Στο editorial του προηγούμενου φύλλου αναφέρονταν δύο σημεία που, όπως μου επεσήμανε φίλη και συνδρομήτρια του Δρόμου, θέλουν μεγαλύτερη διευκρίνιση. Τα παραθέτω:
Με την πανδημία συγκαλύπτεται, μεταξύ άλλων, μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και μια αναδιάρθρωση όλων των κοινωνικών σχέσεων. Πάει χέρι-χέρι δηλαδή με ένα καθεστώς. Αυτό εγκαθιδρύεται και θα παραμείνει, με όλα να θυμίζουν δυστοπία ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι που σχεδιάζεται σε μεγακλίμακα, και θα εφαρμοστεί αν δεν υπάρξει αντίσταση.
Μόνο που τώρα είναι η στιγμή της μεγαλύτερης σύγχυσης στο τι σημαίνει αντίσταση. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει ένα κοινό μέτωπο της ανθρωπότητας με επικεφαλής τις ελίτ ενάντια σε μια πανδημία και έναν ιό, είναι γελασμένος. Αν δεν συμφωνηθεί αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση των κοινωνιών, των λαών, των εργαζομένων, των δισεκατομμυρίων ανθρώπων στα παγκόσμια πλέον απαρτχάιντ.
Στο σημείωμα που ακολουθεί θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένες διευκρινίσεις.
Δεν υπάρχει «σκέτος» κοινός αγώνας ενάντια στην πανδημία
Οι αιτίες που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε μια πανδημία είχαν επισημανθεί καιρό πριν εμφανιστεί και επεκταθεί σε ολόκληρο τον κόσμο ο συγκεκριμένος κορωνοϊός. Οι προειδοποιήσεις βασικά αγνοήθηκαν (εκτός από πολύ πονηρεμένους κύκλους). Και όταν ήρθε η στιγμή, φάνηκε πόσο «έτοιμο» ήταν το σύστημα για να αντιμετωπίσει έναν ιό… Δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη (μάσκες, σωστή ενημέρωση, πρωτοβάθμια περίθαλψη, αναπνευστήρες, εντατικές κ.λπ.). Τεράστιος αριθμός θανάτων (κοντά στα 2 εκατομμύρια πολιτών μέχρι τον Δεκέμβρη του 2020) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις ελλείψεις και τη «διαχείριση» του τομέα της υγείας εδώ και δεκαετίες. Άρα υπάρχουν υπόλογοι – που όμως εμφανίζονται ως «υπεύθυνοι σωτήρες». Ακόμα και στη χώρα μας θα μπορούσαν να σωθούν οι μισοί από όσους πέθαναν αν υπήρχαν στοιχειώδεις όροι…
Η πανδημία όμως λειτούργησε και ως επιταχυντής εξελίξεων που βόλευαν ηγετικούς κύκλους των ελίτ και των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Πρώτον, συγκαλύπτοντας την τεράστια οικονομική κρίση. Δεύτερον, καλλιεργώντας έναν φόβο και τρόμο σε παγκόσμια κλίμακα – κατάσταση που βολεύει όλους τους κυβερνώντες. Τρίτον, γενικεύοντας μέτρα αποστασιοποίησης με τρόπο που να θίγονται τομείς δημοκρατίας και δημόσιου χώρου με πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Τέταρτον, αναδιατάσσοντας όλες τις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις (τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, καταστάσεις εξαίρεσης, ψηφιοποίηση κ.λπ.).
Από τι κινδυνεύει η ανθρωπότητα;
Ο κυνισμός των ελίτ δεν μπορεί να κρυφτεί. Ενδιαφέρονται μόνο για την κερδοφορία και λειτουργία ενός οικονομικού κύκλου με όσους είναι απαραίτητοι γι’ αυτό, και αδιαφορούν για όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό, την υγεία του, την οικονομική και ψυχική κατάστασή του. Τόσο στο εσωτερικό κάθε χώρας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Για παράδειγμα, ο ΠΟΥ κάνει λόγο για «εμβολιαστικό απαρτχάιντ», αφού ο εμβολιασμένος πληθυσμός του «τρίτου κόσμου» είναι περίπου 1%, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες είναι περίπου 25%. Οι πατέντες δεν έχουν απελευθερωθεί, και οι «λύσεις» που προσφέρουν οι ελίτ είναι για «λίγες θέσεις». Θυμίζοντας το ανέκδοτο: «Ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο δυνατό σύστημα, αλλά έχει λίγες θέσεις»…
Άρα δεν είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα, σύμπας ο κόσμος των ειδικών και επιστημόνων, όλες οι κυβερνήσεις κ.λπ. συντεταγμένες σε έναν κοινό αγώνα για την απαλλαγή από τον ιό… Αυτή είναι μια αντίληψη αβάσιμη, και άκρως επικίνδυνη για την υγεία (σωματική, ψυχική, κοινωνική) όλης της ανθρωπότητας. Η ανθρωπότητα δεν κινδυνεύει τόσο από έναν ιό, όσο από ένα σύστημα που δεν δίνει την παραμικρή σημασία σε τίποτα εκτός από το κέρδος, τον πλούτο, την εξουσία – σε πλήρη αντίθεση με τη φύση, τη λογική, τις ανάγκες των ανθρώπων.
Το πιο εντυπωσιακό είναι πως δεν καλλιεργείται ένα πνεύμα αισιοδοξίας, ότι η πανδημία θα νικηθεί ή θα εξασθενήσει. Αντίθετα, εξαπολύονται κύματα μαυρίλας και προβλέψεις ατέρμονων πανδημικών κυμάτων. Φοβερές απειλές εκτοξεύονται μαζικά και μελετημένα, επειδή οι φοβισμένοι πληθυσμοί είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι και ελεγχόμενοι. Με πιο μοντέρνους όρους, η βιοπολιτική είναι πολύ βολική συνθήκη για το κεφάλαιο.
Οι δύο «στρατοπεδεύσεις»
Μέσα στην αντιφατικότητα του σύγχρονου κόσμου και την πολυπλοκότητά του με την εξέλιξη της πανδημίας έχουν δημιουργηθεί δύο «στρατοπεδεύσεις» – ας χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο για να γίνει πιο παραστατικό το ζήτημα της αντίστασης. Το ένα «στρατόπεδο» είναι αυτό διαφόρων ανορθολογικών απόψεων που αρνούνται την ύπαρξη της πανδημίας, αρνούνται κάθε εμβολιασμό, υιοθετούν θεωρίες συνομωσίας κ.λπ. Το άλλο «στρατόπεδο», που είναι και κυρίαρχο, είναι αυτό των ελίτ. Οι οποίες, με πρόσχημα την πανδημία, προωθούν μια μοντελοποίηση της κοινωνίας με επάλληλα απαρτχάιντ, εσωτερικά και διεθνή, παρουσιάζουν τον εμβολιασμό ως μόνη λύση, επιβάλλουν λοκντάουν και οριζόντια μέτρα κατά βούληση, και έχουν το τιμόνι σε όλες τις αναδιαρθρώσεις που γίνονται εν μέσω κρίσης και πανδημίας.
Η ανθρωπότητα δεν κινδυνεύει τόσο από έναν ιό, όσο από ένα σύστημα που δεν δίνει την παραμικρή σημασία σε τίποτα εκτός από το κέρδος, τον πλούτο, την εξουσία – σε πλήρη αντίθεση με τη φύση, τη λογική, τις ανάγκες των ανθρώπων
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο «στρατοπεδεύσεις» υπάρχει μια μεγάλη, θα λέγαμε τεράστια, γκρίζα ζώνη ανθρώπων, πολιτών που θέλουν να επιβιώσουν. Που έχουν φόβο, και ταυτόχρονα εκδηλώνουν αμφιβολίες και σκεπτικισμό απέναντι στη «διαχείριση» της πανδημίας από τις ελίτ. Όπως υπάρχει και μια επιστημονική κοινότητα που αγωνίζεται να βρει την αλήθεια και να βοηθήσει. Όπως υπάρχουν και οι ελίτ αυτής της κοινότητας, οι οποίες ταυτίζονται με τους κυρίαρχους κύκλους και συγκαλύπτουν τα ασυγκάλυπτα.
Όποιος κάνει λόγο για αντίσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανήκει σε καμία από τις δύο στρατοπεδεύσεις. Ούτε να προτιμήσει τη μία απέναντι στην άλλη. Ακόμα περισσότερο, πρέπει να δει ποια από τις δύο έχει αποφασιστικό ρόλο στην παρούσα κατάσταση.
Ποιο το περιεχόμενο της αντίστασης;
Α. Υγεία σωματική, ψυχική, κοινωνική:
- Απαίτηση να χρησιμοποιηθούν όλα τα όπλα (φάρμακα, θεραπείες, εμβόλια, άλλα μέσα, και εξοπλισμός, οργανωτικές μέθοδοι και διαδικασίες, παράγοντες κοινωνικής συγκρότησης και ό,τι άλλο) κατά του ιού αλλά και των ευρύτερων συνεπειών της διαχείρισης της πανδημίας. Το «όχι στους μονόδρομους» και τις κάθε φορά επιλεγόμενες μονοκαλλιέργειες γίνεται κεντρικό πολιτικό αίτημα.
- Επιμονή στην ανάγκη δημοκρατικής πληροφόρησης. Διότι οι μηχανισμοί που διαχειρίζονται τα πράγματα (και οι ελίτ που τους στηρίζουν) αποκρύπτουν, χειρίζονται και χειραγωγούν διαρκώς.
- Να μην μπλοκάρονται ερευνητικοί δρόμοι. Να καταργηθούν άμεσα οι πατέντες οι σχετικές με την υγεία, και να θεωρηθούν καθολικό κοινό.
- Μέτωπο στην ισοπεδωτική τεχνοεπιστήμη που λειτουργεί ως εργαλείο του κεφαλαίου, απαγορεύει τα ερωτήματα και στέκεται αλαζονικά απέναντι στους «αμαθείς».
Β. Όχι στην κοινωνική μοντελοποίηση που προετοιμάζουν:
- Αγώνας ενάντια στα παγκόσμια και εσωτερικά απαρτχάιντ, όπως και σε όλες τις διχαστικές πολιτικές.
- Τα συνθήματα για «4η Βιομηχανική Επανάσταση», «Μεγάλη Επανεκκίνηση», «Ελλάδα 2.0», «Πράσινη Ανάπτυξη – Ψηφιακή Μετάβαση» κ.λπ. εκφράζουν τους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης δυτικής κοπής. Δεν έχουν σχέση με την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων και προκλήσεων της εποχής μας. Είναι τα συνθήματα αιχμής των διεθνών ελίτ.
Γ. Για ελεύθερες χώρες με ελεύθερους λαούς:
- Ενάντια στα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και των εκφραστών της, ενάντια στον γεωπολιτικό αναδασμό που προωθείται.
- Ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες και χώρες, οργανωμένες και ενεργητικές απέναντι σε κάθε επιβουλή.
- Πραγματική δημοκρατία.
Τα Α, Β και Γ δεν διαχωρίζονται μεταξύ τους. Ούτε το καθένα τεμαχίζεται κατά το δοκούν. Είναι το ενιαίο περιεχόμενο της σύγχρονης πάλης για επιβίωση και χειραφέτηση. Όλα μαζί ορίζουν μια στάση αντίστασης στη σύγχρονη δυστοπία που προσφέρουν σαν ευεργέτες οι κυρίαρχες ελίτ στο καθυστερημένο πόπολο. Το ενιαίο αυτών των τριών πυλώνων διασφαλίζει μια ανεξαρτησία από τις δύο στρατοπεδεύσεις, και ειδικά από τα πλοκάμια της κυρίαρχης.
