Είναι σαν παράδοση παραμονές των Γιορτών, το τηλεφώνημα του Σωτήρη.
– Θα βρεθούμε; Θάρθουν και δυο ανίψια μου, που σε διαβάζουν και θέλουν να σε γνωρίσουν.
Κανονίστηκε.
Σ’ έναν παλιό καφενέ πάνω από τον Ασύρματο, με καλό κρασί και οι μεζέδες της κυρά-Άννας, άπαιχτοι.
Η παρέα μικρή.
Ο Νίκος φοιτητής στο Πάντειο, ο Ευτύχης αρχιτέκτονας άνεργος και ο φίλος μου ο Σωτήρης, κομμουνιστής μια ζωή.
Ήρθαν τα «πρώτα», ακολούθησαν τα «άντε γεια μας», έσπασε ο πάγος,
άρχισε και η κουβέντα.
– Πώς βλέπετε παιδιά την κατάσταση;
Ο Σωτήρης, φουριόζος μπαίνει με φόρα.
– Τι να πεις ρε φίλε; Δεξιά πολιτική, αριστερή φρασεολογία, αποδόμηση της Αριστεράς, απογοήτευση και απόγνωση στον κόσμο. Προδοθήκαμε, σύντροφε… Χάσαμε για μια ακόμα φορά… Κοίτα…
Ο άνεργος Ευτύχης, τον σταματά.
– Ακούστε κύριε Σωκράτη. Για μένα και άλλους πολλούς, δεν είναι σήμερα η πρώτη μας έγνοια τι σόι κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τι πολιτική ακολουθεί.
Αυτά τα έχει λύσει η ζωή. Δεξιά είναι. Εκσυγχρονιστική Δεξιά, ανάσα για το σύστημα. Το να αναλώνεσαι και να τα αναλύεις συνεχώς, δεν έχει νόημα.
Αυτό που μας απασχολεί είναι άλλο.
– Ποιο ρε φίλε;
– Τι κάνετε εσείς.
– Ποιοι εμείς;
– Εσείς κύριε Σωκράτη. Εσείς οι «άλλοι».
Οι «απέναντι» σ’ αυτή την πολιτική, σε τούτη τη κοινωνική βαρβαρότητα και την αριστερή πολιτική παράνοια.
– Κάνουμε ότι μπορούμε Ευτύχη.
Να και ο Νίκος στην… επίθεση.
– Αυτό που μπορείτε, δε φτάνει σήμερα.
– Μα δε λέμε, δεν προσπαθούμε να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ, από το πληκτρολόγιο;
– Να σηκωθεί, κύριε Σωκράτη και να πάει πού;
Να κάνει τι;
Να παλέψει για τι;
Να βρει ποιόν;
Γιατί δε μας το λέτε αν τα ξέρετε και αν τα ψάχνετε, γιατί δε μας φωνάζετε να τα βρούμε μαζί;
Και αν ζορίζεστε στις απαντήσεις, γιατί δεν κάνετε ένα βήμα «πίσω» να μπούμε εμείς μπροστά;
– Κοιτάξτε βρε παιδιά… Εμείς οι «παλιοί» που μας λέτε, προσπαθούμε…
– Κύριε Σωκράτη, το θέμα είναι ότι προσπαθείτε χωρίς να λογαριάζετε πως έχετε κι εσείς ευθύνη στην κατάντια τούτης της «πρώτη φορά αριστεράς».
Νομίζω πως βγάζετε τους εαυτούς σας έξω από τους παράγοντες που διαμόρφωσαν, διαπαιδαγώγησαν, «καθοδήγησαν», ανάθρεψαν πολιτικά, τούτη την κοινωνική απαξίωση της Αριστεράς, τούτη την κοινωνική πορεία προς τα πίσω.
– Κύριε Σωκράτη, τι σας εμπόδισε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεχε προς την «εξουσία», να αναδείξετε, να υπερασπιστείτε, να περιφρουρήσετε, πιο αποτελεσματικά, τις αξίες και τους στόχους της Αριστεράς, εκείνα για τα οποία παλέψατε και κάποιες φορές κάποιοι από σας δώσαν και τη ζωή τους;
– Γιατί σύντροφε Σωκράτη, κάποια στιγμή που φαινόταν πως το πράγμα «ξεστρατίζει», δε μας φωνάξατε δυνατά και πειστικά και να μας πείτε:
– Σύντροφοι, στραβά αρμενίζουμε. Ελάτε να βάλουμε πλάτη, ν’ αλλάξουμε ρότα.
Τι σας εμπόδισε;
Αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, άγνοια, η εξουσία;
– Φέρε κυρά- Άννα λίγο κρασί, φώναξα και χαμήλωσα το κεφάλι.
Τι να πω;
Πώς να εξηγήσω το πόσο ευάλωτο σε κάνει η λαχτάρα να γευτείς σήμερα, τη δικαίωση αγώνων γενιών και γενιών, να ζήσεις τώρα το όνειρο χιλιάδων κολασμένων;
-Εντάξει σύντροφοι. Δε θα ξετινάξω από την πλάτη μου την ευθύνη που μου αναλογεί.
Τόσος είμαι.
Όμως οι «άλλοι» που λέτε, είναι τώρα απέναντι σε τούτη την πολιτική, σε τούτη την κατρακύλα και τώρα είναι η δική σας ώρα.
– Σύντροφε και τους αγώνες σας τιμάμε και την εντιμότητα και την πείρα σας.
Όμως κύριε Σωκράτη, για να είμαστε ειλικρινείς, δε σας εμπιστευόμαστε…
Είπαμε και πολλά άλλα, ήπιαμε κι άλλο κρασί.
Τούτη την κουβέντα, σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να τη δημοσιοποιήσω.
Αν το κάνω, είναι γιατί γνωρίζω πολλούς «απέναντι» που ξέροντας τις ευθύνες τους, έντιμα προσπαθούν να απαντήσουν στο «τώρα τι κάνουμε».
Και θα ήθελα, τούτη τη συζήτηση, να τη λογαριάσουν.
Καλές Γιορτές να έχετε.
