Προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής
Α. Αυτές τις μέρες έγινε ένα μικρό μακελειό σε ένα ελληνικό χωριό στην Ουκρανία που λέγεται Σαρτανά. Ένα ελληνικό χωριό, μια κωμόπολη ουσιαστικά, στο μέγεθος της Σητείας ή του Κιάτου, όπου μία οβίδα σκότωσε εφτά Έλληνες και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 18. Θα ήθελα πάρα πολύ η ελληνική Αριστερά να το είχε κάνει αυτό θέμα. Να το είχε κάνει θέμα γιατί είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, το κομμάτι του Ελληνισμού της Διασποράς, αλλά και γιατί έχει και πολύ μεγάλη πολιτική αξία. Όλα αυτά τα ζητήματα αφορούν την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, γιατί ο πολιτισμός μας δεν είναι μόνο τα τραγούδια και οι επιχορηγήσεις και τα ΔΗΠΕΘΕ. Πολιτισμός είναι το σύνολο της ύπαρξής μας. Όταν, λοιπόν, δεν υπερασπιζόμαστε ένα κομμάτι του Ελληνισμού με ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων, το οποίο σήμερα και σε αριθμητικό επίπεδο αποτελείται από εκατό χιλιάδες ανθρώπους, είναι τραγικό να συζητάμε για το πώς θα μοιραστούν οι επιχορηγήσεις στους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες. Έχουμε κάνει μία μονοδιάστατη ιεράρχηση. Και επίσης έχουμε προσφέρει την ιστορία και τον πολιτισμό στους απατεώνες και στους φασίστες. Στον Σαμαρά να πηγαίνει στην Αμφίπολη και να κάνει σόου και στους Χρυσαυγίτες να έχουν σαν σήμα και γνώρισμά τους το μαίανδρο. Τ’ αφήσαμε αυτά. Και συνεχίζουμε να τα αφήνουμε· και το χειρότερο είναι ότι έχουνε επικρατήσει και αντιλήψεις μέσα στην Αριστερά που λένε καλά κάναμε (που τα αφήσαμε). Λίγο θέλει να κουνήσουμε το δάχτυλό μας για να έχουμε αποτέλεσμα. Παρακάλεσα τους ακροατές στο Κόκκινο και τους φίλους στη Λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού», σαν ελάχιστο πράγμα, τους έδωσα και τα τηλέφωνα, να πάρουν τηλέφωνο στο υπουργείο Εξωτερικών. Πήρανε εκατό-διακόσιοι άνθρωποι, τους βομβαρδίσανε, παίρνανε και τους βρίζανε, δεν ξέρω τι τους λέγανε, κι αναγκάστηκε ο υπουργός, ο Άκης Γεροντόπουλος, να μου πει ότι υπέγραψε να τους στείλει 30 χιλιάδες ευρώ, ενώ έχουνε τρία χρόνια να τους δώσουνε ένα ευρώ. Δεν σώζεται η κατάσταση με ένα ποσό, αλλά από μικρά πραγματάκια καταλαβαίνει κανείς τι μπορούμε να κάνουμε. Έχουμε κάνει εξαιρετικές διαπιστώσεις, είμαστε έξυπνοι, είμαστε καλλιεργημένοι, έχουμε εμπειρία, αλλά φτάνει! Μπορεί ο καθένας που ανεβαίνει εδώ πάνω να κάνει μια πρόταση; Να μαζέψουμε διακόσιες προτάσεις, συγκεκριμένες, και να δούμε τι θα τις κάνουμε; Δεν μπορώ άλλο πια να ακούω διαπιστώσεις χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, χωρίς σχέδιο!
Β. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκινεί την κοινωνία, δεν τη συγκινεί γιατί η κοινωνία πιστεύει ότι ως δια μαγείας θα καταργήσει το Μνημόνιο, θα αποκαταστήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, τα πάντα, και η Ελλάδα θα γίνει Ελβετία μέσα σε λίγες μέρες. Ο κόσμος έχει στραφεί στην Αριστερά γιατί την ξεχωρίζει από το ήθος της. Κι αυτό μην το ερμηνεύσετε με ηθικολογικούς όρους, ερμηνεύστε το και πολιτικά. Γιατί είμαστε διαφορετικοί. Γιατί μας θεωρεί ότι δεν είμαστε συμβατοί με τους άλλους πολιτικούς. Κι εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να φερόμαστε συμβατά και συμβατικά. Δηλαδή, προσπαθούμε να εξομοιωθούμε με τους άλλους. Εάν το κάνουμε αυτό το πράγμα, και κινδυνεύουμε να το κάνουμε με διάφορα που κυκλοφορούν για πιθανές αταίριαστες συμμαχίες, νομίζω ότι η κοινωνία δεν θα έχει κανένα λόγο να μας επιλέξει.
Και κάτι άλλο. Υπάρχουν τρόποι να ενεργοποιήσουμε τους πολίτες. Εμείς ξεκινήσαμε και φτιάξαμε μία λέσχη, η οποία έχει 314 μέλη. Μέσα σε δέκα μήνες. Απ’ αυτούς μερικοί είναι και σε οργανώσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ, και οι άλλοι είναι γενικώς άνθρωποι αριστεροί. Έχουμε αναπτύξει μια σημαντική δραστηριότητα. Έρχονται άνθρωποι νεότεροι, έρχονται και άνθρωποι με πατερίτσες. Ο κόσμος θέλει να του μιλήσεις με μια γλώσσα που την καταλαβαίνει, να του προτείνεις πράγματα που μπορεί και έχει διάθεση να τα κάνει. Η Λέσχη είναι ένα μικρό υπόδειγμα.
Γ. Πρέπει να αναπτύξουμε τα δικά μας μέσα επικοινωνίας. Υστερούμε απελπιστικά. Έλεγα κι εξακολουθώ να λέω ότι χρειαζόμαστε ένα δικό μας κανάλι. Όχι κανάλι ΣΥΡΙΖΑ, υποστηριγμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει να το κάνουμε. Να μην υπερεκτιμούμε την τηλεόραση, (αλλά να τη χρησιμοποιούμε με άλλο τρόπο). Υπάρχουνε τριάντα σύντροφοι που εξαντλούν το όριο που έχει βάλει η Κεντρική Επιτροπή, δύο φορές τη βδομάδα σε κανάλι εθνικής εμβέλειας. Και μερικοί το υπερβαίνουν κιόλας. Δηλαδή, ο καθένας τους βγαίνει 104 φορές το χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι από τις εκλογές του ’12 μέχρι τις εκλογές του ’14, έχουνε βγει, μόνο αυτοί οι 30 σύντροφοι, στα κανάλια εθνικής εμβέλειας, 6.000 φορές! Δεν είναι υπερβολή. Αν πάρετε τα στοιχεία απ’ το τμήμα που τα καταγράφει, θα διαπιστώσετε ότι είναι έτσι. Δέστε, λοιπόν, την αποτελεσματικότητα. Ο τρόπος που λειτουργούμε στα κανάλια της τηλεόρασης είναι αναποτελεσματικός. Μέσα σε δύο χρόνια, (κι ενώ η ζωή του κόσμου χειροτέρεψε), χάσαμε και μία μονάδα αντί ν’ ανέβουμε έστω μία μονάδα. Περιμένουμε από τον Αλέξη Τσίπρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, κάθε φορά! Αλλά αυτό δεν είναι κόμμα, δεν είναι φορέας, δεν είναι οργάνωση, δεν είναι κίνημα που θα φέρει την αλλαγή.
Η τηλεόραση λειτουργεί σαν εικόνα. Όσοι ασχολούμαστε με τα ΜΜΕ το ξέρουμε. Έχει πολύ μεγαλύτερη επίπτωση σ’ έναν άνθρωπο ένα βαρελότο που θα σκάσει δίπλα του, από μια έκρηξη ατομικής βόμβας που θα δει στην τηλεόραση. Συνειδητοποιήστε το αυτό και αν συνειδητοποιήσετε και τον τρόπο με τον οποίο είναι φτιαγμένες οι εκπομπές, από τους καναλάρχες και τους ειδικούς, θα καταλάβετε την αναποτελεσματικότητά μας. Δεν πρέπει να υποκαταστήσουμε τη δουλειά μέσα στην κοινωνία (πρόσωπο με πρόσωπο) με την τηλεοπτική μας εικόνα. Αυτό μπορεί να μας εξυπηρετεί για να γίνουμε γνωστοί, να πάρουμε σταυρούς, και να βγούμε (βουλευτές) στις εκλογές, όμως, δεν εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εξυπηρετεί την κοινωνία.
Δ. Κλείνω, αν και έχω 33 θέματα, λέγοντας ότι πρέπει να κάνουμε ειδικές συναντήσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Για παράδειγμα, να συζητήσουμε για τη νεολαία. Γιατί δεν έχουμε απήχηση στη νεολαία; Εκτός εάν δεν το βλέπετε!
Να εξετάσουμε το οργανωτικό! Γιατί παρουσιάζεται αυτή η οργανωτική κατάσταση; Συγγνώμη, δεν εξανίστασθε; Δεν ξεσηκώνεστε που στις οργανώσεις μελών που έχουνε γραμμένα διακόσια μέλη έρχονται επτά; Που είναι καθεστώς; Είτε στην Κυνουρία, είτε στην Εύβοια, είτε στο Περιστέρι; Δεν θυμώνετε; Δεν ανησυχείτε; Δεν θεωρείτε ότι έτσι, με ένα τόσο σαθρό κόμμα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε; Πώς θα κυβερνήσουμε; Έχουμε προοδεύσει σε πολλά πράγματα, είμαστε αξιοθαύμαστοι για πολλά πράγματα, αλλά πρέπει να δούμε πού έχουμε σημαντικές αδυναμίες. Να επικεντρωθούμε, να κάνουμε προτάσεις και να πέσουμε με τα μούτρα για να καλύψουμε αυτά τα κενά. Αλλιώς, φοβάμαι, ότι θα παραμείνουμε συμβατοί, και μπορεί να πάρουμε και την κυβέρνηση, αλλά δεν ξέρω για πόσο και δεν ξέρω και τι θα κάνουμε. Σας ευχαριστώ πολύ.
(Ομιλία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014)
