Με όπλο την πρωτόγνωρη στήριξη του λαού η κυβέρνηση μπορεί να πει τα μεγάλα «όχι» στους εκβιασμούς
Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί το Σάββατο 14/2
Ζούμε μια σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης. Μια σύγκρουση που αφορά πολύ περισσότερα απ’ όσα «χωράνε» στο «πρόγραμμα-γέφυρα» ή στην «ακίνδυνη δόση» του μνημονίου. Το πού θα κλείσει –αν τελικά κλείσει- η συμφωνία τη Δευτέρα θα σφραγίσει το μέλλον του τόπου σε πολλά επίπεδα, με καθοριστικότερο το πολιτικό. Με τους εκβιασμούς και τα «παιχνίδια ρόλων» των ευρωκρατών να κορυφώνονται και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται, τα βήματα, η ένταση της αντιπαράθεσης και οι –πιθανοί- συμβιβασμοί αποκτούν άλλο βάθος που ξεπερνά κατά πολύ τα προφανή.
Από τη μια μεριά μια χώρα, ένας λαός, και μια κυβέρνηση. Με την ολόπλευρη υποστήριξη της κοινωνίας, με ένα σπουδαίο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης, η «ελληνική ομάδα» σηκώνει πραγματικά μια πρωτόγνωρη ευθύνη: Να νικήσει η λαϊκή εντολή. Όχι απλά ως προεκλογικό πρόγραμμα, όχι ως δέσμευση σε ψηφοφόρους, όχι ως δοκιμασία άλλων προσώπων ή ακόμα και πολιτικών. Και κυρίως, να νικήσει η χώρα, να νικήσει η Δημοκρατία! Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος.
Αλλά Δημοκρατία στην πατρίδα μας σημαίνει πολύ περισσότερα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Κάποια από αυτά αρχίζουν από την αντιστασιακή συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Άλλα ρίχνουν κρυφές ματιές στις περήφανες στιγμές αυτού του τόπου. Για να καταλήξουν στο ξεπέρασμα του φόβου και την ελπίδα που γεννιέται όταν ο λαός αποκτά λόγο. Δηλαδή, όταν οι πλατείες γεμίζουν ξανά. Όταν με εκκωφαντικό τρόπο, οι άρχοντες αποκαθηλώνονται. Όταν η ευθύνη για την κοινή μας μοίρα, παραμερίζει τα κακά μας χούγια. Όταν γίνεται υπόθεση του λαού το να ζούμε σε αυτή τη χώρα με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Με το κεφάλι ψηλά. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει περισσότερες δυσκολίες. Ή και θυσίες, όχι βέβαια με την έννοια του μεταμοντέρνου λόγου κάθε λογής τεχνοκράτη και διαχειριστή.
Αυτό παίζεται, λοιπόν. Και όλα δείχνουν ότι η κοινωνία σηκώνει το γάντι. Γιατί δεν αντέχουμε διαφορετικά; Ίσως. Μα και γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε μονάχα καταστροφή αλλά και χιλιάδες μικρές και μεγάλες δοκιμές αξιοπρέπειας. Αυτό δεσμεύει, στην πραγματικότητα, την ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτό και η επιλογή «ούτε βήμα πίσω», ο καθαρός λόγος ότι «η Ελληνική Δημοκρατία δεν εκβιάζεται», η επιμονή ότι «τα πράγματα θα πάνε αλλιώς» είναι η ρεαλιστικότερη απόφαση. Γιατί η εκφώνηση των πρώτων «όχι» οδήγησε σε μια περηφάνια που δεν βρίσκει ισοδύναμα σε «ομόλογα», «εργαλειοθήκες», «ελαφρύνσεις» και «τεχνικές πλευρές» παρά μονάχα ως διάψευσή τους.
Τι μπορεί να σταματήσει αυτή την πορεία; Σταμάτησαν, άραγε, οι εξεγέρσεις και οι αντιστάσεις στις γωνιές αυτού του πλανήτη από τα βασανιστήρια της CIA; (Τα βασανιστήρια που σωστά παρομοιάστηκαν με τις μεθόδους της τρόικας) Πόσες σταυροφορίες του «Ορθού Λόγου» δείλιασαν ή συνετρίβησαν μπροστά σε αποφασισμένους λαούς; Πόσο δυνατή, λοιπόν, είναι η ευρωκρατία, με τα όργανα, τους θεσμούς και τις αποφάσεις της; Πόσο μπορεί να αντέξει το δικό της «καθεστώς»; Τι Ευρώπη είναι αυτή που χρειάζεται τους φτωχούς, την ανεργία, τη λιτότητα, τη χρεομηχανή, το ρατσισμό, την ανισότητα; Δεν μπορεί να τα αποφύγει παρά μόνο αν αρνηθεί ακριβώς την καταστατική της ύπαρξη, έτσι όπως έχει χτιστεί. Η παραμικρή αμφισβήτηση γεννά ρήγματα που μπορούν να μετατραπούν σε φορείς απρόβλεπτων αναταράξεων. Αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουμε. Κι απέναντι σε αυτό, απαιτείται ένα «εμείς» που πρέπει εδώ και τώρα να «κατασκευαστεί». Ένα «εμείς» που περιέχει ανάγκες, πόθους, πράξεις, συνείδηση, θάρρος, φρόνημα, ανθρωπιά, αντοχή, στόχους.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, στην πραγματικότητα για μια «διαπραγμάτευση». Όσο κι αν το αποφεύγει η γλώσσα της διπλωματίας, πρόκειται στην ουσία για σύγκρουση. Το μήνυμα που έστειλαν και θα ξαναστείλουν οι πλατείες δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Είναι αυτό που πρέπει να μεταφερθεί στις καταθλιπτικές αίθουσες συνεδριάσεων των Βρυξελλών. Είναι αυτό που πρέπει και μπορεί να νικήσει.
Τα καθεστώτα, όπως αυτό του Μνημονίου, δεν τελειώνουν χωρίς σύγκρουση. Και αυτό είναι ο μόνος απαράβατος κανόνας…
Δείτε εδώ τι άλλο μπορείτε να διαβάσετε στο Δρόμο που κυκλοφορεί
