Αν η ανικανότητα είχε Ολυμπιακούς Αγώνες, η κυβέρνηση θα έφερνε το χρυσό χωρίς καν να μπει στον κόπο να προπονηθεί. Γιατί όταν κυβερνάς με την ατσαλάκωτη αυτοπεποίθηση του «δεν ξέρω, δεν απαντώ» και με τους δημοσιογράφους-χορηγούς επικοινωνίας να πασπαλίζουν με ζάχαρη άχνη την αποτυχία σου, το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο: εγκληματική ανικανότητα με διατεταγμένη υπηρεσία.
Τώρα, μετά τα Τέμπη, έχουμε περάσει από το «συγγνώμη για την ευθύνη που μας αναλογεί» στο διαχρονικό «φταίμε όλοι» και καταλήξαμε στο «ο πρωθυπουργός δεν ήξερε». Φυσικά και δεν ήξερε! Όπως δεν ήξερε για τις υποκλοπές, για το Predator, για το ποιος διορίστηκε στην ΕΥΠ χωρίς πτυχίο. Όπως δεν ήξερε για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, για τα funds που αρπάζουν σπίτια, για τα golden boys που λυμαίνονται τη ΔΕΗ.
Αλλά ας μη γινόμαστε αυστηροί. Ο πρωθυπουργός είναι απασχολημένος. Έχει σοβαρά πράγματα να κάνει. Όπως να αναλύει τα trends στο TikTok, να οργανώνει φωτογραφίσεις στα ερείπια και να δίνει αποκλειστικές συνεντεύξεις στους έγκριτους (και εξαιρετικά καλά αμειβόμενους) δημοσιογράφους του, που έχουν αναλάβει το βαρύ έργο να μας εξηγούν πώς όλα πάνε καλά, αρκεί να μη χαλάμε τη διάθεσή μας με λεπτομέρειες όπως η πραγματικότητα.
Και ελλείψει αντιπολίτευσης που να αντιδρά σοβαρά, η άγνοια θα συνεχίσει να κυβερνά. Στην Ελλάδα η ανικανότητα όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά αντιμετωπίζεται ως προσόν. Οι αποτυχίες επαναλανσάρονται ως «προκλήσεις», οι υποσχέσεις έχουν την ίδια διάρκεια ζωής με τα γιαούρτια που ξεχνάς στο ψυγείο και οι ευθύνες εξατμίζονται πιο γρήγορα κι από τον μισθό, στα τέλη του μήνα. Και έτσι, κάθε σκάνδαλο, κάθε καταστροφή, κάθε εγκληματική αμέλεια θα καταλήγει πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν φταίει κανείς. Ή μάλλον, φταίμε όλοι, εκτός από εκείνους που κυβερνούν… Και μη σας πω, ίσως έχουν κι ένα κομμάτι δίκιο…
