Η παγίδα των πανεπιστημιακών δανείων

Το κόστος παρακολούθησης ενός δημόσιου πανεπιστημίου στις ΗΠΑ έχει υπερδιπλασιαστεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες, και τα δίδακτρα στα δημόσια ιδρύματα έχουν αυξηθεί κατά μέσο όρο 5% το χρόνο, από το 2006 και μετά.

Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη ότι τα χρέη από τα φοιτητικά δάνεια έχουν ξεπεράσει τα χρέη από τις πιστωτικές κάρτες: οι αμερικανοί απόφοιτοι χρωστούν κατά μέσο όρο 24.000 δολάρια, και περισσότερα από 800 δισεκατομμύρια δολάρια συνολικά. Τα δύο τρίτα των φοιτητών πανεπιστημίου, όταν αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο, έχουν πλέον χρέη: ένας στους πέντε δεν θα μπορέσει να τα αποπληρώσει. Σε αντίθεση με τα χρέη που προκύπτουν από την επιχειρηματική δραστηριότητα, τις πιστωτικές κάρτες, τα στεγαστικά δάνεια και τον τζόγο, και τα οποία υπόκεινται σε διαπραγμάτευση με βάση το πτωχευτικό δίκαιο, τα φοιτητικά δάνεια εξαιρούνται από τους κανονισμούς προστασίας του καταναλωτή και στην πραγματικότητα δεν μπορείς να ξεφύγεις με κανέναν τρόπο απ’ αυτά.
Πριν από τρεις βδομάδες, ο Πρόεδρος Ομπάμα ανακοίνωσε ένα κατεπείγον σχέδιο, το οποίο θα εφαρμοστεί το 2012 κι όχι το 2014, σύμφωνα με το οποίο θα μειωθεί το μέγιστο απαιτούμενο ποσοστό αποπληρωμής των φοιτητικών δανείων από το 15 στο 10 τοις εκατό του καθαρού εισοδήματος, με το υπολειπόμενο χρέος να παραγράφεται μετά από 20, και όχι 25, χρόνια. Για αποφοίτους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά αμέσως μετά το πανεπιστήμιο και δεν έχουν άλλη οικονομική υποστήριξη, η αδυναμία αποπληρωμής των φοιτητικών τους δανείων –και η περιδίνηση σε όλο και μεγαλύτερα χρέη, που τελικά μπορεί να ξεπερνούν κατά πολύ το αρχικό κόστος των διδάκτρων– αποτελεί έναν απολύτως υπαρκτό κίνδυνο.

Σχόλια