του Χάλεντ Μπάρακατ*
Καθώς λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη, και στην εποχή του τραμπισμού, η 73η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, οι λαοί του κόσμου αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις στην προσπάθειά τους να αντισταθούν στο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας για τα κινήματά μας στην Παλαιστίνη και στην Ελλάδα –και σε πολλές ακόμη χώρες του κόσμου– να περνούν από κόσκινο τα αποτελέσματα τέτοιων διεθνών συναντήσεων. Η μελέτη τους θα μας επιτρέψει να ανιχνεύσουμε τις διάφορες ενδοσυστημικές αντιθέσεις, καθώς και τις συγκρούσεις εντός του καπιταλιστικού συστήματος και μεταξύ των σημαντικότερων οικονομικών δυνάμεων για τον έλεγχο των αγορών και των διεθνών οργανισμών.
Η εξέγερση της Γάζας
Στην περιοχή μας αρχίζουμε να βλέπουμε τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών μεταξύ των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Αιγύπτου, των κρατών του Κόλπου, της Ελλάδας κ.ά. Στόχος, να διατηρηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και να απωθηθούν οποιεσδήποτε δυνάμεις που θα αποτελούσαν έστω και εν δυνάμει απειλή για το καπιταλιστικό σύστημα.
Από τις 30 Μαρτίου, οι Παλαιστίνιοι της πολιορκημένης Λωρίδας της Γάζας εξαπέλυσαν μια καθημερινή λαϊκή εξέγερση. Το αίτημά της είναι η επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια τους και ο τερματισμός του παρατεταμένου αποκλεισμού της Γάζας. Το τελευταίο εξάμηνο σχεδόν 200 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν και 20.000 τραυματίστηκαν από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις. Εκατοντάδες νέοι ακρωτηριάστηκαν και έμειναν για πάντα ανάπηροι. Ιατρικό προσωπικό, δημοσιογράφοι, νέοι και γέροι, άντρες και γυναίκες, στοχοποιήθηκαν. Πλάι σε αυτά τα εγκλήματα προστίθεται και ο βομβαρδισμός πυκνοκατοικημένων περιοχών της Γάζας από την ισραηλινή αεροπορία.
Κι όμως. Οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον ξεσηκωμό τους, εφευρίσκοντας νέες μορφές και τρόπους λαϊκής και ειρηνικής αντίστασης – όπως για παράδειγμα οι χαρταετοί, τα πυροτεχνήματα και τα μπαλόνια, που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση της δραστηριότητας των ισραηλινών μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Η κατάσταση στα υπόλοιπα Κατεχόμενα
Στη Δυτική Όχθη, οι Ισραηλινοί βρήκαν εύφορο έδαφος για την επιτάχυνση της κατάσχεσης παλαιστινιακής γης ώστε να επεκτείνουν τους εποικισμούς και να εκκαθαρίσουν την Ιερουσαλήμ από γηγενείς Παλαιστίνιους. Προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις: σήμερα 6.000 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται έγκλειστοι στις ισραηλινές φυλακές. Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Ιερουσαλήμ αντεπιτίθενται με τα όποια πενιχρά μέσα διαθέτουν καθώς, πέρα από την κατοχή, έχουν να αντιμετωπίσουν και την πολιτική καταστολής και συλλήψεων από πλευράς της Παλαιστινιακής Αρχής – η οποία έχει συμφωνία «συντονισμού σε θέματα ασφαλείας» με την ισραηλινή κατοχή και παίζει, έτσι, το ρόλο του υποτακτικού εργαλείου των κατακτητών. Σήμερα το βεδουίνικο χωριό Χαν αλ-Αχμάρ, στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, πασχίζει να εξακολουθήσει να υπάρχει, καθώς το Ισραήλ έχει βαλθεί να το ξεθεμελιώσει. Για πολλούς, το χωριό αυτό έχει μετατραπεί σε σύμβολο λαϊκής αντίστασης.
Στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη του 1948 το Ισραήλ πρόσφατα διακήρυξε τη ρατσιστική φύση του μέσω του «Νόμου για Εθνικό Κράτος», βάσει του οποίου μονάχα οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Αυτός ο νόμος όχι μόνο βάζει τέλος στη λεγόμενη «λύση των δύο κρατών», αλλά επίσης καθιστά αδύνατη την επίτευξη ισότητας και αυτοδιάθεσης για τους Παλαιστίνιους. Το Ισραήλ έχει εξαπολύσει μια μαζική επίθεση εναντίον των παλαιστινιακών πληθυσμών που ζουν εντός του «κράτους» του, μεταξύ άλλων συλλαμβάνοντας ηγέτες του εθνικού κινήματος όπως ο Ράγια Εγκμπαριέχ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Abna’a el-Balad, θέτοντας άλλους σε κατ’ οίκον περιορισμό και απειλώντας με απέλαση γηγενείς μέσω της αφαίρεσης της ιθαγένειας και του δικαιώματος να κατοικούν στα πατρογονικά τους.
Ένα καθεστώς τύπου Βισύ
Οι εξόριστοι και πρόσφυγες Παλαιστίνιοι, ιδίως αυτοί που ζουν σε προσφυγικά στρατόπεδα, αγωνίζονται ενάντια στις περικοπές στα συστήματα περίθαλψης και εκπαίδευσης και άλλες μορφές άσκησης αφόρητης πίεσης εναντίον τους στο Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία. Για δεκαετίες, οι Παλαιστίνιοι επικεντρώναμε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και στη μάχη για να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Σήμερα όμως είναι αδύνατο να αγνοηθεί το κοινωνικό και οικονομικό μέτωπο: η μόρφωση, η υγεία, η απασχόληση κ.λπ. Πλάι στον αγώνα για απελευθέρωση, επιστροφή και ισότητα, οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν πολλές ακόμη προκλήσεις. Μεταξύ αυτών, η αντιμετώπιση της χρεοκοπίας των πολιτικών οργάνων που διαθέταμε, όπως η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Στις 13 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο και την αρχή της λεγόμενης «ειρηνευτικής διαδικασίας» – μιας διαδικασίας που συστηματικά έγδυσε τους Παλαιστίνιους από την πολιτική ισχύ τους και την ενότητά τους. Η Παλαιστινιακή Αρχή, που εγκαθιδρύθηκε το 1994 με την υποστήριξη των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων, είναι μια οντότητα την οποία το Ισραήλ αντιμετωπίζει ως επωφελή. Για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ είναι συμφέρουσα μια αδύναμη παλαιστινιακή διοίκηση, βασισμένη στο μοντέλο του καθεστώτος του Βισύ στην κατεχόμενη Γαλλία. Μια θετική διέξοδος από αυτήν την κρίση προϋποθέτει να κατορθώσουν οι δυνάμεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης να συμπήξουν ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο, ικανό να οδηγήσει το λαό μας στη νίκη.
Να υπερασπίσουμε τον πλούτο μας
Η διεθνής αντίσταση στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα και τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα της εποχής του τραμπισμού πρέπει να βασιστεί στην ενίσχυση των δεσμών μεταξύ λαών και κινημάτων σε πολλαπλά μέτωπα. Προτεραιότητα της αντίστασής μας πρέπει να είναι η προστασία του πλούτου και των φυσικών πόρων των λαών μας και του πλανήτη μας. Μ’ αυτήν την έννοια, η συμφωνία για το φυσικό αέριο, που αποσκοπεί σε κέρδη μέσω της καταλήστευσης του φυσικού πλούτου της Παλαιστίνης, συνιστά απειλή και για τους πόρους του ελληνικού λαού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικό αγώνα ενάντια σε πολυεθνικές και ενάντια σε κράτη που εκπροσωπούν τα δικά τους συμφέροντα – όχι τα συμφέροντα των λαών τους. Η πάλη των τάξεων ποτέ δεν ήταν τόσο ευδιάκριτη όσο σήμερα. Σ’ αυτό το φόντο, είναι δική μας δουλειά να διεθνοποιήσουμε την Αντίσταση και τον αγώνα μας προς την απελευθέρωση και τη νίκη.
* Ο Χάλεντ Μπάρακατ απηχεί τις απόψεις του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (pflp.ps). Το μήνυμα δημοσιεύεται ελαφρά συντετμημένο, με μεσότιτλους της Σύνταξης.
Υποκριτική ρητορική
Είναι επίσης σημαντικό για όλους εμάς να ορίσουμε τις προτεραιότητές μας, καθώς το αντίπαλο στρατόπεδο επιχειρεί να επανασυσπειρωθεί και να ορίσει τις δικές του. Για παράδειγμα, στην Ευρώπη το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα έχει αναδειχθεί σε κεντρικό – όμως κανείς επίσημος δεν αναγνωρίζει τη συνενοχή της Ευρώπης στη δημιουργία αυτού που αποκαλείται «προσφυγικό πρόβλημα». Ο Τραμπ διακήρυξε ότι οι ΗΠΑ θα ξοδέψουν φέτος 700 δισεκατομμύρια δολάρια (και 716 του χρόνου) μόνο και μόνο για την «άμυνα» – και την ίδια στιγμή τις προσέδεσε πλήρως στο Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Οι υπεύθυνοι για την κρίση, που ξέσπασε εξαιτίας των αυτοκρατορικών και ληστρικών επιδιώξεών τους, φορτώνουν στους φτωχούς το κόστος των πολιτικών τους.
Η δημόσια, επίσημη τοποθέτηση των ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ όσον αφορά τους πρόσφυγες είναι «να διευκολυνθούν να επιστρέψουν στον τόπο τους». Η αιτία μιας τέτοιας υποκριτικής ρητορικής είναι ότι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την ουσία αυτών των ζητημάτων – πόσο μάλλον να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα των λαών. Αυτό γίνεται εντελώς ξεκάθαρο όταν η συζήτηση φτάνει στην Παλαιστίνη: όχι μόνο αρνούνται τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού Λαού, αλλά παρεμποδίζουν ακόμη και τις προσπάθειες των Παλαιστινίων προσφύγων να εξασφαλίσουν την καθημερινή επιβίωσή τους στα προσφυγικά στρατόπεδα. Ούτε κουβέντα, βέβαια, για το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στον τόπο τους!
