Οι κυβερνήτες του τόπου, δηλαδή οι διαχειριστές μιας αμφίβολης «κυβερνησιμότητας» εφαρμόζουν όπως μπορούν όσα υπαγορεύονται από τα διεθνή κέντρα, τις μνημονιακές υποχρεώσεις και τις συμφωνίες συμμάχων και εχθρών μας, χωρίς πολλές-πολλές αντιρρήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε αρκετά: Μνημόνια χωρίς πεζοδρόμιο. Πρέσπες με κάποιο κόστος. Ανοιχτές πύλες στο προσφυγικό – και στις ΜΚΟ. Μετά τη φθορά του, ήρθε η σειρά της Ν.Δ. Η δικιά της φαντασίωση, ότι δηλαδή η χώρα είναι κάτι σαν επιχείρηση που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σωστό μάνατζμεντ, σιγά-σιγά καταρρέει. Λίγοι μήνες κύλησαν και όλοι σήμερα αναγκάζονται να παραδεχτούν αυτό που ο λαός δηλώνει εδώ και καιρό: Το μεταναστευτικό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τα κεντρικά θέματα από τα οποία δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει.
Η περίοδος χάριτος τέλειωσε για την κυβέρνηση της Ν.Δ. και τώρα δοκιμάζεται στα δύσκολα. Προχωρά στην επίταξη, που διαδέχεται τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, και έπονται κι άλλες κλιμακώσεις. Η «συμφωνία» προβλέπει τη μετατροπή των νησιών στις μεγαλύτερες φυλακές της Ευρώπης. Και αν αυτά δεν αρκούν, όταν τα προσφυγικά κύματα μεγαλώσουν, τότε ολόκληρη η χώρα σαν φυλακή. Τέλος. Οι κάτοικοι των νησιών ας το πάρουν απόφαση!
Έχουμε μπροστά μας δύο πτέρυγες της παγκοσμιοποίησης (Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) που εφαρμόζουν τα ίδια με διαφορετική εσάνς. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η χώρα μπορεί να χωρέσει πολλούς, πάρα πολλούς πρόσφυγες, όσους περίπου το θέλουν ή εξαναγκάζονται να βρεθούν στη χώρα μας. Η Ν.Δ. θα ήθελε να περιορίσει λίγο την κλίμακα αλλά ξέρει πως δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γενικό σχεδιασμό. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά θα έκαναν και οι δύο ή ο ένας από τους δύο αυτό που επιβάλλεται: Θα εκκένωναν τα νησιά αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση, αντί να στήνουν εκεί «δομές»-φυλακές. Δε γίνεται τη στιγμή που υπάρχουν προστριβές και προκλήσεις από την πλευρά της Τουρκίας, με ανοικτή αμφισβήτηση της κυριαρχίας της χώρας, να επιτρέπεται τέτοια ασυδοσία επί των νησιών. Υπάρχουν «δεσμά» που δεν αφήνουν περιθώρια στις κυβερνήσεις να αποσυμφορήσουν τα νησιά; Αυτά λύνονται με πολιτική απόφαση και χωρίς πολλά–πολλά. Εκτός αν οι ελίτ μας έχουν «συμβόλαια» να εκπληρώσουν και αυτό πράγματι συμβαίνει. Πιο σημαντικό από τα οικονομικά μνημόνια. Αλλά το ενιαίο κόμμα της παγκοσμιοποίησης δεν ακούει τη φωνή του λαού των νησιών…
Θέλουν μόνο να ακούμε και να νοιαζόμαστε αποκλειστικά για το πόσο θα είναι μια σύνταξη, ένα επίδομα, ένα φιλοδώρημα, τη στιγμή που ολόκληρη η χώρα επιτάσσεται, ξεπουλιέται μπιρ παρά και βουλιάζει.
Η γκλαμουριά θέλει να γιορτάσει τα 200 χρόνια στα Χίλτον, στο Μέγαρο, στην Γκραν Μπριτάνια, στην Εκάλη και στα σαλέ της Ελβετίας. Τόσο νοιάζεται και διόλου δεν ανησυχεί μήπως συμπέσει η επέτειος με τη συρρίκνωση της χώρας, όπως ήδη δρομολογείται.
Λίγη σαμπάνια ακόμη παρακαλώ!
