του Μάριου Διονέλλη
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τη Ζωή και πόσο σας πείθουν οι κραυγές των καναλιών εναντίον της αλλά τουλάχιστον ένα πράγμα θα πρέπει να παραδεχτείτε. Ότι μαζί της έχουν βρει κακό μπελά τα παλαιοκομματικά απολειφάδια (όλων των κομμάτων). Επίσης ότι μαζί της έχει βρει διαφορετικό νόημα η λειτουργία της Βουλής για τους πολίτες που από τη Μεταπολίτευση και δώθε συνηθίσαμε στο θανατερά παγερό ρόλο του «Ναού της Δημοκρατίας».
Από τον Γιάννη Αλευρά, τον πρώτο που θυμάμαι ως πρόεδρο, μέχρι σήμερα, ο ρόλος αυτός ήταν περίπου σαν τον καλό διαιτητή, που δίνει το λόγο και απλά τηρεί τον κανονισμό. Ακόμα και όταν απέξω καιγόταν όλη η Ελλάδα, η Βουλή άντε το πολύ-πολύ να έκανε καμιά έκθεση για τη Δημοκρατία ή για τον Ελευθέριο Βενιζέλο ή να υποδεχόταν μαθητές για να βλέπουν από κοντά τα κατορθώματα των ηγητόρων μας.
Και ξαφνικά η Βουλή κάνει Επιτροπή για τον Έλεγχο του Χρέους. Κάνει συνέντευξη Τύπου που κι αυτή ακόμα ενοχλεί, επειδή λέει στήθηκαν κάμερες στην αίθουσα που βασιλεύει το κάδρο του Χαρίλαου Τρικούπη. Καλεί επιστήμονες για να συζητήσουν για ένα από τα θέματα που καθορίζουν τη ζωή όλων μας. Αναμεταδίδει και σποτ για την Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέους και αυτό ειδικά το τελευταία ήταν που τσάντισε πολύ τα κανάλια αλλά και την καθωσπρέπει αντιπολίτευση.
Επιτέλους, η Βουλή ως θεσμός, εκτός από χώρος παραγωγής νομοθετικού έργου γίνεται και πεδίο πρωτογενούς παραγωγής πολιτικής. Επιτέλους προασπίζει τη λειτουργία της ακόμα και έναντι της ίδιας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στέλνοντας πίσω νομοσχέδια που έχουν μέσα τους άσχετες τροπολογίες.
Επιτέλους, η Βουλή απέκτησε Ζωή. Γι’ αυτό έχουν τσαντιστεί τόσο πολύ μαζί της.
