Έχει αρχίσει, άτυπα, η προεκλογική περίοδος. Οι εκτιμήσεις για τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών ποικίλλουν. Ωστόσο ήδη στις 22/12/2017 είχα αναφερθεί σε αμερικανικές πηγές ότι οι κάλπες θα στηθούν πριν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Οι αμερικανικές προβλέψεις είναι αξιοπρόσεκτες επειδή όσα λένε δεν είναι απλές εκτιμήσεις αλλά, ενίοτε, εκφράζουν αποφάσεις της Ουάσιγκτον. Όπως τότε που ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ήγκλεμπέργκερ φθάνοντας εν μέσω θερινού καύσωνα στην Αθήνα προανήγγειλε εκλογές τον Οκτώβριο αφήνοντας σύξυλο τον ανίδεο πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Ωστόσο έχουν μεσολαβήσει ορισμένα γεγονότα που θα μπορούσε να διαφοροποιήσουν τις εξελίξεις. Εκλογές με όμηρους του Ερντογάν τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς συν το Σκοπιανό, είναι πολύ μεγάλο ρίσκο. Το ερώτημα είναι, πέραν της ουσίας, τι και ποιος εγγυάται ότι θα τηρηθούν τα συμφωνηθέντα εάν πρώτα γίνει η ένταξη στο ΝΑΤΟ και μετά τα Σκόπια κληθούν να αλλάξουν Σύνταγμα, όνομα κλπ; Είναι απολύτως προβλέψιμο ότι τα Σκόπια ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα βρουν προσχήματα για να αθετήσουν τα συμφωνηθέντα με τον κ. Κοτζιά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Έχει τεθεί, φαίνεται, με μεσολάβηση του Βερολίνου, η συναλλαγή παραχωρήσεων στο Σκοπιανό έναντι οικονομικών ελαφρύνσεων.
Η εκλογική ζημιά από τα εθνικά θέματα θα μπορούσε να περιοριστεί, για την κυβέρνηση, αν το Βερολίνο την άφηνε να πάρει μια ανάσα στα οικονομικά. Αλλά με νερωμένο κρασί στο Σκοπιανό, αδυναμία να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις Ερντογάν και κομμένες τις συντάξεις τι να πει η κυβέρνηση; Όταν οι συνταξιούχοι είναι σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα; Βέβαια το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες απόκτησαν φαίνεται πονοκέφαλο πολύ μεγαλύτερο από την Ελλάδα μετά τις εκλογές στην Ιταλία. Μπορεί τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια των Γερμανών να αρχίσουν πάλι τα «φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες», ότι οι Ιταλοί είναι ακροδεξιοί κ.λπ., αλλά αν ο Μπερλουσκόνι, η Λέγκα και οι Πέντε ιταλικοί Αστέρες είναι αποφασισμένοι, η μαντάμ Μέρκελ θα αντιληφθεί ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι παρωνυχίδα. Αν συνυπολογίσουμε το τεράστιο έλλειμμα της Γαλλίας, τότε η Γερμανίδα μαντάμ και το παιδί του Ρότσιλντ, ο πρόεδρος Μακρόν, θα υποχρεωθούν να καταλάβουν πως ή θα κάνουν ένα είδος σεισάχθειας για όλους, ή η Ευρώπη τους θα πάει στον πάτο σέρνοντας δίκαιους και άδικους στο βάραθρο.
Επιστρέφουμε στα δικά μας. Το γεγονός ότι η ΝΔ, με τη σημερινή ηγεσία της, δεν μπορεί να κάνει αντιπολίτευση της προκοπής βοηθάει μόνο στο να βυθιστεί το καράβι μια ώρα αρχύτερα. Το θέαμα των δυο αντιπάλων, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να νεκραναστήσουν τον δικομματισμό, έστω ως καρικατούρα, προκαλεί περισσότερο θλίψη παρά ενδιαφέρον.
Οι «δορυφόροι τσέπης», τα λεγόμενα μικρά κόμματα, «ρετάλια» της δημόσιας ζωής ποσοτικά και ποιοτικά, έχουν ως μόνη ουσιαστική συμβολή στην πολιτική ζωή τους κόκκους αγωνίας των μελών, φίλων και συγγενών για το αν και πώς θα καταφέρουν να ξαναβρεθούν στα έδρανα της Βουλής, όπου ο μισθός διατηρείται σε υψηλά επίπεδα. Το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση με μεγάλες, μεγαλόστομες, υποσχέσεις ότι θα τα αλλάξει όλα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι μια πρόσφατη αναπαλαίωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε, προορίζει τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου για επίτροπο στην Ε.Ε. Ο άνθρωπος που μας έβαλε στα Μνημόνια θα εκπροσωπεί τη χώρα και τον σοσιαλισμό στην Ευρώπη.
Η μοίρα της Ελλάδας προδιαγράφεται όμοια με την τύχη της Αργεντινής. Η χώρα μας βρίσκεται στο έσχατο σημείο κατάπτωσης, όχι μόνο οικονομικά, αλλά ως έθνος και κράτος. Η ελίτ έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι. Και ο κόσμος έχει ξεμείνει από επιλογές
Ελλάδα με… άρωμα Αργεντινής
Οι εκλογές αποτελούσαν πάντα προνομιούχα περίοδο υποσχέσεων και ρουσφετολογίας. Το πρόβλημα είναι ότι, αυτή τη φορά, ούτε καν ψεύτικες υποσχέσεις μπορούν να δώσουν, με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να είναι κέρβεροι της άτεγκτης εφαρμογής των θεσμοθετηθέντων και τον κ. Βούτση ακοίμητο φρουρό της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Όσοι εύπιστοι και αδαείς ελπίζουν σε έξοδο από τα Μνημόνια κ.λπ. ας έχουν το παράδειγμα της Αργεντινής ως οδηγό του μέλλοντός μας. Δεν πρόλαβε να ξεφύγει από το βρόχο του ΔΝΤ και οι ηγεσίες ξανακύλησαν τη χώρα στην ασφυκτική, θανάσιμη αγκαλιά του Ταμείου. Η μοίρα της Ελλάδας προδιαγράφεται όμοια με την τύχη της Αργεντινής. Η χώρα μας βρίσκεται στο έσχατο σημείο κατάπτωσης, όχι μόνο οικονομικά, αλλά ως έθνος και κράτος. Η ελίτ έχει παραδοθεί ψυχή τε και σώματι. Και ο κόσμος έχει ξεμείνει από επιλογές.
Το ΔΝΤ, τελεί υπό την άμεση επιρροή των ΗΠΑ και ειδικά η πρόεδρός του, Κριστίν Λαγκάρντ, είναι δεμένη χειροπόδαρα έχοντας καταδίκη στη Γαλλία, οπότε κινείται με γνώμονα την τύχη του Στρος Καν. Η τύχη της Ελλάδας έχει εξ αντικειμένου ενταχθεί στην οξύτατη διαμάχη ΗΠΑ-Γερμανίας/Ε.Ε. που αγγίζει πλέον το σημείο παροξυσμού, μετά την απόφαση Τραμπ να πλήξει θανάσιμα την Ευρώπη επιβάλλοντας κυρώσεις σε όποιον συναλλάσσεται με το Ιράν. Το οικονομικό πλήγμα σε Γερμανία, Γαλλία κ.λπ. είναι τεράστιο, αλλά οι Βρυξέλλες αδυνατούν να βρουν απάντηση. Διότι μόλις πάνε να αντιδράσουν εμφανίζεται το πραγματικό πρόβλημα: η σχέση με τη Ρωσία. Μ’ αυτό οι ΗΠΑ δένουν χειροπόδαρα τις χώρες της Ε.Ε. Για παράδειγμα, η ακραία εκστρατεία εναντίον του Μπερλουσκόνι για τα «μπούγκα-μπούγκα» πάρτι, λες και νοιάζεται κανείς τι έκανε στο κρεβάτι του, σχετίζονταν άμεσα με τις φιλικές δηλώσεις του για τον Πούτιν και την πρόθεσή του να αναπτύξει σχέσεις με τη Ρωσία. Η αστική τάξη και ο κόσμος στην Ιταλία ίσως αποδειχθούν πιο δυναμικοί, με αγάπη για την πατρίδα, από κάθε άλλον εντός της Ε.Ε. Και ίσως αυτό γίνει καταλύτης για τη στάση των υπολοίπων και για τη συνοχή της Ε.Ε.
Εντός αυτού του προβλήματος τοποθετείται και η τύχη της Ελλάδας. Τύχη που δεν εξαρτάται από εκλογές, αφού δεν προσφέρουν διαφορετικές επιλογές. Όποτε και αν γίνουν, σήμερα, αύριο ή αργότερα ας ελπίσουμε ότι θα προσφέρουν κάποιο θέαμα, έστω τις γνωστές κοκορομαχίες σε επανάληψη, για να μην πεθάνουμε από πλήξη.
