του Νίκου Σταθόπουλου*
Σάλαγος και αναθεματολογία κάλυψαν τους ουρανούς της Αποικίας, καθώς, λέει, το δικαστικό σύστημα, σε ένα κρεσέντο «ταξικής μεροληψίας» αποφυλάκισε βιαστή που το ίδιο είχε καταδικάσει ως βιαστή! Και βιαστή περιωπής, «ανωτέρας κοινωνικής υποστάθμης» όπως σάρκαζε ο παλιός «λαουτζίκος»!
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ μερικές, σκόρπιες, παρατηρήσεις, ως σχόλια επί μιας εμπειρίας που όταν δεν την υφιστάμεθα σαν μοίρα τότε την «υποκειμενίζουμε» σαν αποχαυνωμένοι ερασιτέχνες του σκέπτεσθαι ή απλώς αγύρτες του πολιτικαντισμού Πάντα στις «εξαρτημένες παρα-κοινωνίες» το πρόβλημα είναι η σχέση βαθμού νοθείας της συνείδησης με βαθμό ποιότητας της «άρχουσας τάξης»: Εδώ ακριβώς θεμελιώνεται η τραγελαφική καθοριστικότητα της Πολιτικής.
Διότι, η «στοργική μέριμνα» για τον Βιαστή, είναι συναρτημένη με «νομοτεχνικές λεπτομέρειες» που θέσπισε ο συριζαίικος «προοδευτισμός»: Η γενική κουλτούρα «χειραφετητικού δικαιωματισμού» αντανακλάται σε μια δικανική πρακτική που αποθεώνει και την ασυδοσία και την ευνοιοκρατία. Δηλαδή η Βασιλική Θάνου δεν ενσάρκωνε μια πολιτική μονομέρεια που κατέλυε κάθε αρχή αντικειμενικότητας και δικαιοσύνης; Ναι, «δεν είναι το ίδιο», αλλά σηματοδοτεί μια συγκλίνουσα αντίληψη. Άλλωστε οι μεν είναι «παλιές καραβάνες» του κυβερνητισμού, και οι δε άρτι αφιχθέντες στον τζόγο!
Και αυτά είναι σε στενή, προφανώς, συνάφεια με μια γενικότερη «πολιτισμική εξέλιξη» η οποία αναδεικνύει το απροϋπόθετο Υποκείμενο και τη βασιλεύουσα Επιθυμιακότητα. Ποτέ ένα «κακό κορυφής» δεν είναι τυχαίο και καθαυτό. Αντανακλά και επικαθορίζει μια «συνθήκη βάθους».
Δεν είναι η «επάρατος δεξιά» που λειτουργεί ως ίδρυμα διεφθαρμένων (όσο κι αν, ειδικά επί νεοφιλελεύθερης Δεξιάς μάλλον δικαιώνεται κάτι τέτοιο…) αλλά είναι το «βαθύ Σύστημα», ως σύνθεση πολιτισμικού λόγου, που μέσω της εκλογικευμένης α-ηθικότητας και παράγει Βιαστές μάτσο και τους «ρίχνει στα μαλακά». Κάθε σύστημα διακυβέρνησης, ειδικά σε οργανικά υποτελείς πολιτισμικότητες, χάνει την όποια αυτονομία του υπακούοντας στον «νόμο της καθολικής ελεγκτικής διαπλοκής» η οποία, στις μεταμοντέρνες συνθήκες, χαρακτηρίζεται από γενική «υγροποίηση» των λειτουργιών. Είναι ο «χρηματοπιστωτικός ψηφιακός καπιταλισμός των λειτουργιών-υπηρεσιών» και τούτο αναβαθμίζει το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» σε «εμείς φτιάχνουμε και τον πελάτη και το δίκιο»!
Η Επιθυμιακότητα, η Αριστεία (ως αίσθηση «ανωτερότητας» κι ας ρητορεύει αλλιώς, «αριστερά»…), η Ισχύς, η Καταναλωτική Δυνατότητα, είναι οι «κινητήρες» μιας ηγεμονεύουσας αλλοτρίωσης που εκμηδενίζει το ανθρώπινο και τελειοποιεί το ανθρωποειδές. Από τον Εμμανουηλίδη (υποκοσμικό σίχαμα δολοφόνο του Λαμπράκη) μέχρι τον Ν. Γεωργιάδη και τον Λιγνάδη τώρα, η «ανωμαλία» (κατά τη ρητορική του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το οποίον, δόγμα, στεγάζει όλα αυτά τα «μπουμπούκια»…), το κατεξοχήν «Σύστημα», η κατεξοχήν «συστημική διοίκηση», ζέχνει από βαθιά διαφθορά και, συνακόλουθα, από βαθύτερη «κουλτούρα συγκάλυψης».
Τι το πρωτότυπον; «Απλώς» , πλέον, ό,τι λειτουργούσε ως «σκάνδαλο» τείνει να εγγραφεί στα μοντέρνα «ειωθότα» μιας αποικιοποίησης που ξεκίνησε ως κρατική υποτέλεια, εξελίχθηκε σε αποικιοποίηση συνειδήσεων και ολοκληρώνεται ως νέο συλλογικό φαντασιακό με όρους αυτοαναδόμησης.
ΌΛΟ ΚΑΙ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ τα περιστατικά μιας γενικευόμενης «διαφθοράς», όλο και «αγριεύει» και αποκτηνώνεται ο λειτουργικός κυνισμός της τρέχουσας εξουσια-στικής θέσμισης. Σε λίγο, οι Ευαγγελάτοι, θα μας απαιτήσουν να μαζέψουμε υπογραφές σαν συλλογικό αίτημα συγγνώμης από τον Κορκονέα, από τον θανάσιμο γρονθοκοπητή του Ζακ, από τον οδηγό της Ντόρας, από, από, από…
Η Διαφθορά και η Ηλιθιότητα πάνε χέρι-χέρι σε μια διαστρεβλωμένη ψευδοκοινωνία, ο (συστημικός) Τσαμπουκάς και η (πληκτρολογούσα) Δειλία αλληλοσυμπληρώνονται σε μια Παρακμή που την ενέτεινε η κυβερνώσα «πρόοδος» ανοίγοντας τις πόρτες των φυλακών και συκοφαντώντας τη θεμελιώδη έννοια της αληθινής Αριστείας (που προϋποθέτει και εξυπακούει ήθος, παιδεία, συνείδηση του Άλλου, επίγνωση των Αρχών).
Δεν είναι το «Γενικό» που η επίκλησή του κουκουλώνει και αφήνει στη λήθη το «Συγκεκριμένο»: Είναι η αναγκαιότητα να δούμε το πρόβλημα στην πολιτισμική του ρίζα και όχι σαν «ένα ακόμα σκάνδαλο», δηλαδή να μην το αποθέσουμε στη μοίρα του αυτονόητου οπότε πέντε «κραξίματα» και «πάμε γι’ άλλα».
Δεν έγινε «ανήθικη» η Ελλάδα, άλλωστε ποτέ δεν ήταν ούτε «αναμάρτητη» ούτε «του σχοινιού και του παλουκιού»! Αυτό που συνέβη είναι η βίαιη ρευστοποίηση των αξιακών αναφορών μέσω του «πολιτιστικού ανακατώματος» και της «πολιτιστικής πολτοποίησης»
Ο τρόπος που προβάλλεται η «κούγειος λιγνιάδα» είναι εντελώς του εκλογικίστικου λαοπλάνου «προοδευτισμού», είναι ένα ακόμα λιθαράκι στο επικοινωνιακό νεοκουτόχορτο «Γαμ@@σαι Μητσοτάκη»!
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σύριζα πρόβαλε το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»: Ο κατεξοχήν «χώρος» της ιδεολογικοποίησης του «μεταηθικού πραγματισμού» να θέτει πρόταγμα ηθικής τάξεως, ε είναι ύποπτο από μόνο του! Είναι σαν τα στεντόρεια τσιρίδια των παλιών «φαρισαίων» του συντηρητισμού, που έτσι «σκέπαζαν» τις πομπές τους!
Ένας από τους «ιστορικούς ρόλους» της ημεδαπής Αριστεράς, Αριστεράς του ετερόνομου μεταπρατισμού, είναι να είναι αγωγός του «καινούργιου», δηλαδή των δομικών μεταλλαγών που ναι μεν απηχούν την εγγενή εξελικτικότητα του συστήματος αλλά οι αντιφάσεις του εδραίου μεταπρατικού παρασιτισμού τη βραχυκυκλώνουν λόγω έμπεδων «συντηρητικών» ανακλαστικών. Η Αριστερά «ανοίγει δρόμους», κι αυτό έγινε βαθιά κατανοητό ήδη από τα χρόνια της Χούντας οπότε η «πρόοδος» αβάνταρε τη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη!
Δεν είναι «προαγωγός» η Αριστερά, και «απατημένη αθωότης» η Δεξιά: Είναι πια ένα Όλον που τόσα χρόνια το έκρυβε η ατελής αποικιοποίηση, το διαρκές «ημι» που είναι πια περιττό στο πλαίσιο της καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης. Το «σκάνδαλο Λιγνάδη» είναι «σηματωρός και κήρυκας» μιας «προόδου» που θεσμοποιεί τον εγγενή κυνισμό του νεοφεουδαρχικού καπιταλισμού ο οποίος διεθνώς, σε πυρηνικό πολιτισμικό επίπεδο, αντιπροσωπεύεται από την «ελίτ των Γκέητς» και σε τοπικό επίπεδο «διοικείται» από την «ελίτ των Ιβάν και Μαρινάκη».
Δεν έγινε «ανήθικη» η Ελλάδα, άλλωστε ποτέ δεν ήταν ούτε «αναμάρτητη» ούτε «του σχοινιού και του παλουκιού»! Αυτό που συνέβη είναι η βίαιη ρευστοποίηση των αξιακών αναφορών μέσω του «πολιτιστικού ανακατώματος» και της «πολιτιστικής πολτοποίησης»: Λοβοτομήθηκε μια κοινωνία αποκοπτόμενη από τα πολιτιστικά της «κρατήματα» τα οποία συκοφαντούμενα ως «δεξιά και συντηρητικά» (από μια «πρόοδο» σε απευθείας ανταπόκριση με τον «καταναλωτικό εκσυγχρονισμό της Μαζικής Δημοκρατίας») αλλά και υπονομευόμενα από τους ίδιος τους «θεματοφύλακές» τους, ακυρώθηκαν αφήνοντας ένα τεράστιο κενό.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΟ, αυτή η συνειδησιακή άβυσσος, αυτό το τραγικό έλλειμμα Νοήματος (δηλαδή ενός Άλλου σε Σχέση…), «καλύπτεται» από εργαστηριακά «μοτίβα προόδου» όπου η Έννοια βασιλεύει απόλυτα ενάντια στο βιωματικό Ανθρώπινο. Ο Λιγνάδης, ο «Λιγνάδης» μάλλον, θα βιάζει ασύστολα και αδιάκοπα ό,τι ανατολίτικο φέρνει ο «νομαδικός καπιταλισμός της α-ταυτότητας» και ό,τι εγχώριο παράγει το ξεχείλωμα των συνειδήσεων και η «τηλεοπτική κουλτούρα των φώτων».
Την ίδια ώρα, αναρχικοί αμφισβητίες, απόκληροι χωρίς στον ήλιο μοίρα, κοινωνικοί αγωνιστές, δυστυχισμένοι της επιβίωσης, θα «χτυπιούνται» αλύπητα από τους «ειδικούς της δικονομίας» (πάλαι ποτέ Δικαιοσύνη…) και κανείς από εμάς δεν θα φτάνει παθιασμένα στο «δεν πάει άλλο» που είναι η προϋπόθεση κάθε όντως επικίνδυνης κοινωνικοπολιτικής ανάφλεξης.
Και γιατί; Μα διότι η «σκανδαλολογία» απλώς επικαιροποιεί τη «ριζοσπαστική σκέψη» του Νίκου Φώσκολου στον οποίο ερχόταν «εξ ουρανού» ένας «τίμιος χαρισματικός» να καθαρίσει στιγμιαία την εντελώς συγκεκριμένη «κόπρο του Αυγείου», κι από δω πάν κι οι άλλοι!
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
