περίπτερο ιδεών

«Όπως καταδείχνουν τρεις πρόσφατες μελέτες από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικών Δικαιοσύνης, φυλακισμένοι βιάζονται με τρομακτική συχνότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι υφίστανται σεξουαλική προσβολή στους τόπους κράτησης κάθε χρόνο, αλλά ξέρουμε ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος από 100.000. Περίπου 240 σεξουαλικές επιθέσεις γίνονται κάθε μέρα. Και ξέρουμε επίσης ότι υπεύθυνοι για αυτές τις προσβολές συνήθως δεν είναι άλλοι κρατούμενοι, αλλά μέλη του προσωπικού (σε ποσοστό άνω του 80% των περιπτώσεων) που έχουν την ευθύνη για την προστασία των εγκλείστων ενόσω είναι υπό την επιτήρησή τους.» (David Kaiser – Lovisa Stannow)

Πόσο δημοκρατική είναι μία κοινωνία που ξεπερνάει κάθε προηγούμενη σε μαζικό εγκλεισμό των πολιτών της σε φυλακές; Πόσο πολιτισμένη είναι μία κοινωνία που οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές της συγκρίνονται μόνο με τις συνθήκες στα χειρότερα ναζιστικά στρατόπεδα; Πόσο φυσιολογική είναι μία κοινωνία που μεταχειρίζεται ανήλικους, γυναίκες, ψυχικά ασθενείς και φτωχούς μαύρους σαν σκουπίδια; Πόσο ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία που κερδοσκοπεί χρησιμοποιώντας τους κρατούμενους σαν σκλάβους εφ’ όρου ζωής;

Έχω γράψει κι έχουν γράψει κι άλλοι για τη συνεχιζόμενη αμηχανία της Αριστεράς. Αλλά δεν αρκούν οι γραφές. Γιατί πολλοί δεν τις διαβάζουν καν. Προσφάτως, ρώτησα ένα πολύ υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αν διαβάζει το «Δρόμο», έντυπο ή ηλεκτρονικό. Όχι, μου απάντησε, δεν έχω χρόνο ούτε να του ρίξω μια ματιά. Δηλαδή, υψηλόβαθμα στελέχη της Αριστεράς δεν έχουν χρόνο ούτε να ρίξουν μια ματιά σε μία από τις τρεις βδομαδιάτικες εφημερίδες της Αριστεράς που βρίσκεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από την οποία διακινούνται ιδέες, ασκείται κριτική και διατυπώνονται προτάσεις.

Προσωπικά, λυπάμαι που προτάσεις και ιδέες που προέρχονται έξω από κόμματα και οργανώσεις δεν εισακούονται από κορυφαία στελέχη. Ευτυχώς, είναι παρηγορητικό ότι υπάρχει κόσμος που ακούει. Και αν αργεί η Αριστερά, οι πολίτες σπεύδουν. Έχοντας γράψει στο Περίπτερο Ιδεών για την ανάγκη ξεμπροστιάσματος των βουλευτών σε επίπεδο εκλογικής τους περιφέρειας, προκειμένου να βαθύνει το ρήγμα στους κόλπους των κομμάτων εξουσίας, χάρηκα που, πριν λαλήσει τρις, πολίτες της Πιερίας και του Ηρακλείου Κρήτης έστειλαν εξώδικα κατά των τοπικών βουλευτών ζητώντας τους ευθύνες! Μπράβο τους!

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στην Τουρκία, η Αριστερά, έχοντας να επιλύσει πολύ διχαστικά και βαθιά ριζωμένα προβλήματα, δυσκολεύεται μέχρι σήμερα να καταλήξει σε συνολική, ευρείας αποδοχής και ισορροπημένη αποτίμηση της νεότερης ιστορίας της χώρας της. Ορισμένοι παράγοντες, όπως η χωρίς ανάπαυλα εξοντωτική σύγκρουση ζωής και θανάτου της Αριστεράς με την κεντρική εξουσία και το παρακράτος, το διαρκές «κουρδικό ζήτημα» που θέτει σε σοβαρή αμφισβήτηση την οντότητα της Τουρκίας, οι ιμπεριαλιστικές πιέσεις και η διαχρονική πάλη ανάμεσα στον κοσμικό και θρησκευτικό χαρακτήρα του κράτους, μάλλον δεν διευκολύνουν την ψύχραιμη διαμόρφωση μιας διεθνιστικής και ταυτόχρονα πατριωτικής αποτίμησης της νεότερης ιστορίας.

Η Αριστερά, εν ευρεία εννοία, δημιούργησε το έδαφος για τη σημερινή συνειδητοποίηση. Η Αριστερά έπαιξε ρόλο προθέρμανσης για την πολιτικοποίηση των ανθρώπων που τώρα κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και τις πλατείες. Εκατοντάδες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, πολύ πλούσιο έντυπο υλικό, ποικίλες παρεμβάσεις και πάμπολλες συγκρούσεις με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής καλλιέργησαν το έδαφος για το επόμενο στάδιο κινητοποιήσεων.

Την εποχή που εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες είχαν παγώσει από τις σεισμικές ανατροπές που ερήμην τους συνέβαιναν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, πολλοί αξιωματούχοι και άλλοι επιτήδειοι με διασυνδέσεις άρπαζαν ή μοίραζαν στα παιδιά και τους δικούς τους την τεράστια δημόσια περιουσία της αυτοκρατορίας. Αυτή ακριβώς την εποχή, σε μια γωνιά της καταρρέουσας αυτοκρατορίας, μερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι δινόταν μια απρόσμενη ευκαιρία να υλοποιήσουν τα οράματά τους. Έτσι, αντί να συμμετέχουν στη λεηλασία, έβαλαν σε εφαρμογή ένα μεγαλόπνοο ευγενικό σχέδιο και τα κατάφεραν!

Τι σχέση έχει ο Μάρκος Βαμβακάρης με τους Ρόλινγκ Στόουνς και ο Μπόμπ Ντίλαν με τον Άκη Πάνου; Αυτό ήταν το θέμα της ομιλίας στο 2ο Λύκειο Δάφνης, μπροστά σε διακόσια πενήντα κορίτσια κι αγόρια, που αποτελούν το φετινό δυναμικό του. Μαζί με τους καθηγητές και τον Λυκειάρχη, τον Στέλιο Μενεξέ. Ο πρώτος συνδετικός κρίκος ήταν η κυριακάτικη εκπομπή μου Στο Κόκκινο 105,5. Ο δεύτερος, οι ομιλίες στο «@Ρουφ» για το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι. Έτσι γνωρίστηκα με τους καθηγητές που πήραν την πρωτοβουλία για την πρόσκληση στο Λύκειο.

Οι εικόνες στο τηλεοπτικό κανάλι «ΤΒ 7», ένα από τα τρία τοπικά, στο βραδυνό δελτίο ειδήσεων ήταν συγκλονιστικές. Μπροστά στο φακό, μία ομάδα εισπρακτόρων μπούκαρε στην κυριολεξία στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών που μένουν φτωχοί άνθρωποι για να εισπράξει τις καθυστερημένες οφειλές στην εταιρία ηλεκτρισμού! Όταν μία νοικοκυρά αρνήθηκε να ανοίξει, οι εισπράκτορες -παίρνοντας ρεύμα από την κεντρική παροχή της πολυκατοικίας- έκοψαν την πόρτα με ηλεκτρικό πριόνι μετάλλων και μπήκαν με το ζόρι μέσα στο μικρό διαμέρισμα. Κοίταξαν τριγύρω και πήραν οτιδήποτε είχε κάποια αξία.