Καθώς το 2018 μετρά τις τελευταίες του μέρες ο καθένας μας μετρά τις μέρες της χρονιάς που πέρασε, αυτά που του έφεραν, αυτά που του πήραν. Στέκεται και στους αποχαιρετισμούς. Που κάποιοι ήταν οδυνηροί. Και αναρωτιέται τι θα του λείψει τη χρονιά που καταφτάνει. Για μας η απάντηση είναι μια. Θα μας λείψει ο καλός φίλος, ο σοφός δάσκαλος, ο ταπεινός άνθρωπος, ο ευεργέτης του σύγχρονου Ελληνικού Τραγουδιού, που εδώ και λίγους μήνες βρίσκεται στων αγγέλων τα μπουζούκια και σκαρώνει στα κιτάπια του στίχους που δεν τους πιάνει ο νους…
Θελήσαμε στη θύμησή του να αποχαιρετίσουμε την παλιά χρονιά και κυρίως να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά με κάποια δικά του αισιόδοξα λόγια. Η αναζήτηση μάταιη… Ο Μάνος Ελευθερίου (Ερμούπολη Σύρου 12 Μαρτίου 1938 – Αθήνα 22 Ιουλίου 2018) πραγματιστής και ρεαλιστής καθώς ήταν δεν βρήκε χαρά να τραγουδήσει. Επέμενε στο «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας». Θα ήταν όμως άδικο να ακυρώσουμε την επιθυμία μας να υποδεχτούμε την καινούρια χρονιά με δικά του λόγια.
Αντί για το λυγμό, τουλάχιστον τον υπαινιγμό. Κι αυτός ήρθε αυθόρμητα στο νου.
Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί
θα ΄ν΄ η καρδιά σου παραθύρι
τα λόγια σου παλιό κρασί
Γ. Μονεμβασίτης – Ντ. Βρανούση
