Από τις 7 μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου, αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην Θεσσαλονίκη η συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας- Τουρκίας, με την παρουσία στην χώρα μας του Ρ.Τ. Ερντογάν, όπως συμφώνησαν στην πρόσφατη συνάντηση τους στη Ν. Υόρκη, Κ. Μητσοτάκης και Τ. Ερντογάν. Νωρίτερα, θα έχει ξεκινήσει ο πολιτικός διάλογος σε επίπεδο υφυπουργών (με τη χώρα μας να εκπροσωπείτε από την εκλεκτή της Ουάσιγκτον, Αλ. Παπαδοπούλου), όπως και η διαδικασία των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Η ατζέντα των διευθετήσεων στα ελληνοτουρκικά τρέχει, δημιουργώντας ήδη τετελεσμένα, και μάλιστα χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη συζήτηση στο εγχώριο δημόσιο διάλογο, αφού σύσσωμο το πολιτικό σύστημα μοιάζει να συμφωνεί ή να αποδέχεται δια της σιωπής του τους ΝΑΤΟϊκής κοπής σχεδιασμούς.
Ο ίδιος ο Ερντογάν σε δηλώσεις του, επισήμανε τη σημασία που δίνει η τουρκική πλευρά στη σύνοδο αυτή, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «η σύνοδος κορυφής της Θεσσαλονίκης θα είναι τώρα ένα σημαντικό άλμα προς τα εμπρός μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας». Ενώ και για τον Έλληνα πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, «το πεδίο συνεργασίας μπορεί να διερευνηθεί περισσότερο, έτσι ώστε να τύχει αντικείμενο και κάποιων συγκεκριμένων συμφωνιών, οι οποίες θα υπογραφούν στα πλαίσια του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας, τον Δεκέμβριο στη Θεσσαλονίκη»
Τι περιλαμβάνει η ατζέντα της Θεσσαλονίκης
Σύμφωνα με όσα αφήνει η ελληνική κυβέρνηση να διαρρεύσουν το μεταναστευτικό και η πολιτική προστασία είναι δύο από τα θέματα που αναμένετε να δούμε βήματα συνεργασίας μέχρι το Δεκέμβριο. Το μεν μεταναστευτικό, αποτελεί μόνιμο αγκάθι, υπό το βάρος του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών μέσα από ένα πολυπλόκαμο δουλεμπορικό δίκτυο από την Τουρκία, που λειτουργεί ως μοχλός πίεσης όχι μόνο προς την χώρα μας, αλλά και προς την Ε.Ε. Από την άλλη η πολιτική προστασία, είναι ένα πεδίο συγκλήσεων, με τη λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών» –και των φυσικών καταστροφών εν γένει– να αποτελεί διαχρονικά δίαυλο επικοινωνίας των δύο πλευρών, ειδικά σε μια περίοδο που και οι δύο χώρες παλεύουν να επουλώσουν τις πληγές από τις φυσικές καταστροφές του τελευταίου χρόνου.
Στον τουρκικό Τύπο, βλέπουμε και άλλα θέματα να προκρίνονται ως ώριμα για συμφωνίες. Ο τουρισμός, η ενεργειακή συνεργασία αλλά και οι οικονομικές συμφωνίες και επενδύσεις σε διάφορους τομείς φαίνεται να είναι ψηλά στην ατζέντα της Άγκυρας. Δεν είναι μόνο οικονομικό το κίνητρο, αλλά και γεωπολιτικό, τόσο στην «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού, όπου η παρουσία τουρκικών κεφαλαίων σε επενδύσεις σε ξενοδοχειακές μονάδες, μαρίνες, εστίαση ξεπερνά τα 300 εκατ., επιδιώκοντας να επεκτείνει στην πράξη την πολιτική του «Turkaegean», όσο και στην ενέργεια όπου η Τουρκία, επιδιώκει να γίνει κόμβος προς την Ε.Ε. – με τις πλάτες του Αζερμπαιτζαν, της Ρωσίας και προσφάτως και του Ισραήλ.
Είναι όντως θετικό το μομέντουμ;
Έχουμε μπει σε τροχιά συνεννόησης, υπό την γενική εποπτεία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Τα τετελεσμένα που δημιουργούνται σε επιμέρους θέματα (αποστρατιωτικοποίηση, μεταναστευτικό), η σιωπές για άλλα (Κυπριακό) αλλά και η γενική πορεία παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης των μεγάλων διμερών διαφωνιών για τις θαλάσσιες ζώνες, μόνο θετικές εξελίξεις για την κυριαρχία της χώρας μας δεν προδιαγράφουν. Όλοι –ακόμη και στο εσωτερικό– αναμένουν η χώρα μας να απολέσει από αυτή τη διαδικασία βαθμούς κυριαρχίας, όλοι αναμένουν η Τουρκία να αυξήσει την πίεση παζαρεύοντας επιπλέον οφέλη σε όλα τα μέτωπα.
Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει πως «δεν πρέπει να χάσουμε το θετικό μομέντουμ». Απόδειξη του «θετικού μομέντουμ» είναι για αυτήν, η απουσία υπερπτήσεων στο Αιγαίο, όσο η Άγκυρα παζαρεύει με τις ΗΠΑ την αγορά F16 (που γίνεται ευκολότερη μετά την αποπομπή του Γερουσιαστή Μπ. Μενέντεζ από την επιτροπή εξωτερικών της Γερουσίας) καθώς και οι προσεκτικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που αποφεύγουν τους τελευταίους μήνες την εμπρηστική ρητορική και τις απειλές, χωρίς όμως να εγκαταλείπουν αναθεωρητικού τύπου δηλώσεις για μια σειρά θέματα – Κύπρος, αποστρατιωτικοποίηση. Στην πράξη η Τουρκία δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει πίσω σε καμιά από της διεκδικήσεις της.
Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ υποτίθεται ότι διανύουμε μια «άνοιξη» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι υβριδικού τύπου πιέσεις συνεχίζονται εναντίων της Ελλάδας και της Κύπρου. Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε τις μεταναστευτικές ροές προς τα νησιά και τον Έβρο να τριπλασιάζονται σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, δημιουργώντας και πάλι οριακά ασφυκτικές συνθήκες στα hot-spot και αυξάνοντας την ανησυχία για νέα έξαρση της μεταναστευτικής κρίσης μετά και το τελεσίγραφο των τουρκικών αρχών προς περίπου 500 χιλιάδες Σύριους πρόσφυγες να εγκαταλείψουν την Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα, συνεχίζονται και εντείνονται οι πιέσεις προς την Κύπρο, τόσο με την επέκταση της κατοχής στην ουδέτερη ζώνη και την εδραίωση του εποικισμού των κατεχόμενων περιοχών και την de facto τουρκοποίηση τους, όσο και με τις εντατικές προσπάθειες της Τουρκίας να νομιμοποιήσει το ψευδοκράτος –συμμετοχή ήδη από πέρσι στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών, απαίτηση για αναγνώριση από το βήμα του ΟΗΕ ως όρο για επανέναρξη του διαλόγου– και να κατοχυρώσει δικαιώματα στη Ν.Α. Μεσόγειο – βλέπε και τις πρόσφατες συμφωνίες με το Ισραήλ για την επανέναρξη της συνεργασίας για την έρευνα υδρογονανθράκων στην περιοχή.
Απαιτείται αγώνας
Χρειάζεται εγρήγορση και αντίσταση απέναντι στις ΝΑΤΟϊκής κοπής διευθετήσεις που ετοιμάζονται στα ελληνοτουρκικά. Οι κυβερνώντες στη χώρα μας επιδιώκουν να επιβάλουν τη συλλογική ύπνωση, τον αποπροσανατολισμό, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Μιλούν για «θετικό μομέντουμ», για να κρύψουν πως η Τουρκία δεν δείχνει διατεθειμένη να υποχωρήσει σε ούτε μία από τις παράλογες διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Δηλώνουν «συγκρατημένα αισιόδοξοι», παραγνωρίζοντας πως η λογική του «δεδομένου συμμάχου» οδηγεί τη χώρα μας σε μια πορεία εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και κυριαρχίας.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να παρουσιαστούν τα τετελεσμένα για να αντιδράσουμε. Δεν χωράνε άλλες «προδοσίες» και υποχωρήσεις. Η χώρα μας και ο Ελληνισμός συνολικότερα βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα υπαρξιακά αδιέξοδα που απαιτούν κύματα αφύπνισης και εκ νέου συγκρότησης της κοινωνίας για να απαντηθούν. Η ίδια η κοινωνία πρέπει να πάρει θέση για όσα σχεδιάζονται, να βάλει εμπόδια στις διαφαινόμενες υποχωρήσεις, να αναδείξει τις κόκκινες γραμμές. Όπως:
- Όχι στην κανονικοποίηση της επεκτατικής (οικονομικά, γεωπολιτικά, πληθυσμιακά, ενεργειακά) πολιτικής της Τουρκίας, μέσω της «θετικής ατζέντας», που δορυφοριοποιεί τη χώρα μας στα νεο-οθωμανικά σχέδια Ερντογάν.
- Όχι στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Ισχύς μας η αποτρεπτική μας ικανότητα και όχι η ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα.
- Καμία συμμετοχή στο ενεργειακό παζάρι της Αν. Μεσογείου, όσο δεν τερματίζεται το καθεστώς κατοχής και εποικισμού της Β. Κύπρου. Πλήρης αξιοποίηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ξηρά, αέρα, θάλασσα. Κοινή στρατηγική με την Κυπριακή Δημοκρατία.
- Ανασυγκρότηση της χώρας σε όλους τους τομείς. Η κοινωνική συνοχή είναι όρος για την εθνική ασφάλεια.
- Φρόνημα κόντρα στην ηττοπάθεια! Γιατί οι λαοί μπορούν και πρέπει να ζουν ελεύθεροι σε ελεύθερες πατρίδες και όχι σε χώρους προς εκποίηση ή υπό την απειλή πολέμου και γκριζαρίσματος περιοχών.
