Το σημαντικότερο πράγμα που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες στη χώρα δεν είναι οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές είναι μάλλον οι αναπόφευκτες συνέπειες της μνημειώδους και μνημονιακής στροφής της κυβέρνησης μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Είναι, ωστόσο, ενδιαφέρον, να παρατηρήσει κανείς τη ρητορική αυτών των αντιπαραθέσεων, γιατί είναι αποκαλυπτική του τρόπου σκέψης των κυβερνητικών -και κορυφαίων κομματικών- παραγόντων.
Διαβάζοντας την πρόσφατη συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη σε κυριακάτικη εφημερίδα, παρατήρησα την εξής φράση: «Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής έδειξε ότι υπάρχουν άτομα που νιώθουν πρώτα ΚΟΕ και μετά ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα ΔΕΑ, Πλατφόρμα και μετά ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια από τα άτομα αυτά ίσως αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεν τα διώχνει κανείς». Από επαγγελματική ασθένεια, μιας και είμαι γλωσσολόγος, δεν στάθηκα τόσο στην ουσία της άποψης, εντυπωσιάστηκα από εκείνο το ουδέτερο στον πληθυντικό, τα άτομα. «Μα πόσο σημαντικό είναι αυτό;» θα σκεφτείτε, εδώ πρόκειται για πολιτική άποψη, για την ταυτότητα του μέλους, για την ομογενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ! Όχι, πιστεύω ότι η ουσία του παραπάνω παραθέματος βρίσκεται στη λεξούλα τα άτομα. Όσοι δεν συμμετέχουν όσο θα έπρεπε, κατά τη γνώμη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, στη συριζική ταυτότητα, αναφέρονται ως άτομα. Δεν κερδίζουν τον τελετουργικό χαρακτηρισμό «σύντροφοι» (και συντρόφισσες, προς χάρη της φεμινιστικής ορθότητας), δεν φτάνουν ούτε στο έστω κοντινό «συναγωνιστές», δεν περιγράφονται καν ως «άνθρωποι» ή έστω «κόσμος» (όπως συνηθίζει η Αριστερά να αποκαλεί τους ανθρώπους), αλλά καταχωρούνται στο περιγραφικά ουδέτερο «άτομα». Δεν αποκλείεται η συγκεκριμένη επιλογή της λέξης να έγινε γιατί μέσω αυτής δηλώνεται ο μικρός αριθμός όσων δεν νιώθουν επαρκώς ΣΥΡΙΖΑ, τα άτομα είναι εύκολα αριθμήσιμα –και μάλλον λίγα…
Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι της επιλογής, η εκφορά παραμένει η ίδια και είναι προβληματική: υπάρχουν κάποιοι λίγοι, μεμονωμένες περιπτώσεις που τόλμησαν να εκφράσουν με δυνατή φωνή την αντίρρησή τους στις κυβερνητικές επιλογές και στην πορεία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη κατά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης: ίσως φύγουν, αν και ο ηγεμονικός λόγος των εχόντων την πλειοψηφία στο κόμμα δεν τους διώχνει, κάθε ηγεμονική ρητορική μπορεί να είναι και μεγαλόκαρδη, ας μείνουν. Το οικοσύστημα της Αριστεράς μπορεί να αντέξει κάθε διαφορετικότητα, αρκεί να μην θέτει σε αμφισβήτηση τις κεντρικές κυβερνητικές επιλογές.
Ωστόσο, μένει μια απορία αν σκεφτούμε λίγο περισσότερο: ποιος ο λόγος να ασχολούνται όσοι κυριαρχούν στο κόμμα ή στην πολιτική ζωή της χώρας με μερικά «άτομα»;
Γιάννα Γιαννουλοπούλου
