www.grfear.blogspot.com
Πάνω απο 100 μπλόγκερς ένωσαν τη φωνή τους, στις 7 Φεβρουαρίου, για να πουν ένα ηχηρό όχι στο φόβο. Από την οπτική του γωνία ο καθένας έγραψε όπως ένιωθε να τον ακουμπά ο φόβος. Γράφτηκαν κείμενα βιωματικά, πολιτικά, ποιητικά, πεζά, χιουμοριστικά που επενδύθηκαν με μουσικές και εικόνες. Η μόνη προϋπόθεση ήταν στο κείμενο να εμπεριέχεται η… καταραμένη λέξη.
Ίσως ο στόχος να ακουστεί η φωνή τους περισσότερο δεν πέτυχε 100%, ωστόσο ο φόβος έγινε ένα κομμάτι πλαστελίνη στα χέρια τους κι ο καθένας τον έπλασε και τον… ξόρκισε με τον τρόπο του. Σε πολλά κείμενα άλλωστε, κοινό σημείο είναι ο τρόπος που τον αντιμετωπίζεις, τα εργαλεία και πάνω απ’ όλα η επίγνωση, η ψηλάφηση, το κοίταγμα κατάματα και η επίθεση….
Το συλλογικό blog «Φόβος, ο δούρειος ίππος της εξουσίας» είναι ίσως υπόδειγμα αισθητικής, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο εξαίρετο έργο της Miriam Sweeney, το «Subversion», το οποίο πρόσφατα κατέκτησε την πρώτη θέση σε σχετικό διαγωνισμό της Saatchi Online Gallery και η καλλιτέχνις το παραχώρησε δωρεάν.
Σε περίοπτη θέση ο Κάλβος και το «όσοι το χάλκαιον χέρι του φόβου αισθάνονται».
Από τον πρόλογο
Φόβος,
Διαχρονικός και πανανθρώπινος. Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση, να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη. Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω. Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του, και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.
Ο αναγνώστης έχει να διαλέξει πάνω από εκατό κείμενα διαφορετικής προσέγγισης για το φόβο πατώντας το link που θα επιλέξει.
Δύσκολη η επιλογή των κειμένων. Επιλέξαμε τρεις μπλόγκερς.
Krotkaya
https://krotkaya.wordpress.com/2011/02/07/grfear/
Φοβάσαι το άγνωστο, τη βία, την ανασφάλεια, τον διπλανό σου, μη σε κλέψουν, μη σε βιάσουν, μήπως εισβάλλουν στον ιδιωτικό σου χώρο, μήπως παραβιάσουν την ιδιωτικότητα και το εγώ σου, τον άλλο, τους κακούς, την αναταραχή, την απώλεια των υλικών αγαθών, τον αυθορμητισμό, τις επιθυμίες, τα όνειρα που γίνονται αλήθεια, τα όνειρα που μένουν όνειρα, τους εφιάλτες που σε ξυπνούν τη νύχτα, το μέλλον το ζοφερό, πώς θα ζήσουν τα παιδιά σου, το φάκελο στο γραμματοκιβώτιο που κουβαλά ένα εθνόσημο βαρύ με ιστορία και εισφορές, τα παιδιά που πετούν πέτρες, την αστυνομία, το μουσικό χαλί στα ρεπορτάζ των «ειδήσεων», τις φωνές τους στα παράθυρα, τις φωνές των από πάνω και τα βήματά τους, το κουδούνι που χτυπά, το τηλέφωνο μες τα μεσάνυχτα, τη σειρήνα του ασθενοφόρου, τις ανακοινώσεις, τα διαγγέλματα, τα διατάγματα, τα εμβατήρια, τα όπλα, τους σιδηρολοστούς, τις δημόσιες προσευχές, τα δημόσια κατηγορώ, τα χαρτόκουτα που στεγάζουν άστεγους, τα γκράφιτι που βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στις αξίες και τα ιδανικά, το διαγώνισμα, την αποβολή, το σκονάκι κάτω από το θρανίο, τους βαθμούς του τριμήνου, τον προϊστάμενο, το διευθυντή σου, το γλυφτράκι που τα ’χει καλά με το διευθυντή σου, το λογαριασμό του σούπερ μάρκετ, τι θα πεις στη μαμά σου, πώς να εξηγήσεις αυτό που νιώθεις;
Το στομάχι σου που αδειάζει και δένεται κόμπος,
τα ακροδάχτυλα που τρέμουν
και τις κόρες των ματιών που γίνονται σχισμές.
Πόσο φοβάσαι αυτό που δεν σε απειλεί και πόσο εμπιστεύεσαι αυτό που -πραγματικά- σε απειλεί; πόσο καλά γνωρίζεις αυτό που φοβάσαι;
Κατερίνα
https://agauch-katerina.blogspot.com/2011/02/blog-post_07.html
Φοβάσαι; Και εγώ!
Στη διαχείριση του Φόβου επενδύουν όλες οι Εξουσίες. Σε αυτόν τον Τύραννο που μπορεί να εισχωρήσει, εκεί, που κανένας άλλος …«ανθρωποφύλακας» δεν έχει την δυνατότητα να παραβιάσει . Στο μοναδικό Άσυλο. Στο μοναδικό Άβατο. Στο νου.
Η… φαρμακευτική αγωγή που χρησιμοποιούν οι κάθε λογιώ Εξουσίες, ένα εξαιρετικά εθιστικό και παράλληλα εξαιρετικά παραλυτικό, ναρκωτικό. Το… «φάρμακο» που, συνήθως, έχει σαν δραστική ουσία τον Φόβο και σαν έκδοχο την Ενοχή.
Οι Θρησκείες που διαχειρίζονται τον υπαρξιακό Φόβο των ανθρώπων. Τα Ιερατεία που ξορκίζουν …. ενοχές, από το προπατορικό αμάρτημα μέχρι την ψηλάφηση του τύπου των ήλων και με αντάλλαγμα την υπακοή, τάζουν παράδεισους… στην άλλη ζωή.
Οι Άρχοντες που νομοθετούν το κόψιμο του ποδαριού του υποτακτικού, ενοχοποιώντας τον γιατί έχει… δύο πόδια.
Οι Άρχοντες που εκτελούν με… δημοκρατικές διαδικασίες σκληρής ολιγαρχίας και… αφώτιστης, τυραννικής Δεσποτείας, το ολοκαύτωμα, διαχειρίζονται τον Φόβο του, για το μέλλον της ζωής του, των παιδιών του, του τόπου του. Κι αν οικειοθελώς και αγόγγυστα ο υποτακτικός δεν δώσει το ένα, θα χάσει και τα δυο. Την υπακοή του, θα την ανταλλάξει με… μέλλον, στην άλλη ζωή…
…Οι Προύχοντες που διαχειρίζονται τον Φόβο για τη δουλειά, για το ψωμί, για την αξιοπρέπεια της επιβίωσης. Για την υπακοή σου, θα σου τάξουν την ζωή του βαστάζου, του κουλή. Αν πάλι δεν υπακούσεις, αν δεν φοβηθείς, θα λεν για σένα «Mην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του, σαν δυο χειροβομβίδες.»
Στις μέρες μας, στα μέρη μας και… όχι μόνο, ο Φόβος… συνταγογραφείται με τα καντάρια από τους Συγκλητικούς και τους Βαρβάρους, που έριξαν πάνω από τις σκισμένες τους πορφύρες, την… ιατρική μπλούζα.
Στις μέρες μας, στα μέρη μας, και όχι μόνο, οι μπράβοι της επικοινωνίας, οι φαρμακοτρίφτες στο γυαλί της ζωής μας, μας τον χαρίζουν απλόχερα.
Στις μέρες μας, στα μέρη μας, και όχι μόνο, οι Προύχοντες αυγαταίνουν το βιος, απειλώντας με το κομπόδεμά τους, το ποιο… κουλή, θα επιλέξουν να ελεήσουν με ένα κομμάτι ψωμί.
Ο Φόβος, λοιμώδης ασθένεια να απλώνεται και να εξαπλώνεται, σαν πανούκλα στις πλατείες, τους δρόμους, τις δουλειές, τις αγορές, τα σπίτια, τα κρεβάτια μας.
