Η επίσκεψη Μπλίνκεν σε Ελλάδα και Τουρκία συνέβη σε μια στιγμή όπου οι ΗΠΑ προσπαθούν να σφραγίσουν την επικυριαρχία τους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και να προωθήσουν στο μέγιστο δυνατό τα συμφέροντά τους. Για την Ελλάδα, σύμφωνα και με τις δηλώσεις των ίδιων των συμμετεχόντων, οι συναντήσεις αφορούσαν τρεις τομείς: Τη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ και τη συνδρομή στον πόλεμο στην Ουκρανία, τους ενεργειακούς και οικονομικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή και βέβαια τα ελληνοτουρκικά, για τα οποία, έπειτα από τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία, οι ΗΠΑ πιέζουν για μια συμφωνία «διασφάλισης» της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δηλώσεις του υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ και στις δύο χώρες, έγιναν σε θετικό κλίμα, χωρίς να λείπουν αβρότητες και έπαινοι, ενώ στην περίπτωση της Τουρκίας έγιναν και δηλώσεις σχετικά με την καταρχήν θετική στάση της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τον εξοπλισμό και εκσυγχρονισμό των F-16 της γειτονικής χώρας, χωρίς ωστόσο να δοθεί κάποιο χρονοδιάγραμμα.
Πόλεμος, βάσεις, ενέργεια
Σε ό,τι αφορά τον στρατιωτικό τομέα, η επίσκεψη Μπλίνκεν φαίνεται να έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην ακόμη μεγαλύτερη επέκταση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων και σχεδιασμών στη χώρα. Μάλιστα, ειδική μνεία έγινε στο στρατόπεδο της Αλεξανδρούπολης, το οποίο για τις ΗΠΑ αποτελεί ένα από τα πιο στρατηγικά και σημαντικά στρατόπεδα της ευρύτερης περιοχής και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και προφανώς αφορούν και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Επιπλέον, ο Α. Μπλίνκεν δεν παρέλειψε να τονίσει τον «ηγετικό» ρόλο της Ελλάδας στην παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία και στην ανάγκη να συνεχίσει αυτή η βοήθεια αμείωτη την επόμενη περίοδο. Πράγμα που αδιαμφισβήτητα σχετίζεται με την παροχή αρμάτων Leopard και άλλων οπλικών συστημάτων, για την οποία πιέζονται όλες οι ευρωπαϊκές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και στην περίπτωση της Ελλάδας θα πρέπει να «ξηλωθούν» από διάφορα σημεία της επικράτειας, ανάμεσα στα οποία είναι και τα νησιά. Στο οικονομικό επίπεδο, αρχικά τονίστηκε η μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, ώστε να παίξει σημαντικό ρόλο στην απεξάρτηση των χωρών της ευρωατλαντικής συμμαχίας από το ρωσικό φυσικό αέριο. Επιπλέον, έγινε και αναφορά στην πράσινη μετάβαση της ελληνικής οικονομίας αλλά και στις ποικίλες επενδύσεις που οι ΗΠΑ επιδιώκουν στη χώρα.
Η παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού από την Ελλάδα στην Ουκρανία ικανοποιεί και τον στόχο της σιωπηλής αποστρατικοποίησης των νησιών μας. Πράγμα ιδιαίτερα βολικό αφού οι ΗΠΑ έπειτα από τις σεισμικές καταστροφές βλέπουν την ευκαιρία να «σπρώξουν» την Ελλάδα σε παραχωρήσεις ώστε να συγκρατήσουν την Τουρκία στο δυτικό άρμα
Ελληνοτουρκικά
Βέβαια, η επίσκεψη Μπλίνκεν δεν θα μπορούσε να μην αφορά και τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, για τις οποίες οι ΗΠΑ βλέπουν ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας. Σύμφωνα με τον Α. Μπλίνκεν οι δυο χώρες έχουν έρθει πιο κοντά έπειτα από τη συνδρομή της Ελλάδας στην Τουρκία σχετικά με τις καταστροφές από τους σεισμούς και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για να επιτευχθεί ακόμη και άμεσα μια συμφωνία δια της διπλωματικής οδού για ζητήματα που «χρονίζουν». Άλλωστε, παρότι ο Αμερικανός υπ. Εξωτερικών ομολόγησε πως το θέμα συζητήθηκε και με τις δύο χώρες, δεν θέλησε να προβεί σε διευκρινήσεις, συνεχίζοντας την ουδέτερη πολιτική των ΗΠΑ και προτρέποντας σε διάλογο, με «καλή πίστη», και σε ηρεμία μέχρι και τις εκλογές.
Συμπεράσματα
Συνοψίζοντας, η επίσκεψη Μπλίνκεν κάθε άλλο παρά τυπική ήταν. Οι ΗΠΑ προσπαθούν με κάθε τρόπο να εδραιώσουν την παρουσία και την επικυριαρχία τους στην περιοχή, ενώ είναι φανερό πως η οπτική τους διακατέχεται από έναν κυνικό πραγματισμό που αφορά την επίτευξη συνολικότερων σχεδιασμών και δεν λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα, τα σύνορα, την ασφάλεια, την κυριαρχία ή τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Σε αυτή τη φάση, οι ΗΠΑ από την Ελλάδα προσπαθούν να εξασφαλίσουν πολλαπλά και αλληλοσυνδεόμενα συμφέροντα, είτε αυτά αφορούν την πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία, είτε την Ανατολική Μεσόγειο. Καταρχήν, η στρατιωτική επέκταση των ΗΠΑ στην Ελλάδα, που έχει γνωρίσει αύξηση άνευ προηγουμένου τα τελευταία χρόνια, είναι ιδιαίτερα σημαντική για τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και συνδυάζεται άμεσα και με την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο. Βέβαια κάτι τέτοιο, είναι προφανές πως καθιστά τη χώρα μας στόχο, σε περίπτωση κλιμάκωσης του πολέμου αλλά αυτό για τις ΗΠΑ είναι αδιάφορο. Επιπλέον, η παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού από την Ελλάδα στην Ουκρανία, αφενός αποτελεί παράδειγμα και σημείο πίεσης για όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ενώ παράλληλα ικανοποιεί και τον στόχο της σιωπηλής αποστρατικοποίησης των νησιών μας μέσω της μεταφοράς οπλικών συστημάτων. Συστήματα, τα οποία στην πορεία η χώρα θα επανεξοπλιστεί από τις ΗΠΑ χωρίς βέβαια να μπορεί να τα τοποθετήσει πίσω στα νησιά καθώς κάτι τέτοιο αυξάνει τις «εντάσεις» με την Τουρκία. Πράγμα ιδιαίτερα βολικό αφού οι ΗΠΑ έπειτα από τις σεισμικές καταστροφές βλέπουν την ευκαιρία να «σπρώξουν» την Ελλάδα σε παραχωρήσεις ώστε να συγκρατήσουν την Τουρκία στο δυτικό άρμα. Για αυτό το σκοπό, θα πιέσουν για οποιαδήποτε συμφωνία, διαμοιρασμού ή συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, αρκεί αυτή να γίνει με τη δική τους διαμεσολάβηση και επικυριαρχία. Εξάλλου, για τις ΗΠΑ –και όχι μόνο– δεν τίθενται ζητήματα συνόρων και κυριαρχίας αλλά ΝΑΤΟϊκά εδάφη και ύδατα, τα οποία έτσι κι αλλιώς έχουν γκριζαριστεί μεθοδικά ώστε να θεωρούνται συνολικά «διαφιλονικούμενα».
Συνάντηση Μπλίνκεν-Τσίπρα
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και συμφωνημένα στο πλαίσιο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, εξού και ο Α. Μπλίκεν συναντήθηκε και με τον Α. Τσίπρα, ώστε να είναι ξεκάθαρο πως θα γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις ανεξαρτήτως κυβερνητικής σύνθεσης, σε γεωπολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Άλλωστε, οι ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ δεν αμφισβητούν σε κανένα επίπεδο την άνευ όρων πρόσδεση της χώρας στην πολιτική των ΗΠΑ και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτό το ζήτημα απουσιάζει τελείως από την προεκλογική συζήτηση. Ούτε βέβαια ήταν τυχαίος ο έπαινος του Α. Μπλίνκεν για τον «ηγετικό» ρόλο της χώρας στην ενταξιακή πορεία των βαλκανικών χωρών, έπειτα από τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Μια τέτοια συμφωνία θα ήθελαν να γίνει και στην περίπτωση του Αιγαίου. Κάτι που πλέον λέγεται ανοιχτά, είτε δια στόματος Ντ. Μπακογιάννη για άμεση συνεκμετάλλευση, είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει δηλώσει πως θα ήθελε «Πρέσπες παντού». Με τη διαφορά βέβαια, ότι ένας «συμβιβασμός» σε ένδειξη «καλής» πίστης στο Αιγαίο, θα αφορά την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και όχι μόνο.
Η Ντόρα λέει όσα οι άλλοι δεν λένε…
Εναρμονισμένη με το κλίμα της επίσκεψης Μπλίνκεν η Ντόρα Μπακογιάννη είπε πολλά σε πρόσφατη συνέντευξή της. Υπενθυμίζουμε ότι η Ντόρα Μπακογιάννη δεν είναι μια τυχαία πολιτικός και τα τελευταία χρόνια με τις δηλώσεις της έχει πει όλα όσα «φοβάται ή ντρέπεται» να συνομολογήσει το πολιτικό σύστημα. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν και οι δηλώσεις της για την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη.
Έτσι και τώρα, έπειτα από την «επίθεση φιλίας» του Τούρκου ΥΠΕΞ, Μ. Τσαβούσογλου και τις «παραινέσεις» του Αμερικάνου ΥΠΕΞ προς την Ελλάδα, η Ν. Μπακογιάννη παίρνει τη σκυτάλη και με αβρότητα προτείνει πιο «συνεργατικές» σχέσεις με τη Τουρκία. Για την ίδια, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου δεν είναι ταμπού και θα μπορούσαν ακόμη και σήμερα να βρεθούν λύσεις με πυξίδα τη συμφωνία Λιβάνου-Ισραήλ. Δηλαδή, με μια συμφωνία με διαμεσολαβητή τις ΗΠΑ, που όπως και στην περίπτωση Λιβάνου-Ισραήλ, λύνει τα χέρια των εταιρειών εξόρυξης χωρίς όμως καθόλου να λύνει τα προβλήματα στις σχέσεις των δύο χωρών.
Για αυτό το σκοπό, όπως είπε, είναι βέβαιο πως θα υπάρξει στο μέλλον μια διεθνής σύνοδος όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, ενώ σε ό,τι αφορά την επέκταση των χωρικών υδάτων και την κατάθεση συντεταγμένων για την ΑΟΖ η Ν. Μπακογιάννη υποστήριξε πως κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να συμβεί σε αυτή τη φάση.
Σε όλα τα παραπάνω, σύμφωνα με την ίδια, η Ν.Δ. δεν είναι μόνη της αλλά έχει και την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο δεν υπάρχουν διαφωνίες στα στρατηγικά ζητήματα και οι όποιες αντεγκλήσεις αποσκοπούν σε «επαναστατική» γυμναστική, αφού όταν τα δύο κόμματα συζητούν «σοβαρά» δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα.
Κάπως έτσι, περνάμε από τη νομική διευθέτηση-πετσόκομμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στη Χάγη, στη συνεκμετάλλευση και την κατοχύρωση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή, μέσα από ιδιότυπες συμφωνίες και σχήματα που θα εγκυμονούν ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους.
