Με αφορμή την υπόθεση Τσάκαλου
Ένα ακόμα περιστατικό σε υπόθεση τρομοκρατίας. Πάνοπλοι κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής, τζιπ, μηχανές και κυρίως κάμερες για να απαθανατίσουν την επιτυχία… Τη σύλληψη και τη νομική δίωξη της 60χρονης μητέρας των αδελφών Τσάκαλου. Ένα ακόμα θέμα που γίνεται θέαμα. Σιγά το θέμα, δηλαδή. Μια μάνα πράττει το αυτονόητο. «Έχω δύο παιδιά στη φυλακή. Δεν θα μπορούσα να τους κλείσω την πόρτα και να μην τα βοηθήσω. Δέχομαι μόνο την υπόθαλψη. Δεν έχω σχέση με τρομοκρατικές πράξεις».
Στην πραγματικότητα θα ήταν παράλογο αν αυτή η μητέρα -με τα δυο παιδιά της στη φυλακή- αρνούνταν την «υπόθαλψη» στη συντρόφισσα του γιου της. Θα μαρτυρούσε μια τέτοια διάρρηξη δεσμών που ακόμα και για τον μεταμοντέρνο κόσμο μας θα ήταν ακραία. Μα μήπως ακριβώς αυτό το «αυτονόητο» πρέπει πια να στιγματίζεται, να τιμωρείται και να διασύρεται; Η μάνα έσωσε αυτά που δεν μπορούν να σώσουν οι αδιέξοδες επιλογές των παιδιών της. Την τιμή της. Γιατί όρισε το «σωστό» και το «λάθος» έξω από τα προσφερόμενα συστημικά πλαίσια. Το «δίκιο» και το «άδικο» πέρα από τον κυνισμό των μικροϋπολογισμών. Και το έκανε μάλλον πιο φυσικά απ’ όσο φλύαρα περιγράφεται εδώ.
Σήμερα πρέπει να ξεριζωθούν όσα δεν είναι συμβατά με την άπειρη εξατομίκευση. Να καταργηθεί η ανθρώπινη ιδιότητα που θα περιλαμβάνει μνήμες, αντοχές, αναφορές στους «άλλους», ταυτότητα. Πολλοί «άγραφοι νόμοι», προϊόν της συμπάθειας, της αλληλεγγύης, των συναισθημάτων πρέπει να αναθεωρηθούν. Τα πράγματα θα αξιολογούνται, αποκλειστικά, μέσα από το ορθολογικό φίλτρο της κυρίαρχης εξουσίας και των κανόνων της. Ακόμα και ο περίφημος νομικός πολιτισμός που συχνά αθώωνε λόγω «συγγενικών σχέσεων» πρέπει να εκσυγχρονιστεί, ειδικά όταν πρόκειται για την… τρομοκρατία.
Μα κι αυτό που θα έκαναν οι περισσότεροι στη θέση της πρέπει να υποτιμηθεί. Έτσι ίσως φθαρεί, σβήσει, κατασταλεί ή επιβιώσει απλώς ως γεγονός ή ως δικαστική υπόθεση. Ως ένα περιστατικό μέσα στα εκατομμύρια που καθημερινά ζούμε. Ίσως, πάλι, να γίνει μεσημεριανή εκπομπή για το «μεγαλείο της μητρότητας». Γι’ αυτό το λόγο και από μια ανταγωνιστική σκοπιά εμείς οφείλουμε να το υπερασπιστούμε. Να το φέρουμε στο δημόσιο λόγο και χώρο και να το φωτίσουμε. Θα ήταν, άραγε, τόσο δύσκολο να δηλωνόταν από κάποια επίσημα -αριστερά- χείλη ότι «η μάνα έκανε απλώς αυτό που όφειλε να κάνει!»; Έστω να προστατεύονταν πολιτισμικά η κοινωνία μας από την ανθρωποφαγία και την ξεφτίλα που συνιστά το «αντιτρομοκρατικό» σόου.
Εντάξει, ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της αλλά ας μην αυτολογοκριθούμε. Γιατί ο δημόσιος λόγος όσο απομακρύνεται από τα θυμικά των ανθρώπων γίνεται κρατικός. Η πολιτική γίνεται διαχείριση καταστάσεων. Και οι επαναστατικές ιδέες αντί να εφευρίσκονται στο έδαφος του πραγματικού, μοιάζουν με κατήχηση.
Τάσος Βαρούνης
