Η Λέσχη μας, που τη βαφτίσαμε «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού», έκοψε την πρώτη της πίτα!
Για την ακρίβεια, έκοψε δύο πίτες πελωρίων διαστάσεων, με δύο φλουριά, αφού η συμμετοχή ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο περιμέναμε. Η Λέσχη, πριν καλά-καλά κλείσει μήνα, έχει πάρει τα πάνω της. Πράγμα που δείχνει ότι ο αρχικός της στόχος, να μας φέρει σε πιο άμεση, τετ-α-τετ επαφή, επιτυγχάνεται. Επαφή όχι μόνο για να πίνουμε καφέδες, τσάι ή τσίπουρα, κάτι που από μόνο του είναι θαυμάσιο, αλλά και για να κάνουμε από κοινού πράγματα κοινού ενδιαφέροντος. Η πρωτοχρονιάτικη γιορτή, αποφασίστηκε για να επισπεύσουμε τη σύσφιγξη, όσων συμμετέχουν, που μέχρι πριν από ένα μήνα ήταν τελείως άγνωστοι μεταξύ τους. Αλλά και για ένα επιπλέον σοβαρό λόγο. Να δοθεί η δυνατότητα σε συμπολίτες μας που δεν έχουν πολλές επιλογές, μέσα στις γιορτές, να βρεθούν σε ένα οικείο περιβάλλον, φίλοι μεταξύ φίλων. Το πετύχαμε και με το παραπάνω. Είχαμε υπολογίσει ότι εάν εκδηλωθεί ενδιαφέρον συμμετοχής από 50 άτομα, τουλάχιστον, η γιορτή θα πραγματοποιηθεί.
Ο Δρόμος της Αριστεράς μας παραχώρησε τον όμορφο χώρο που ετοιμάζεται και θα φιλοξενεί εκδηλώσεις, συζητήσεις και εκθέσεις στο Ρουφ. Εκεί που πρόπερσι έκανα τις βραδιές ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού. Εμείς χωριστήκαμε σε ομάδες, που όλες λειτούργησαν άψογα. Κατά γενική ομολογία, το φαγητό που ανέλαβε η ομάδα μαγειρικής για 130 άτομα ήταν πολύ πλούσιο σε ποσότητα, ποιότητα και ποικιλία. Και το κρασί, λευκό, ροζέ και κόκκινο, άφθονο. Χοιρινό με δαμάσκηνα, σουβλάκια, πατάτες φούρνου, διάφορα εύγεστα πιλάφια και πολύχρωμες σαλάτες. Και του πουλιού το γάλα. Το προηγούμενο βράδυ κατάλαβα τι σημαίνει να καθαρίζεις τόνους πατάτας και καρότου! Για πότε σερβιρίστηκαν όλοι, από την ομάδα σερβιρίσματος, δεν μπορώ να σας πω. Μέχρι τραπεζομάντηλα υπήρχαν στα τραπέζια, και μεζεδάκια με διακόσμηση. Η γιορτή ήταν ρεφενέ. Ρεφενέ και η λαχειοφόρος. 125 δώρα μαζεύτηκαν, συσκευάστηκαν και μοιράστηκαν. Βιβλία, δίσκοι, κρασιά, μπιμπελό, κασκόλ κ.λπ. Και βέβαια, μουσική. Οι «Φίλοι του Στέλιου» στις φόρμες τους. Από Λοΐζο μέχρι Βαμβακάρη. Νώε Ζαφειρίδης, στην κιθάρα, Αδριανός Παγορόπουλος και Θοδωρής Ζέης, στο μπουζούκι, Εύα Ξένου στο τραγούδι. Και, η έκπληξη της βραδιάς, η Ελένη Καλαντζοπούλου, στο κλαρίνο, αγαπημένη από την καλή εποχή της Οπισθοδρομικής Κομπανίας. Και, εννοείται, χορός. Απ’ ότι φαίνεται θα κάνουμε και δικό μας χορευτικό! Και χορωδία! Guest ο Χρήστος, ο οποίος τραγούδησε «βουνό με βουνό δεν σμίγει…», με σωστό ύφος, χρώμα και στυλ, ενώ ο Βαγγέλης, απήγγειλε δύο ωραία κομμάτια που ταίριαζαν στη βραδιά, του Αλέξη Πανσέληνου, με φόντο τη διακόσμηση που είχαν κάνει η Ρέα, η Έφη και ο Χρήστος. Η Δέσποινα, η Αγλαΐτσα, η Πέγκυ, η Βανέσσα, η Ιωάννα, η Σοφία, η Γεωργία, ο Φώτης, η Νάνσυ, η Μαρία, ο Κώστας και, και, και… στην υποδοχή, στην κουζίνα, στην αίθουσα, στο μπουφέ, στα δώρα, στην καθαριότητα, ο Νίκος έπλενε πιάτα και μαχαιροπήρουνα μέχρι τις 4 που τελικά αποσυρθήκαμε κατευχαριστημένοι. Ο Κώστας και ο Γιώργος στον ήχο, και καθοριστική η βοήθεια του Τάσου, που έλυνε όποιο μικροπρόβλημα εμφανιζόταν. Κόσμος απ’ όλη την Αττική… Ο Θάνος, η Βάσω, η Αλεξία, ο Γιώργος και ο Σωτήρης ήρθαν από την Παλλήνη και το Γέρακα. Η Κική από τη Νίκαια, η Ουρανία από το Χολαργό, ο Λευτέρης από τη Νέα Σμύρνη και άλλοι από το Κερατσίνι, το Φάληρο και την Αγία Παρασκευή, και βέβαια από το κέντρο, Πλ. Βικτωρίας, Εξάρχεια, Παγκράτι κ.λπ.!
Ένα γλέντι αλληλένδετο με τα υπόλοιπα που έχουμε στα σκαριά. Ομάδες λογοτεχνίας, ιστορίας, αλληλεγγύης, περιηγήσεων, ξεναγήσεων και εκδρομών. Κάθε βδομάδα, η συνάντηση της Κυριακής. Μεσοβδόμαδα, μια πιο μικρή ομάδα, επεξεργάζεται όποιες ιδέες και προτάσεις υπάρχουνε. Η λέσχη είναι απ’ όλη την Αθήνα και μπορεί να γίνει όλης της Ελλάδας. Βλέποντας και κάνοντας. Το απολαμβάνουμε και δεν βιαζόμαστε. Νέο εγχείρημα, νέες εμπειρίες.
Πετραδάκι-πετραδάκι
Αισθανόμαστε την ανάγκη να μην αφήσουμε την πολιτική σε συνθήκες καταστροφικής κρίσης να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας. Να μην ξεχωρίζουμε την πολιτική από την πολιτισμική και κοινωνική δράση. Ούτε υποκατάστατα με τεχνητές συγκολλήσεις. Να μην υποτιμήσουμε τις ανάγκες μας σαν πολίτες που είναι πολύπλευρες και πολύπλοκες. Ούτε να περιμένουμε από άλλους να μας δώσουν τις λύσεις. Πρέπει να εντυπώσουμε βαθιά στο μυαλό μας ότι η κρίση δεν είναι πρόσκαιρη, δυστυχώς. Δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ως δια μαγείας ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση με ένα μεγάλο ποσοστό ψήφων, ακόμα και με αυτοδυναμία, που είναι το ζητούμενο.
Για να χτίσουμε πάνω στα ερείπια θα χρειαστούμε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο. Θα χρειαστούμε και τη συμβολή όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων, που η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου, έχει θέσει στο περιθώριο. Στην απομόνωση. Γιατί οι συμπολίτες και οι συμπολίτισσές μας δεν πάσχουν από κάποιο σύνδρομο, ασθένεια ή κάποιον ιό μοναξιάς και απόσυρσης. Υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης και προσανατολισμού της κοινωνίας. Που ακόμα κι όταν τα νούμερα ευημερούν, οι πολίτες εξωθούνται σταδιακά, συστηματικά, ασυνείδητα, στην απομόνωση, τον ατομισμό και την ανασφάλεια. Στη στέρηση, τελικά, όλων των ζωτικών στοιχείων ενός πνευματικά υγιούς οργανισμού. Κι όταν κλονιστεί πνευματικά ο οργανισμός, έπονται πολλά προβλήματα υγείας σωματικά.
Η Λέσχη μας έχει στο κέντρο της τον πολίτη, που δεν ξεχωρίζει το δικό του πρόβλημα, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του επιθυμίες απ’ αυτές των άλλων ανθρώπων. Γι’ αυτό η λέσχη είναι εξωστρεφής. Καλεί όποιον θέλει να συμμετέχει σε όποιον βαθμό και με όποιο τρόπο ο ίδιος μπορεί. Στη Λέσχη μας, ο καθένας λέει τη γνώμη του και συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις. Ο καθένας θα μπορεί να αναδείξει τα ταλέντα και τις ιδιαιτερότητές του. Η Λέσχη απευθύνεται σε όλους τους πολίτες γνωστούς και άγνωστους που μπορούν και έχουν διάθεση να μοιραστούν με άλλους τα δικά μας και τα δικά τους πλούσια ελέη.
Σίγουρα, δεν ανακαλύψαμε τον τροχό. Αλλά βρίσκουμε αυτό που κάνουμε αναγκαίο, υγιές και προοδευτικό. Όπως και άλλες αξιοθαύμαστες προσπάθειες που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, βάζουμε το λιθαράκι μας στην αναζήτηση εξόδων από την κρίση, που πολλές φορές, πέρα από φραστικές διατυπώσεις, ακόμα και οι πολιτικοί της Αριστεράς, επί τω έργω, περιορίζουν αυτή την αναζήτηση στο στενά οικονομικό επίπεδο. Εάν η κρίση ήταν μόνο οικονομική, η έξοδος απ’ αυτήν θα ήταν ένα τεχνοκρατικό ζήτημα, πιο εύκολη. Αλλά, δεν είναι. Η κρίση έχει διαχυθεί μέσα στην κοινωνία και δεν έχει αφήσει τίποτα και κανέναν ανεπηρέαστο. Εμείς θέλουμε, πέρα από ό,τι άλλο κάνει ο καθένας ατομικά, να προσπαθήσουμε από κοινού να φτιάξουμε ένα πυρήνα που θα αντιμετωπίζει την κρίση και τα προβλήματα που αυτή δημιουργεί, αλλά και τις ευκαιρίες που μας δίνει, με μια θεώρηση ολιστική. Ούτε μόνο πολιτική, ούτε μόνο οικονομία, ούτε μόνο πολιτισμός. Όλα αλληλένδετα και αδιαχώριστα.
Η νέα κατάσταση που σίγουρα θα είναι μακράς διαρκείας, απαιτεί επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών σχέσεων, για να κρατήσουμε όσο χρειαστεί. Και οι επιλογές μας πρέπει να τείνουν σε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό μοντέλο, για την κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε. Πολύ φιλόδοξο δεν ακούγεται; Μα, είναι. Και γιατί να μην είναι; Και πώς θα βγούμε απ’ αυτή την κρίση; Μίζερα και ματζίρικα; Όχι, πρέπει να τη δούμε με πολύ θάρρος, με πολλή αποφασιστικότητα, με οράματα, με ουτοπίες ακόμη! Κι ό,τι καταφέρουμε τόσο το καλύτερο. Όσο πιο ψηλά βάζεις τον πήχυ, διατηρώντας ταυτόχρονα την επαφή σου με τη γη, πετυχαίνεις μεγαλύτερα πράγματα και καλύτερα, και ενθαρρύνεις και τους γύρω σου, τους συμπαρασύρεις και πηγαίνεις μπροστά με άλλα φόντα.
Και, το σημαντικότερο, όλα αυτά ξεκινούν και γίνονται από τα κάτω. Πολλές φορές λέγεται αυτό, έχει γίνει κλισέ, αλλά δύσκολα υλοποιείται. Εμείς αυτό θέλουμε να κάνουμε. Από τον πολίτη, από το διαμέρισμα, τη γειτονιά, το μαγαζάκι της γειτονιάς, τις αίθουσες του σχολείου ή το συνεργείο που δουλεύει και περνάει κανείς το πιο μεγάλο μέρος της ενεργούς ζωής του. Μαζί ο εργαζόμενος, ο υπάλληλος και ο έμπορας, ο γιατρός και ο δάσκαλος, ο άνεργος και ο ημιαπασχολούμενος, ο συνταξιούχος και ο άνθρωπος που έχει δυσκολίες κίνησης ή βασανίζεται από σοβαρά προβλήματα υγείας. Κανένας δεν είναι άχρηστος, κανένας δεν είναι άδειος, κανένας δεν είναι ατάλαντος, κανένας δεν είναι αδιάφορος. Αυτό είναι το υπό διαμόρφωση μοντέλο συνύπαρξης που προτείνουμε. Και ίσως αυτό το μοντέλο με τις τροποποιήσεις και βελτιώσεις του, να είναι κατάλληλο για μια ανανέωση του τρόπου που βλέπουμε τους άλλους, τους συμπολίτες μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε εφεξής να οργανωθεί η κοινωνική ζωή. Πιο κοντά, πιο αλληλέγγυα, πιο σύνθετα. Ούτε η πολιτική ούτε ο πολιτισμός σε ξεχωριστά κουτάκια. Όλα όπως είναι από τη φύση, αλληλοεξαρτώμενα.
Αυτή η μικρή, αλλά πολύχρωμη και ζωηρή πρότασή μας είναι ακόμα στα σκαριά. Φτιάχνεται πετραδάκι-πετραδάκι. Την κεντάμε και την πλέκουμε μέρα με τη μέρα. Οι πρώτες ενδείξεις είναι πολύ ελπιδοφόρες, αλλά ακόμα είμαστε σε επιφυλακή και εγρήγορση. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες που έχουμε σαν κοινωνία και σαν άτομα ξεχωριστά. Γι’ αυτό τα συμπεράσματα και ο απολογισμός που κάνουμε από συνάντηση σε συνάντηση, θα μας δείχνουν αν προχωράμε καλά, μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές μας και πόσο βιώσιμο είναι το εγχείρημά μας. Μέχρι στιγμής, η Λέσχη έχει περίπου 200 μέλη. Για αρχή, θα τολμούσα να πω ότι πάμε πολύ καλά.
Υ.Γ. Για επικοινωνία με τη Λέσχη: τηλ. 6946044942, [email protected] και [email protected]
Στέλιος Ελληνιάδης
