Έρχεται που λες το βράδυ και αφού βλέπεις ότι όλα είναι εντάξει, το φαγητό έχει τελειώσει, τα περισσότερα παιδιά έχουν πάει για ύπνο, η επόμενη μέρα έχει οργανωθεί, κάνεις να φύγεις. Και τότε γοερό κλάμα ακούγεται από την αυλή μας. Τρέχεις έξω και βλέπεις μια μάνα με τα δυο μωρά της δίπλα να χτυπιέται. Προσπαθείς να την ηρεμήσεις και μέσα από λυγμούς μαθαίνεις ότι πριν μερικές ώρες ένα άτομο από την οικογένειά της αποκεφαλίστηκε από τους Τζιχαντιστές έξω από το Χαλέπι.
Και εδώ στο κενό του χωροχρόνου, με τα δάκρυα που δεν έχουν εθνικότητα, με τον πόνο που δεν γνωρίζει σύνορα, με τα ανθρώπινα ερείπια που τα καθάρματα του κόσμου τούτου δημιουργούν, γίνεσαι ένα με την Κούρδισσα που μοιρολογεί, βλέπεις τη φωτογραφία του νέου παιδιού που δολοφονήθηκε και νιώθεις πως είναι δικός σου άνθρωπος, νιώθεις οργή γιατί μια ξεριζωμένη μάνα με δύο μωρά, εγκλωβισμένη σε ένα μικρό νησί, τα μόνα νέα που έχει είναι ο θάνατος όσων έμειναν πίσω και ο δίχως σταματημό όλεθρος.
Ακούς ανθρωπάκο, που ενοχλείσαι γιατί οι πρόσφυγες περπατούν στο δρόμο; Βία και θάνατος τους έδιωξαν, ο πόλεμος τους ανάγκασε να τρέξουν μακριά πανικόβλητοι με τα μωρά στην αγκαλιά, η συνεχιζόμενη φρίκη τους έκανε πρόσφυγες. Καληνύχτα…
Ματίνα Κατσιβέλη (22/6/2016. ΠΙΚΠΑ Λέρου)
