Η κοινωνία απέδωσε τα εύσημα όλων των πάσης φύσεως κινητοποιήσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ελάχιστες απ’ αυτές οφείλονταν στον ΣΥΡΙΖΑ, και ο ΣΥΡΙΖΑ μια χαρά βολεύτηκε σ’ αυτή την ταύτιση που τον εκτίναξε στα εκλογικά ύψη. Κι αυτή η αντιποίηση, βόλεψε αφάνταστα τους γραφειοκράτες, με πρώτους-πρώτους αυτούς που ανέκαθεν κρατιούνται σε απόσταση από το λαϊκό παράγοντα και τις κινηματικές «ακρότητες». Αλλά δημιούργησε και ένα πρωτοφανές κλίμα ευεξίας στους αριστερούς με αποτέλεσμα να χάσουν την όποια αυτοκυριαρχία και κριτική τους ματιά, και να βολευτούν κι αυτοί στην μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική έκφραση των κινημάτων, μαγεμένοι από την «προτίμηση» της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ που εκφράστηκε δυναμικά στις κάλπες. Έτσι, οι μη ενταγμένοι στη γραφειοκρατία αριστεροί δεν έδωσαν την πρέπουσα ερμηνεία στα φαινόμενα που σήμερα εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι έδειχναν πολύ εύγλωττα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αφενός ήταν από κάθε άποψη σαθρός και αφετέρου περιόριζε την πολιτική του στην ενθυλάκωση σε μια κραυγαλέα αριστεροφανή ρητορική ό,τι αριστερού χαρακτηριστικού υφάρπαζε και αξιοποιούσε από τα κοινωνικά κινήματα ή ξεσκόνιζε και πρόβαλε από τη μεγάλη πατριωτική παράδοση της Αριστεράς, ενώ εξακολουθούσε να λειτουργεί με όλα τα συντηρητικά γνωρίσματα του παλιού Συνασπισμού, δηλαδή με τις προσωποπαγείς φράξιες, την αρχηγική αυλή, την εσωστρέφεια, την υποτυπώδη οργάνωση, το ιδεολογικό χάος, τη μικροαστική ενσωμάτωση, το ανύπαρκτο πρόγραμμα και, ασφαλώς, την παντελή έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας.
Ήταν τόσο απότομο και μεγάλο το αίσθημα ευφορίας που προέκυψε από την εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ που απονεύρωσε τις αντιδράσεις και ετεροχρόνισε τις λύσεις και τις επιδιορθώσεις. Κι αυτή η τάση εφησυχασμού και αναβλητικότητας ενισχυόταν και από άλλα σημαντικά γεγονότα, όπως ήταν η αποχώρηση της φράξιας Κουβέλη, που τροφοδότησε την παραπλανητική ανακούφιση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλασσόταν από τους ξεφωνημένους ρεφορμιστές που αντιμάχονταν το ενωτικό εγχείρημα και εμπόδιζαν την ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής του. Αυτά όλα είναι και δεν είναι δικαιολογίες για τους αριστερούς. Έχουν αξία, όμως, να μην τα λησμονούμε, γιατί εάν στη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή οι αριστεροί συνεχίσουν να σκέφτονται και να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, σαν άτομα και σαν συλλογικότητες, και μέχρι στιγμής δεν φαίνεται κάτι αισθητό να έχει αλλάξει, τα αποτελέσματα κάθε νέας προσπάθειας θα είναι τα ίδια. Και δεν είναι μόνο κρίμα, εφόσον η κοινωνία έδειξε ότι έχει αποθέματα σθένους και βούλησης για ουσιαστική αλλαγή. Είναι καταστροφικό για τον τόπο και αυτοκτονικό για τους εμπλεκόμενους που δεν έχουν αποσυνδέσει το στόχο από το όραμα.
Ξέφραγος,
Γκαούρ
