Του Μάρκου Δεληγιάννη
Και πάλι η μέθοδος η γνωστή, η δοκιμασμένη, σ’ ενέργεια από καιρό έχει μπει. Οι εκτελεστές είναι αυτοί που θανάσιμα μισούν της νιότης την ομορφιά, μάχονται την υπερηφάνεια της. Έτοιμοι είναι να ποδοπατήσουν, να βιάσουν, ό,τι νέο εξακολουθεί ακόμα να σκέπτεται, να δημιουργεί. Τους τυφλώνει η αστραποβόλα ματιά της νεότητας, γιατί πάντα αυτή είναι, που αντιστέκεται, που ελπίδες γεννάει και τις ψυχές τις μαραγκιασμένες στον Καιάδα τις πετάει. Και πάλι, λοιπόν, τις λέξεις επιστράτευσαν, τις λέξεις που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή κάθε φαιής στρατιάς που βαδίζει ενάντια στων λαών τις ελευθερίες. Αξίωμα τρανό κι ανέπαφο απ’ του χρόνου τη φθορά είναι αυτό. Πριν απ’ την εκδήλωση οποιασδήποτε επιχείρησης, πάντα προηγείται των λέξεων η προέλαση, το έδαφος να καθαρίσει απ’ των ιθαγενών τις αντιρρήσεις .
Οι κοινωνίες, οι οργανωμένες με γνώμονα το μιλιταριστικό τρόπο σκέψεις, μόνιμα φλερτάρουν με το θάνατο και τη φαντασμαγορία της καταστροφής. Έτσι κι εδώ, μέρες τώρα, οι υμνωδοί της εθνικοφροσύνης, κραυγάζουν για του Έθνους την ανάγκη για ανάπτυξη, για πρόοδο, για ανασυγκρότηση, για συναίνεση εθνική. Ενώ εννοούν ακριβώς το αντίθετο. Τούτες τις μέρες, έντονα ζούμε αυτόν το βομβαρδισμό τον ανελέητο να πλήττει, πάνω απ’ όλα, την αξιοπρέπειά μας, την ανθρώπινη υπόστασή μας. Ομιλούν για συναίνεση, ενώ στο λεξιλόγιο το δικό τους προβάλλει η λέξη συνενοχή. Συνενοχή για τα τόσα εγκλήματα που διαπράττονται πάνω στο κορμί, στη ψυχή των ανθρώπων, που αναπνέουν, εργάζονται, ερωτεύονται, ονειρεύονται, δημιουργούν, σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο, που κουβαλάει μια πανάρχαια κληρονομιά. Είδαμε τις πόλεις μας να πολιορκούνται από χιλιάδες ροπαλοφόρους που έδερναν, βιαιοπραγούσαν, προπηλάκιζαν πολίτες, που κατέβηκαν στους δρόμους για να βροντοφωνάξουν, πως η ζωή ενός νέου ανθρώπου αξίζει πολύ περισσότερο απ’ όλα τα υπουργικά συμβούλια.
Την ώρα που γράφονται τούτες οι αράδες ο Νίκος Ρωμανός ανακοίνωσε πως αρχίζει και απεργία δίψας. Θεωρεί πως κανένα από τα αιτήματά του δεν έγιναν δεκτά. Η κατάσταση είναι οριακή. Και οι κύριοι της εθνικής συναίνεσης συνεδριάζουν, συσκέπτονται. Προτάσεις, ένα σωρό στο τραπέζι, μα οι βαρύγδουποι, οι εκλαμπρότατοι, ταγοί του έθνους, αγρόν αγοράζουν. Η ζωή ενός ανθρώπου στο χρηματιστήριο των κομματικών αξιών.
Φίλε αναγνώστη, πριν τελειώσω τούτη τη γραφή το Κόκκινο με πληροφορεί, πως η υπόθεση του Ρωμανού είχε αίσιο τέλος. Μια τροπολογία ψηφίστηκε κι η κατάληξη θα είναι ευνοϊκή. Το απευκταίο θα αποφευχθεί. Μα όπως και να έχουν τα πράγματα η γεύση της αηδίας στη στοματική μας κοιλότητα θα κυριαρχεί. Ένας νεολαίος πολέμησε, χρησιμοποιώντας ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει: Τη ζωή του, για να προασπίσει της δική μας αξιοπρέπεια, τη δική μας ανάγκη, όρθιοι να εξακολουθούμε στεκόμαστε. Αλήθεια, όλοι εσείς που βυσσοδομείτε, αναρωτηθήκατε ποτέ τι πράγμα είναι η ζωή, πόσο μοναδική είναι και πόσο αναντικατάστατη; Αλήθεια, όταν το βράδυ στο σπίτι σας φτάνετε, στέκεστε ποτέ μπροστά στο καθρέφτη, τον εαυτό σας ν’ ατενίσετε; Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσα νοικοκυριά, με τις επιλογές σας, έχετε καταστρέψει; Για πόσους τραγικούς αυτόχειρες φέρετε την ηθική ευθύνη;
Εθνική συναίνεση! Πόσο κακόηχα ηχεί. Τα αφτιά μας νοιώθουν την αφόρητη ενόχληση. Άτεγκτοι, αμείλικτοι όταν πρόκειται για ζωές άλλων, υπάκουοι, όταν πρόκειται για τους εαυτούς σας. Πριν από λίγες μέρες διατυμπάνιζαν επίσημα χείλη με στόμφο περίσσιο, πως κανένα θέμα επίσπευσης της προεδρικής εκλογής δεν υπάρχει. Όμως, η Ρώμη είχε γνώμη άλλη. Έδωσαν εντολή στους τοποτηρητές την διαδικασία εκλογής να επισπεύσουν κι αυτοί τι να κάνουνε; Υπάκουσαν στα κελεύσματα των προϊσταμένων, σαν καλοί και ευπειθείς υπάλληλοι που είναι. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, φίλε μου. Σε λίγο κάλπες πάλι θα στηθούν. Καιρός και πάλι το λόγο του ποιητή ν’ ακούσομε: «Πώς εδώθε να βγούμε; Όχι ένας-ένας! Όλοι μαζί και μοναχός κανένας! Σα φτάσ’ η έσχατη ανάγκη να σωθείς, ενωμένος λαός θα σηκωθείς».
Καιρός, φίλοι μου, ν’ αφουγκραστούμε το στεναγμό της ματαιωμένης νιότης, των έγκλειστων την κραυγή, των προσφύγων την αγωνία για τη ληστεία του χθες, για τη δολοφονία του αύριο.
