Του Δημήτρη Υφαντή.
Όπως και να το κάνουμε έρχεται κάποια στιγμή που τα ψέματα τελειώνουν. Και μοιάζει για την κυβέρνηση του Παπανδρέου να είναι τώρα αυτή η στιγμή.
Είναι πιθανόν τα πράγματα να «σέρνονται» ακόμη για μεγάλο διάστημα. Παρά τα σενάρια εκλογικών εκβιασμών, κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων και οικουμενικών σχημάτων μισθοφόρων τεχνοκρατών, αυτές οι λύσεις φαντάζουν ως ώρας αδύναμες για το «βαθύ» σύστημα που έχει αλυσοδέσει τη χώρα. Ακόμη δεν έχει πάρει μορφή και περιεχόμενο μία αντίπαλη εναλλακτική λύση που, στηριγμένη στη μαζική λαϊκή αντίσταση, θα αναλάβει την ευθύνη να αντιστρέψει την πορεία καταστροφής. Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει άμεσα έναν υπαρκτό εχθρό με… ονοματεπώνυμο, τότε η οσμή της σήψης και της αποσύνθεσης έρχονται από πολύ βαθιά…
Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί το ότι τα ψέματα τελείωσαν, δεν είναι ένα μεταφορικό σχήμα. Είναι απόλυτα κυριολεκτικό. Όλα τα στοιχεία της ωμής προπαγάνδας που στηρίχτηκε στην καταιγιστική δύναμη των προθύμων ΜΜΕ, έχουν καταρρεύσει ένα προς ένα. Ούτε δώδεκα μήνες από την επιβολή του Μνημονίου δεν έχουν περάσει και η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ίδιες τις συνέπειες του ισοπεδωτικού αυτόματου πιλότου της τρόικας. Δύο είναι τα χειροπιαστά δεδομένα. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η εκτίναξη της ανεργίας, ο ακρωτηριασμός του κοινωνικού κράτους, ένα έρημο κοινωνικό τοπίο είναι το πρώτο δεδομένο. Η λυσσώδης μάχη της ευρωκρατίας και των χρηματοπιστωτικών κολοσσών, με τους υπερατλαντικούς «φίλους» να μην είναι καθόλου αδιάφοροι, με μοναδικό αντικείμενο να διασώσουν τα ληστρικά τους υπερκέρδη μέσα στη λαίλαπα της κρίσης, όπου πλέον ο κυκλώνας των χρεών κλονίζει το νεοφιλελεύθερο κρυστάλλινο πύργο των αγορών, αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο. Γι’ αυτό και η απομύζηση της οικονομίας, γι αυτό και το γενικό ξεπούλημα που επίκειται. Ενόψει της επίσκεψης των αφεντικών της τρόικα εκπονείται ένα νέο τερατώδες πρόγραμμα βίαιων περικοπών και άγριων ιδιωτικοποιήσεων.
Ποιο είναι το οδυνηρό για την κυβέρνηση συμπέρασμα; Δεν χάνει εξαιτίας μίας πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, με τη γνωστή κατάσταση που ζήσαμε έναν ολόκληρο χρόνο της υπαρκτής πολιτικής Αριστεράς και βέβαια των συμβιβασμένων κυβερνητικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και άλλων μεγάλων ομοσπονδιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και λέμε αντιπαράθεση, ούτε καν μάχη, όπως θα επέβαλλαν οι συνθήκες της σαρωτικής επέλασης ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η κυβέρνηση παγιδεύεται μέσα στο ίδιο το σπιράλ της πολιτικής της, που στροβιλίζει τη χώρα σε έναν ολέθριο χορό θανάτου. Όχι πλέον αργού θανάτου. Η πολιτική του Μνημονίου στιγματίζεται από την αδήριτη δύναμη του συγκεκριμένου. Το ΕΣΥ φυτοζωεί, τα σχολεία κλείνουν, οι απολύσεις εκτινάσσονται, τα έσοδα καταρρέουν μέσα στη βαθιά ύφεση, ενώ η κρατική μηχανή αποσυντίθεται. Είναι εξευτελιστικός ο τρόπος που σέρνεται το κυβερνητικό επιτελείο στην ταπεινωτική αναδιάρθρωση. Ο μόνος λόγος που αρθρώνουν τα κυβερνητικά στελέχη είναι αυτοεκπληρούμενες διαψεύσεις. Δηλαδή απειλές. Το πιο αποκρουστικό παράδειγμα, ο επικίνδυνος υπουργός Υγείας, που έφτασε να απειλήσει όσους υγειονομικούς αντιδρούν στην εξαθλίωση της δημόσιας περίθαλψης με το κλείσιμο των νοσοκομείων! Είναι φυσικό να πυροδοτούνται όλες οι αντιθέσεις. Ο Β. Βενιζέλος βγαίνει στο προσκήνιο με πρόγραμμα καθαρόαιμου Μνημονίου. Κυβερνητικοί βουλευτές του κλίματος Σημίτη -και όχι μόνο- αντιπολιτεύονται δευτερεύουσες πλευρές, προβάλλοντας ως λύση εδώ και τώρα την αναδιάρθρωση. Ο ίδιος ο Σημίτης πήρε ξεκάθαρα τη θέση των Γερμανών, ενώ η κυβέρνηση με κάθε τρόπο διέψευδε τα προφανή. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιχειρεί να αγοράσει χρόνο με το… δίλημμα των εκλογών. Μύλος! Αναμενόμενο.
Η πορεία των πολιτικών εξελίξεων θα κριθεί από πολλούς παράγοντες, ο κυριότερος των οποίων, έστω και από την αρνητική του πλευρά, έστω δηλαδή και διά της κραυγαλέας έλλειψής του είναι η εισβολή της λαϊκής πρωτοβουλίας στο προσκήνιο.
Το προφανές πολιτικό βάλτωμα και το κοινωνικό βραχυκύκλωμα μπορεί να πυροδοτήσουν αυτή τη μοναδική πιθανότητα σωτήριας διεξόδου.
Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί το ότι τα ψέματα τελείωσαν, δεν είναι ένα μεταφορικό σχήμα. Είναι απόλυτα κυριολεκτικό. Όλα τα στοιχεία της ωμής προπαγάνδας που στηρίχτηκε στην καταιγιστική δύναμη των προθύμων ΜΜΕ, έχουν καταρρεύσει ένα προς ένα. Ούτε δώδεκα μήνες από την επιβολή του Μνημονίου δεν έχουν περάσει και η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ίδιες τις συνέπειες του ισοπεδωτικού αυτόματου πιλότου της τρόικας. Δύο είναι τα χειροπιαστά δεδομένα. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η εκτίναξη της ανεργίας, ο ακρωτηριασμός του κοινωνικού κράτους, ένα έρημο κοινωνικό τοπίο είναι το πρώτο δεδομένο. Η λυσσώδης μάχη της ευρωκρατίας και των χρηματοπιστωτικών κολοσσών, με τους υπερατλαντικούς «φίλους» να μην είναι καθόλου αδιάφοροι, με μοναδικό αντικείμενο να διασώσουν τα ληστρικά τους υπερκέρδη μέσα στη λαίλαπα της κρίσης, όπου πλέον ο κυκλώνας των χρεών κλονίζει το νεοφιλελεύθερο κρυστάλλινο πύργο των αγορών, αυτό είναι το δεύτερο δεδομένο. Γι’ αυτό και η απομύζηση της οικονομίας, γι αυτό και το γενικό ξεπούλημα που επίκειται. Ενόψει της επίσκεψης των αφεντικών της τρόικα εκπονείται ένα νέο τερατώδες πρόγραμμα βίαιων περικοπών και άγριων ιδιωτικοποιήσεων.
Ποιο είναι το οδυνηρό για την κυβέρνηση συμπέρασμα; Δεν χάνει εξαιτίας μίας πολιτικής ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, με τη γνωστή κατάσταση που ζήσαμε έναν ολόκληρο χρόνο της υπαρκτής πολιτικής Αριστεράς και βέβαια των συμβιβασμένων κυβερνητικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και άλλων μεγάλων ομοσπονδιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και λέμε αντιπαράθεση, ούτε καν μάχη, όπως θα επέβαλλαν οι συνθήκες της σαρωτικής επέλασης ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η κυβέρνηση παγιδεύεται μέσα στο ίδιο το σπιράλ της πολιτικής της, που στροβιλίζει τη χώρα σε έναν ολέθριο χορό θανάτου. Όχι πλέον αργού θανάτου. Η πολιτική του Μνημονίου στιγματίζεται από την αδήριτη δύναμη του συγκεκριμένου. Το ΕΣΥ φυτοζωεί, τα σχολεία κλείνουν, οι απολύσεις εκτινάσσονται, τα έσοδα καταρρέουν μέσα στη βαθιά ύφεση, ενώ η κρατική μηχανή αποσυντίθεται. Είναι εξευτελιστικός ο τρόπος που σέρνεται το κυβερνητικό επιτελείο στην ταπεινωτική αναδιάρθρωση. Ο μόνος λόγος που αρθρώνουν τα κυβερνητικά στελέχη είναι αυτοεκπληρούμενες διαψεύσεις. Δηλαδή απειλές. Το πιο αποκρουστικό παράδειγμα, ο επικίνδυνος υπουργός Υγείας, που έφτασε να απειλήσει όσους υγειονομικούς αντιδρούν στην εξαθλίωση της δημόσιας περίθαλψης με το κλείσιμο των νοσοκομείων! Είναι φυσικό να πυροδοτούνται όλες οι αντιθέσεις. Ο Β. Βενιζέλος βγαίνει στο προσκήνιο με πρόγραμμα καθαρόαιμου Μνημονίου. Κυβερνητικοί βουλευτές του κλίματος Σημίτη -και όχι μόνο- αντιπολιτεύονται δευτερεύουσες πλευρές, προβάλλοντας ως λύση εδώ και τώρα την αναδιάρθρωση. Ο ίδιος ο Σημίτης πήρε ξεκάθαρα τη θέση των Γερμανών, ενώ η κυβέρνηση με κάθε τρόπο διέψευδε τα προφανή. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιχειρεί να αγοράσει χρόνο με το… δίλημμα των εκλογών. Μύλος! Αναμενόμενο.
Η πορεία των πολιτικών εξελίξεων θα κριθεί από πολλούς παράγοντες, ο κυριότερος των οποίων, έστω και από την αρνητική του πλευρά, έστω δηλαδή και διά της κραυγαλέας έλλειψής του είναι η εισβολή της λαϊκής πρωτοβουλίας στο προσκήνιο.
Το προφανές πολιτικό βάλτωμα και το κοινωνικό βραχυκύκλωμα μπορεί να πυροδοτήσουν αυτή τη μοναδική πιθανότητα σωτήριας διεξόδου.
Σχόλια
