύτερη φορά σήκωσαν απλώς το τηλέφωνο Μητσοτάκης-Ερντογάν, αφού προηγουμένως ο «θερμόαιμος» αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Φλώρος απείλησε να κάψει όποιον πατήσει απρόσκλητος ελληνικό έδαφος, έτσι για να μην πάμε εντελώς πλαδαροί στις κουβέντες
Το κλίμα διαλόγου
Έχουν περάσει περίπου 33 χρόνια και ζούμε το παρελθόν σε επανάληψη. Τότε, όπως και τώρα, περί τον Νοέμβριο του ‘86, ο κόσμος θεωρούσε προδοσία κάθε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση και τον πρόεδρο Οζάλ. Και οι Τούρκοι, αντίστροφα δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για συνομιλίες με τους ραγιάδες Έλληνες. Η διαφορά από τότε είναι ότι τώρα η Τουρκία αισθάνεται ισχυρή ενώ η Ελλάδα όχι. Τότε, λοιπόν, ο Α. Παπανδρέου πήγε στις ΗΠΑ και ο Κίσινγκερ, (με δικά μου λόγια) του είπε: Αν θέλεις να κουβεντιάσεις με τους Τούρκους, πρέπει να προκληθεί κρίση, να φανεί ότι φτάνεις στο χείλος του πολέμου, να φοβηθεί ο κόσμος και ιδού, έτοιμες οι συνομιλίες της ειρήνης. Έτσι κι έγινε. Τον Μάρτη του ‘87 ξέσπασε κρίση, ήχησαν τα τύμπανα, αλλά αντί να γίνει πόλεμος εγκαταστάθηκε «κόκκινη» (απ’ ευθείας) τηλεφωνική γραμμή Παπανδρέου-Οζάλ και… τζίφος η δουλειά. Όλα πήγαν στα σκουπίδια επειδή οι Τούρκοι ήθελαν τα πάντα.
Τη δεκαετία του ‘90 ο πατέρας Κων/νος Μητσοτάκης συναντήθηκε με τον Γιλμάζ στο Παρίσι. Οι δυο πρωθυπουργοί, αφού τα είπαν, έβγαλαν και χάρτες για να δει με τα μάτια του ο Μητσοτάκης τι ακριβώς ζητάνε οι Τούρκοι. Και τότε είπε στον Τούρκο: εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά. Πάλι τζίφος. Για τους ίδιους λόγους, των απίστευτων απαιτήσεων της Τουρκίας. Αυτή την ιστορία την είχε εξομολογηθεί ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός σε υπουργούς του. Ασφαλώς ο σημερινός πρωθυπουργός δεν θα την έχει ακούσει μια μόνο φορά στο σπίτι από τον πατέρα του. Ο Κ. Μητσοτάκης εθεωρείτο από τους αντιπάλους του, ιδίως του ΠΑΣΟΚ, ενδοτικός αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν. Το άξιο προσοχής είναι ότι και οι δυο Έλληνες πρωθυπουργοί επιδίωξαν συνεννόηση με την Τουρκία, ο Α. Παπανδρέου μάλιστα είχε πει το γνωστό «βυθίσατε το Χόρα» υποδεικνύοντας, ως αντιπολίτευση, στον Κ. Καραμανλή σκληρή πολιτική. Μετά, άνοιξε πρώτος τον δρόμο των συνομιλιών, με υπόδειξη (ή εντολή…) Κίσινγκερ, και όταν απότυχε με τον Οζάλ έκανε αυτοκριτική, το περίφημο mea culpa στη Βουλή. Ας σημειωθεί ότι ο Ερντογάν εμφανίζεται μετριοπαθέστερος του Οζάλ που έβλεπε (δεκαετία του ‘90) τα σύνορα της Τουρκίας να φθάνουν στην Κίνα και στη Βιέννη. Για την ώρα ο Ερντογάν αρκείται στη Μεσόγειο…
Ο Μαρξ έλεγε ότι την πρώτη φορά τα γεγονότα είναι δράμα και τη δεύτερη φάρσα. Το 1987 αρμένισαν τα κανόνια για να αρχίσουν οι συνομιλίες Παπανδρέου-Οζάλ. Τη δεύτερη φορά σήκωσαν απλώς το τηλέφωνο Μητσοτάκης-Ερντογάν, αφού προηγουμένως ο «θερμόαιμος» αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Φλώρος απείλησε να κάψει όποιον πατήσει απρόσκλητος ελληνικό έδαφος, έτσι για να μην πάμε εντελώς πλαδαροί στις κουβέντες.
Επί της ουσίας: Από τις νουθεσίες Κίσινγκερ στον Αντρέα ως τα ενθουσιώδη συγχαρητήρια των ΗΠΑ στην κυβέρνηση επειδή, επιτέλους, ο Μητσοτάκης ακολούθησε τις παροτρύνσεις Τραμπ να κάνει «δουλειές και όχι πόλεμο» με την Τουρκία, η απόσταση είναι μηδενική. Τα υπόλοιπα είναι κομματική προπαγάνδα. Η κυβέρνηση βρήκε τον πολύ σοβαρό κ. Τσιόδρα και προστάτευσε την υγεία μας. Τώρα κάτι πρέπει να κάνει για να προστατεύσει και τη δική της υγεία.
