Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί στις 6/6/2015
Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή δεν κόμισε κάτι εντυπωσιακά καινούργιο στην πολιτική επικαιρότητα. Η απόπειρα να τοποθετηθούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, επιλέγοντας μεταξύ της πρότασης των δανειστών και εκείνης που μετά από διαρροές εμφανίστηκε να έχει καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση, δεν απέδωσε ιδιαίτερα, αφού η αντιπολίτευση απέφυγε να πάρει θέση στο δίλημμα.
Το ζήτημα, όμως, που στην πραγματικότητα παραμένει στο επίκεντρο, όσο και αν συσκοτίζεται από τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση στα ΜΜΕ και στη Βουλή, είναι εάν ανοίγεται κάποια άλλη προοπτική για την ελληνική κοινωνία, πέρα από αυτή που έχει δοκιμαστεί τα τελευταία πέντε χρόνια.
Γιατί, όπως έχει επισημανθεί ξανά από αυτές τις στήλες, το μνημονιακό καθεστώς δεν ήταν απλά κάποια μέτρα, δεν ήταν μόνο η «σκληρή λιτότητα». Ήταν, και είναι, το ασφυκτικό και καταστροφικό πλαίσιο σύνδεσης του καθεστώτος δανεισμού με τα προγράμματα άσκησης πολιτικής στο εσωτερικό. Δηλαδή, η κατάσταση «αποικίας χρέους» κατά την οποία, με όχημα την υπερχρέωση, καταργείται ουσιαστικά η δυνατότητα άσκησης πολιτικής, η ανεξαρτησία, η ίδια η δημοκρατία.
Η δυνατότητα εξόδου από αυτό το καθεστώς φαίνεται σήμερα να απομακρύνεται ή να ακυρώνεται. Έτσι, η αντιπαράθεση γίνεται γύρω από το αν θα επιλεχθεί το σχέδιο της ελληνικής πλευράς που περιλαμβάνει αύξηση στους φόρους, ιδιωτικοποιήσεις και αναβολή προγραμματικών δεσμεύσεων ή το σχέδιο των δανειστών που ζητά ακόμα βαρύτερα μέτρα, μεταξύ των οποίων η άμεση παρέμβαση στο ασφαλιστικό.
Στο βάθος, όμως, φημολογείται ότι κερδίζει έδαφος μια άλλη εκδοχή. Αφού οι 5 εκπρόσωποι των «εταίρων» έδειξαν τα δόντια τους και τις πλήρεις αξιώσεις τους, η «μπίλια» τελικά θα μπορούσε να κάτσει σε μια ακόμα ενδιάμεση Συμφωνία-«γέφυρα», η ρευστότητα να δοθεί για μερικούς μήνες με το σταγονόμετρο, ενώ στο μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να περάσει μερικά επώδυνα μέτρα.
Και στην άκρη της γέφυρας, η «μεγάλη Συμφωνία» του Σεπτεμβρίου, όπου φυσικά θα επανέλθουν όλες οι αξιώσεις των «δανειστών», αφού πρώτα κυβέρνηση και χώρα θα έχουν αδυνατίσει λίγο ακόμα, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο και με αντάλλαγμα το «μεγάλο πακέτο» που δύσκολα θα παρουσιαστεί σαν κάτι άλλο πέρα από ένα τρίτο μνημόνιο.
Η απάντηση στους σχεδιασμούς των Θεσμών θα ήταν, πράγματι, η «προσφυγή στο λαό» με την έννοια της απόρριψης αυτής της προοπτικής. Αντίθετα, η «προσφυγή» που κατά καιρούς προαναγγέλλεται, πότε με δημοψήφισμα και πότε με εκλογές, φαίνεται να αποτελεί δείγμα της δυσκολίας σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, όσο η κοινωνία δεν βγαίνει από τον αστερισμό στον οποίο μπήκε το 2010.
