Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Ειλικρινά οι δημοσιογράφοι δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Και είναι απορίας άξιο πώς αυτοί οι κατέχοντες την τέχνη της προπαγάνδας, τη μέθοδο της γλώσσας, το επάγγελμα του διαμεσολαβητή στην αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων επικοινωνίας και εξουσίας, να εμφανίζονται τόσο αδύναμοι, έτοιμοι να σκύψουν τόσο πολύ το κεφάλι τους. Ίσα με το χώμα κι ακόμη παραμέσα…
Είναι απορίας άξιο πώς αυτοί, οι κομίζοντες το μήνυμα, την είδηση, δεν ενημερώθηκαν για τις ακριβείς στοχεύσεις και απαιτήσεις των εργοδοτών τους σε ό,τι αφορά το πλαίσιο των νέων εργασιακών σχέσεων στα παλιά, παραδοσιακά Media και τα νέα, αυτόνομα ή πολυ-πλατφόρμες Μέσων. Και είναι διπλά απορίας άξιο, πώς ακόμη δεν κατανοούν πως οι εργοδότες χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν εναντίον τους -όταν κι αν αφυπνιστούν- την ίδια μέθοδο που επιβάλλουν έναντι της κοινωνίας. Τον κοινωνικό αυτοματισμό. Τα συνθήματα «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι», την απαξίωση, τον εξευτελισμό. Επειδή οι συντάκτες και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ -θα πουν- ανήκουν σε μια άλλη κάστα, τους χειραγωγητές της κοινωνίας και των συμφερόντων της, δεν αξίζουν στήριξης, ούτε καν λύπησης.
Κι όμως, τα πρώτα δείγματα δόθηκαν εδώ και πολλούς μήνες. Από τον Νοέμβριο του 2010 όταν πετάχτηκε στο τραπέζι των άβουλων συνδικαλιστών το πρώτο non paper από τον Σταύρο Ψυχάρη και τον Φώτη Μπόμπολα. Από το τέλος του 2010 όταν η κυβέρνηση έλαβε το non paper των ιδιοκτητών τηλεοπτικών καναλιών. Οι θέσεις είναι σαφείς και τα όσα ακολούθησαν στοχεύουν στην ακριβή υλοποίησή τους. Οι αμοιβές θα μειωθούν κατά 30%. Μόλις είδαν οι εργοδότες πως δεν υπάρχει καμία αντίσταση, ανέβασαν το ποσοστό στο 50%! Ο αριθμός των δημοσιογράφων θα μειωθεί. Ήδη συμβαίνει σε όλα τα Μέσα.
Οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν παρελθόν και στη θέση τους προωθούνται ατομικές συμβάσεις με παράλληλες μειώσεις μισθών. Για τα επιδόματα δεν μιλά κανείς. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι σαφές πως ο δημόσιος τομέας και η κυβέρνηση του Μνημονίου δείχνει το δρόμο: Θα καταργηθούν.
Η απαίτηση των εργοδοτών στην τηλεόραση για την αλλαγή του νόμου στα ηλεκτρονικά Μέσα είναι επίσης σαφής. Το προσωπικό θα υπογράφει σύμβαση σε μια εταιρία του ομίλου και θα μπορεί να μεταφέρεται σε οποιαδήποτε άλλη, σε οποιαδήποτε δουλειά ή θέση.
Τι μένει ακόμη; Να απαγορεύσουν και γραπτώς, μέσω ατομικών συμβάσεων, την όποια συνδικαλιστική δράση! Εξάλλου, ήδη σε πολλά συγκροτήματα Τύπου οι συνδικαλιστές, ειδικά οι αγωνιστές συνδικαλιστές μπήκαν στο στόχαστρο και απολύονται.
Για όλα αυτά που γράφτηκαν και ξαναγράφτηκαν οι δημοσιογράφοι σηκώνουν τους ώμους αδιάφοροι. Κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτε απολύτως. Και είναι πάλι απορίας άξιο τι στο καλό θα κληθούν να ψηφίσουν στα συνδικαλιστικά τους όργανα στο τέλος Μαΐου.
Γιατί οι ζυμώσεις, οι επαφές και οι συνεδριάσεις για το πώς θα διαμορφωθούν οι παρατάξεις και ποια πρόσωπα θα τις στελεχώσουν ήδη έχουν αρχίσει και θα κορυφωθούν τις επόμενες δυο εβδομάδες.
Ίσως, τελικά, να μην είναι τόσο ακατανόητη η παθητική έως δουλική στάση που επιδεικνύουν οι δημοσιογράφοι στις αλλαγές του εργασιακού τοπίου στο χώρο της ενημέρωσης. Όταν συνδικαλιστικά στελέχη ετοιμάζονται να δώσουν τη μάχη των εκλογών σε σωματεία και δεν τους αφορά το περιεχόμενο της ενημέρωσης και της δουλειάς τους, όταν δεν τους αφορούν οι σαρωτικές επιθέσεις των εργοδοτών στο εργασιακό πεδίο, όταν είναι σίγουροι ότι θα τους ξαναψηφίσουν θεωρώντας πως κάποιοι, κάπως θα σωθούν από το αντεργατικό τσουνάμι, τότε η εξήγηση για όλα είναι ευκολότερη.
Κι όμως, τα πρώτα δείγματα δόθηκαν εδώ και πολλούς μήνες. Από τον Νοέμβριο του 2010 όταν πετάχτηκε στο τραπέζι των άβουλων συνδικαλιστών το πρώτο non paper από τον Σταύρο Ψυχάρη και τον Φώτη Μπόμπολα. Από το τέλος του 2010 όταν η κυβέρνηση έλαβε το non paper των ιδιοκτητών τηλεοπτικών καναλιών. Οι θέσεις είναι σαφείς και τα όσα ακολούθησαν στοχεύουν στην ακριβή υλοποίησή τους. Οι αμοιβές θα μειωθούν κατά 30%. Μόλις είδαν οι εργοδότες πως δεν υπάρχει καμία αντίσταση, ανέβασαν το ποσοστό στο 50%! Ο αριθμός των δημοσιογράφων θα μειωθεί. Ήδη συμβαίνει σε όλα τα Μέσα.
Οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν παρελθόν και στη θέση τους προωθούνται ατομικές συμβάσεις με παράλληλες μειώσεις μισθών. Για τα επιδόματα δεν μιλά κανείς. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι σαφές πως ο δημόσιος τομέας και η κυβέρνηση του Μνημονίου δείχνει το δρόμο: Θα καταργηθούν.
Η απαίτηση των εργοδοτών στην τηλεόραση για την αλλαγή του νόμου στα ηλεκτρονικά Μέσα είναι επίσης σαφής. Το προσωπικό θα υπογράφει σύμβαση σε μια εταιρία του ομίλου και θα μπορεί να μεταφέρεται σε οποιαδήποτε άλλη, σε οποιαδήποτε δουλειά ή θέση.
Τι μένει ακόμη; Να απαγορεύσουν και γραπτώς, μέσω ατομικών συμβάσεων, την όποια συνδικαλιστική δράση! Εξάλλου, ήδη σε πολλά συγκροτήματα Τύπου οι συνδικαλιστές, ειδικά οι αγωνιστές συνδικαλιστές μπήκαν στο στόχαστρο και απολύονται.
Για όλα αυτά που γράφτηκαν και ξαναγράφτηκαν οι δημοσιογράφοι σηκώνουν τους ώμους αδιάφοροι. Κάνουν πως δεν άκουσαν τίποτε απολύτως. Και είναι πάλι απορίας άξιο τι στο καλό θα κληθούν να ψηφίσουν στα συνδικαλιστικά τους όργανα στο τέλος Μαΐου.
Γιατί οι ζυμώσεις, οι επαφές και οι συνεδριάσεις για το πώς θα διαμορφωθούν οι παρατάξεις και ποια πρόσωπα θα τις στελεχώσουν ήδη έχουν αρχίσει και θα κορυφωθούν τις επόμενες δυο εβδομάδες.
Ίσως, τελικά, να μην είναι τόσο ακατανόητη η παθητική έως δουλική στάση που επιδεικνύουν οι δημοσιογράφοι στις αλλαγές του εργασιακού τοπίου στο χώρο της ενημέρωσης. Όταν συνδικαλιστικά στελέχη ετοιμάζονται να δώσουν τη μάχη των εκλογών σε σωματεία και δεν τους αφορά το περιεχόμενο της ενημέρωσης και της δουλειάς τους, όταν δεν τους αφορούν οι σαρωτικές επιθέσεις των εργοδοτών στο εργασιακό πεδίο, όταν είναι σίγουροι ότι θα τους ξαναψηφίσουν θεωρώντας πως κάποιοι, κάπως θα σωθούν από το αντεργατικό τσουνάμι, τότε η εξήγηση για όλα είναι ευκολότερη.
Σχόλια
