Λυγιά Κορινθίας, σιδηροδρομικός σταθμός: από τότε που ξεκίνησε να λειτουργεί δεν έχει κανένα εργαζόμενο, έχει όμως γραφεία!
Τρίτη, περιμένω το τρένο των 18:30 με κατεύθυνση το Κιάτο, το οποίο πρέπει να φτάσει στο Κιάτο στις 18:52, όπου αλλάζεις το συμβατικό και μπαίνεις στον προαστιακό για Αθήνα-Πειραιά με αναχώρηση στις 18:59.
Στην απέναντι πλευρά περιμένει μία γυναίκα με δύο κοριτσάκια δύο και τεσσάρων χρονών. Κάποια στιγμή με ρωτάει αν περιμένει σωστά από εκείνη την πλευρά για Αθήνα, της απαντάω ότι από εκεί πάει προς Αίγιο. Πανικόβλητη ψάχνει να βρει την υπόγεια διάβαση προς τη σωστή πλευρά. Με ξαναρωτάει. Της δείχνω. Έρχεται κάθιδρη τραβώντας παιδιά, βαλιτσάκια και τσαντάκια. Φυσικά δεν υπάρχει πουθενά πινακίδα που να δείχνει την κατεύθυνση.
Περνάει η 18:30, πουθενά το τρένο. Πάει 18:40 και συνειδητοποιούμε ότι χάσαμε ήδη την ανταπόκριση από το Κιάτο για Αθήνα. Η ώρα έχει φτάσει 19:10, 40΄ λεπτά καθυστέρηση, και από την απέναντι πλευρά βλέπουμε ένα πούλμαν σταματημένο να μας κορνάρει. Ο οδηγός φωνάζει, «Κιάτο!». Τρέχουμε προς την υπόγεια διάβαση, ανεβαίνω στο πούλμαν, ο οδηγός μας λέει ότι το τρένο χάλασε και γι’ αυτό ήρθε αυτός να μας πάει στο Κιάτο. Τον ρωτάω αν υπάρχει ανταπόκριση για Αθήνα ή αν θα πρέπει να περιμένουμε 2 ώρες το επόμενο. Απαντά ότι δεν ξέρει τίποτα. Επιμένω να μην φύγει και να μου πει, αν είναι να περιμένω 2 ώρες στο Κιάτο, να μείνω Λυγιά και να πάρω το επόμενο. Ξαναλέει ότι το τρένο χάλασε, ότι δεν υπάρχει άλλο και δεν ξέρει κάτι παραπάνω, απλά του είπαν να περάσει να μας πάρει, και ν’ αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Φεύγω ρισκάροντας την ταλαιπωρία.
Το λεωφορείο σταματάει Ξυλόκαστρο αγνοώντας τον ενδιάμεσο σταθμό της Λυκοποριάς, παίρνει και αφήνει κάποιους, και κατόπιν καταλήγει Κιάτο. Πάω στο ταμείο και αρχίζω τα παράπονα, ότι δεν είμαστε ζώα να περιμένουμε χωρίς καμία ενημέρωση και άλλα πολλά. Η υπάλληλος κέρινο ομοίωμα. Επιμένω, ζητάω κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας με το σταθμό, μου απαντάει ότι δεν υπάρχει, κι έτσι αντιλαμβάνομαι ότι τουλάχιστον μιλάει. Ρωτάω πότε είναι το επόμενο δρομολόγιο για Αθήνα, μου απαντάει σε μισή ώρα. Επιτέλους, κάτι ευχάριστο.
Φεύγουμε χωρίς κανένα άλλο απρόοπτο. Φτάνουμε σε κάποιο σταθμό που λέγεται Αθήνα, εγώ ατάραχος στη θέση μου. Στο παρά ένα ρωτάω το ζευγαράκι απέναντι, αν ο σταθμός Λαρίσης είναι ο επόμενος, τα παιδιά μου λένε ότι είναι αυτός. Τρέχω με την ψυχή στο στόμα να βγω από το βαγόνι…
Τα τρένα και οι γραμμές εκσυγχρονίζονται και πωλούνται σε ιδιώτες. Αλλά η ταλαιπωρία παραμένει, να μας θυμίζει ότι «εδώ είναι Ελλάδα», όπως μου είπε και η κοπέλα δίπλα μου με τα σπασμένα ελληνικά της!
